Lachen als therapie met de BEAM-redactie

Nu moet ik toegeven dat wij op de BEAM-redactie echt wat plezier kunnen gebruiken. We zitten in een drukke periode en spreken elkaar alleen als het om werk gaat. Samen lachen, hebben we al lang niet meer gedaan, terwijl ik denk dat het juist nu zo goed voor ons zou zijn.

De drempel om een therapiesessie voor ons als team te boeken, is alleen best hoog. Wat moet ik ervan verwachten? Wat als het totaal niet grappig of nuttig is? Of nog erger: straks worden mijn collega's boos op me, omdat ik hun kostbare tijd verspil

Samen lachen

Nee, focus Gina, focus. Het is goed voor ons als team om weer even samen te lachen. En ongemakkelijkheid kan daar wellicht ook voor zorgen. Dus ik zoek online een lachtherapeut op en maak via de website een afspraak. "Goed nieuws, we kunnen volgende week lachtherapie doen!" meld ik op de redactie. Iedereen reageert positief: de een grinnikt, de ander glimlacht of zegt iets in de trant van "leuk".

In de tuin

Vandaag is het zover: we gaan lachen. Van de receptionist krijg ik een belletje dat onze therapeut er is. Ik haal haar op en ze begint meteen te kletsen, alsof ze mij al jaren kent. "Zullen we het buiten in de kantoortuin doen?" vraagt ze, terwijl ze doorpraat. Ik moet zeggen, ze stelt me enorm op mijn gemak. Oké, dit moet goed komen. Er valt een soort last van mijn schouders. "Ja, dat gaat de rest ook leuk vinden!" antwoord ik enthousiast. Doet ze goed, zeg, haar enthousiasme overbrengen op anderen. Ik stuur mijn collega's snel een appje dat we hen in de tuin opwachten.

Ha-ha-ha

Zodra we met z'n allen buiten staan en iedereen elkaar netjes een hand heeft gegeven, krijgen we van de therapeut de opdracht om in een kring te gaan staan. En dan, zonder waarschuwing, begint ze te lachen. Niet eens echt lachen, nee. Ze zegt letterlijk hardop: ha-ha-ha. "Doe mij maar na, kom. Ha-ha-ha." Ik zoek oogcontact met de anderen. Ik lees van Femkes gezicht dat zij dit enorm ongemakkelijk vindt. Wilke kijkt moeilijk en probeert te bedenken wat het doel hiervan is. Daniëlle, Jelte, Gerben en ik kijken elkaar aan met een blik van: laten we dit gewoon doen. En we beginnen net zo ongemakkelijk mee te ha-ha-ha'en.

Raar en ongemakkelijk

De eerste paar seconden voelt dit raar. Maar als ik naar de rest kijk en zie hoe ongemakkelijk het voor hen is, schiet ik wel in de lach. Er is toch niets leuker dan je collega's, klasgenoten of vrienden zo ten onder zien gaan aan ongemakkelijkheid? Opeens begint de therapeut met een 'onzichtbare' flosdraad tussen haar oren te flossen. "Femke, je zit te veel in je hoofd. En als we te veel in ons hoofd zitten, moeten we tussen onze oren flossen. Zo." Ze doet het voor en moedigt ons aan om mee te doen. Deze vrouw is zo comfortabel met zichzelf. En ze trekt zich er niets van aan dat wij haar misschien niet grappig vinden. Wat goed!

Modeshow lopen

Nadat we alle ongemak eruit hebben geflost, is het tijd voor het volgende onderdeel: een modeshow lopen. Jelte gaat daar goed op, dat zie je gelijk. Hij trapt af en loopt vol zelfvertrouwen over de door ons bedachte, onzichtbare, rode loper. Wij kregen de opdracht hem 'op te hypen'. Oké, dit is best leuk. Het voelt alsof mijn collega's, die een voor een over de rode loper lopen, oprecht meer zelfvertrouwen krijgen door al onze complimenten. Ik denk dat dit het hoogtepunt is voor mij: we lachen, moedigen elkaar aan en voelen ons voor een seconde zelfverzekerder dan ooit.

Stoppen op je hoogtepunt

Maar na deze ronde lachen, merk ik wel dat ik op ben. Op je hoogtepunt moet je stoppen, toch? Waarom gaan wij dan door? Ik weet eigenlijk niet eens meer wat we precies doen; we lopen rond en doen rare trucjes. Alsof we clowntjes zijn. Ik kan alleen maar aan één ding denken: zitten. Ik lach wel, maar het is geforceerd. Bij de rest merk je dit ook. De energie die we hadden, is op.

De finale

Na wat eeuwen lijkt te duren, komen we bij de finale: een spelronde in twee teams. Daniëlle, Gerben en ik zitten in één team. Jelte, Wilke en Femke in het andere. Hierbij mogen we weer clowntje spelen. We moeten een soort groet verzinnen en deze eindigen door te 'kwispelen' (lees: schudden). Ja, het is echt tijd om te stoppen. Je wilt dit toch niet zien van je collega's? Jelte doet zelfs zijn handen voor zijn ogen. Logisch ook. We voelen ons allemaal ongemakkelijk, maar we lachen het weg. Dan komt het verlossende moment: we nemen afscheid van onze therapeut.