"Ik zit tussen leven en dood: een zwart gat waar niet zoveel is"

“Het begon allemaal met slaapproblemen. Daar heb ik al vanaf de middelbare school last van. Sindsdien is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Op een gegeven moment was ik elke week ziek. Ik kon helemaal niks meer. Langzaam begon het leven uit me te verdwijnen. Toen ben ik naar de huisarts gegaan. Ze schrok van mijn verhaal en verwees me meteen door naar een psycholoog. Die stelde toen een depressie vast. Ze begon ook over medicijnen.

De diagnose ‘depressie’ kwam hard bij me aan, maar vrij snel daarna kwam een enorme opluchting. Eindelijk kon ik ophouden met mezelf voor de gek houden. Ik zei vaak tegen mezelf dat het mijn eigen schuld was en dat ik ‘gewoon’ beter mijn best moest doen. Maar de waarheid was: ik stelde me helemaal niet aan. Het lag simpelweg buiten mijn macht.

Hoe somber ik ook ben, ik zie zelfmoord nooit als een optie.

Mijn depressie kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Ik heb me eigenlijk altijd ‘out of place’ gevoeld. Vroeger was ik altijd een buitenbeentje. Ik was heel erg op mezelf en wilde van niemand hulp. Mijn emoties hield ik goed verborgen. Ondertussen werden de problemen steeds erger. Het lastige aan mentale ziektes is dat je met je eigen hersenen tegen diezelfde hersenen moet vechten. Daar ben ik de hele dag mee bezig. Dat is erg vermoeiend en ik slaap slecht. Daardoor ben ik ook snel lichamelijk ziek. Verder merk ik het ook in de omgang met anderen. Ik heb vaak de neiging om me terug te trekken.

Op depressieve momenten heb ik vrij weinig gedachten. Ik voel me vaak somber en kan niet helder nadenken. Of mijn hoofd is juist zo vol dat ik een stroom van negatieve gedachtes krijg. Als ik bijvoorbeeld moet gaan studeren denk ik vaak: ‘Ik ben waardeloos’, ‘Ik ga mijn studie niet afmaken’ of ‘Volgens mij zou het beter zijn om dood te gaan, in plaats van er zo tussenin te hangen’. Dan voelt het alsof ik tussen leven en dood in hang. In een zwart gat waar niet zo veel is. Je ziet niets, je proeft niet, je hoort niets. Al je dierbaren worden schimmen die je niet meer kunt bereiken. Je zit gevangen in je eigen hoofd. Soms kun je dan niets anders doen dan zinloos voor je uit staren. Maar hoe somber ik ook ben, ik zie zelfmoord nooit als een optie.

Depressie zorgt voor studievertraging

Door alle problemen kan ik minder van mijn studie genieten, terwijl ik rechten superleuk vind. Maar met een depressie en perfectionisme is het soms moeilijk vol te houden. Sinds het tweede jaar heb ik daarom veel vakken laten vallen. Aan de ene kant moet ik actief blijven, om niet in een neerwaartse spiraal terecht te komen. Aan de andere kant moet ik goed in de gaten houden of ik mezelf niet voorbij loop. Dat blijft een moeilijke afweging.

Uiteindelijk zullen mijn problemen wel minder worden, maar er is helaas nog geen magisch toverdrankje voor. Ik zoek de oplossing vooral bij mijn geloof. Ik vertrouw op God dat het uiteindelijk goed komt. Ik weet niet of ik zonder mijn geloof nog zou leven. Natuurlijk hoop ik ook dat mijn therapie wat zal opleveren. Als ik me thuis slecht voel maak ik muziek of ga ik sporten. Toch denk ik dat mijn problemen nooit 100% over zullen zijn. Ik ben nog steeds als de dood voor terugvallen en de lange weg die ik nog moet gaan.

Depressie is een taboe

Veel mensen kunnen nu niet over hun psychische problemen praten omdat ze al snel in een hokje worden gestopt. Je moet hier gewoon open over kunnen praten, zonder veroordeeld te worden of ongevraagd advies te krijgen van mensen die de privé-psycholoog proberen uit te hangen. Er is nu wel een beetje een taboe op dit onderwerp. Die zal niet in één dag verdwijnen. Ik hoop dat er meer informatie krijgen en er meer over gaan praten.”

*Anne is niet haar echte naam. Haar echte naam is bij de redactie bekend.