Jarno (18) praat voor het eerst over zijn onzekerheid: ‘Ik at pas als ik bijna flauwviel’
Ben jij ontevreden met je lichaam? Je bent niet de enige, een heel groot deel van de jongeren voelt zich onzeker over zijn of haar lichaam. Toch vinden we het vaak ongemakkelijk om hier met anderen over te praten. Jarno (18) voelde zich lange tijd heel onzeker over zijn lichaam en hield dat het liefst voor zichzelf. “Ik ben er niet zo goed in om mijn zwakke kanten te laten zien.”
“Niemand heeft tegen mij gezegd dat ik te dik was of dat ik moest veranderen, maar ik voelde wel druk vanuit andere mensen. Ik hoorde vaak van anderen dat zij zelf vonden dat er wat aan hun lichaam moest veranderen. Daardoor voelde dat voor mij ook normaal om te doen. Daarnaast was ik te onzeker om te merken dat anderen positief naar mij keken. Als iemand mij een compliment gaf, deed ik daar niks mee. Ik bleef bij mijn eigen gedachten. Omdat ik zo onzeker was, had ik niet door dat ik onzeker was.”
Dagen niks eten
“Eerst probeerde ik te blijven sporten, maar op een gegeven moment kreeg ik een knieblessure. Sporten ging dus niet meer en daarom ging ik veel minder eten. Zo weinig dat het echt ongezond was. Ik denk dat het ongeveer anderhalf à twee jaar heeft geduurd. In de heftigste periode at ik echt bijna niet, dat was een week of vijf. In die periode waren er dagen dat ik alleen avondeten at, of zelfs helemaal niets at op een dag. Ik ontweek het eten zo veel mogelijk. Als ik niet hoefde te eten, deed ik het niet. Als ik voelde dat ik bijna flauw ging vallen, at ik wel even iets.”
Ik werd minder dik, maar niet minder onzeker
Op een gegeven moment had Jarno door dat andere mensen heel anders naar hem keken. Dat zorgde voor een verandering. In plaats van iets aan zijn uiterlijk te doen, veranderde hij vanbinnen: hij begon zichzelf te accepteren. “Van de mensen om me heen voelde ik wel acceptatie over hoe ik eruitzag. Dat ging niet heel bewust, het was niet dat zij letterlijk tegen me zeiden dat zij me accepteerden, het was meer dat ik dat voelde. Ik denk dat ik dit van hen overgenomen heb en dat ik daardoor mezelf ook ben gaan accepteren. Ook merkte ik dat het eigenlijk niet hielp om minder te eten. Ik werd wel minder dik, maar niet minder onzeker.”
Oude gewoonte
Na een periode van erg weinig eten, ging het langzaam weer de goede kant op met Jarno. “Ik heb mezelf er heel erg toe gezet om wél te gaan eten. Uiteindelijk heb ik een systeem gevonden waardoor ik wel goed eet. Ik heb vaste momenten waarop ik eet en dan eet ik een vaste hoeveelheid. Mijn eetpatronen zijn nog steeds niet helemaal optimaal, maar wel een stuk beter dan eerst. Ik heb nu nog wel eens dat ik een halve dag niets eet. Dat is niet omdat ik vind dat ik dunner moet worden, maar omdat ik gewoon niks naar binnen krijg. Ik ben het gewoon nog gewend om lange tijd niks te eten. Ik heb bijvoorbeeld al vier jaar niet ontbeten, terwijl dat wel een belangrijke maaltijd is.”
“Als ik nu terugkijk hoe ik er vroeger uitzag, voel ik me daar niet slecht over. Wel zie ik in dat mijn eetpatroon niet normaal was. Ik heb geleerd dat het niet helpt om minder te gaan eten als je denkt dat je te dik bent. Al het eten wat je wel eet, gaat dan namelijk naar je reserves waardoor je niet dunner wordt. Je moet juist een goed eetpatroon hebben en gezond eten.”
Praten? Liever niet
Ook al voelt Jarno zich nu een stuk minder onzeker, erover praten doet hij nog steeds niet graag. “Ik heb het tot nu toe eigenlijk nog nooit met anderen over mijn onzekerheid gehad. Op één vriendin na, met haar heb ik het er af en toe over. Ik kan er niet zo goed over praten, het komt te dichtbij. Ik schaam me er niet per se voor, maar het voelt niet comfortabel om het erover te hebben. Ik ben er niet zo goed in om mijn zwakke kanten te laten zien. Voorheen had ik wel een andere vriendengroep waarmee ik wel kon praten over bijvoorbeeld mijn eetproblemen. Ze accepteerden dat en hielpen mij om wel te gaan eten.”
Ik mag niet onzeker zijn, dus laat ik het er maar niet over hebben
Volgens Jarno is hij niet de enige die er moeite mee heeft om over onzekerheid te praten. “Ik denk dat er heel veel mensen zijn die dit lastig vinden. Ik merk dat je in deze samenleving niet al te veel moet laten merken dat je onzeker bent. Je moet gewoon doorgaan. Dat geldt denk ik in het bijzonder voor jongens. Ik heb het zelf bijvoorbeeld nooit met jongens over onzekerheden gehad. Mensen hebben vaak een beeld van jongens en mannen dat ze niet onzeker mogen zijn. Voor mij speelde dit ook mee in het feit dat ik het moeilijk vond om erover te praten. Ik dacht: ‘Ik mag niet onzeker zijn, dus laat ik het er maar niet over hebben’.”
Lees ook over:
Waarom voel ik me zo gigantisch onzeker over mijn lichaam?
Geschreven door
Lotte
