‘’Ik vond mijn regenpak verschrikkelijk’’
Op de middelbare school had ik een luxeprobleem; ik hoefde maar tien minuten naar school te fietsen en zelfs dat vond ik te lang. Vooral als het regende kon ik wel janken, want met de auto brengen deden mijn ouders niet. Ik ben toch geen watje? Met een paar regendruppels op mijn lievelingsshirt plofte ik boos neer op mijn stoel terwijl klasgenoten, die elke ochtend bijna een uur moesten fietsen, doorweekt het klaslokaal binnenstrompelden. Een van die klasgenoten was Aimeé (21). Zij fietste zeven jaar lang door weer en wind naar school.
Keep on fietsing
‘’Ik deed er ongeveer drie kwartier over om van mijn huis naar school te komen. Dit kon sneller, maar ik had het altijd veel te gezellig met het groepje waar ik mee fietste. Na de Havo ben ik ook nog Vwo gaan doen. Ik wilde heel graag naar de universiteit, dus die twee jaar extra had ik er wel voor over. Omdat mijn fietsvrienden na de Havo gingen studeren fietste ik mijn laatste twee jaar op de middelbare school alleen. Natuurlijk vond ik het jammer dat ik niemand had om mee te praten, maar ik vond het ook heel fijn om gewoon mijn oordopjes in te doen en naar muziek te luisteren.’’
Wind tegen
‘’Ik weet nog zo goed dat we een keer atletiek-dag hadden op school. Ik heb sporten altijd al leuk gevonden, dus ik deed fanatiek mee. Ik was helemaal uitgeput, net zoals mijn vrienden, maar we moesten dat hele stuk nog terug naar huis fietsen. Met het laatste stukje moed dat we nog overhadden stapten we op de fiets. Na een tijdje begon het zo hard te waaien en stormen dat we niet meer vooruitkwamen. We hebben het hele stuk naar huis moeten lopen. Natuurlijk vond niemand het op dat moment leuk, maar het is wel echt een herinnering geworden die ik niet snel zal vergeten; hoe we daar liepen, onze fietsen met moeite vooruitduwend.’’
Het voelt meteen alsof je hele dag is verpest en alles fout lijkt te gaan
Hét regenpak
‘’In de winter nam ik vaak een abonnement voor de bus, maar Nederland zou Nederland niet zijn zonder regen in de zomer. Als mijn ouders mij niet konden brengen moest ik gewoon op de fiets naar school in een regenpak waar ik nog niet dood in gevonden wilde worden. Vooral in de eerste en de tweede klas vond ik mijn regenpak verschrikkelijk. Het pak was veel te groot en zakte aan alle kanten naar beneden. Vaak stopte ik als ik bijna bij school was om het regenpak uit te doen. Ik wilde niet dat mijn vrienden me zagen.
Het nare aan het weer in Nederland is dat op het ene moment de zon schijnt en voor je het weet begint het te regenen. Ik heb dan ook echt wel dagen gehad dat ik helemaal doorweekt op school aankwam. Gelukkig had ik vaak mijn gymkleren bij me, maar dat heelde de wond niet. Het voelt meteen alsof je hele dag is verpest en alles fout lijkt te gaan. Toch probeerde ik wel vaak positief te blijven, meer kan je toch niet doen.’’
Beweging
‘’Ik woon nu in Rotterdam waar ik binnen tien minuten fietsen op de universiteit ben. Ik vind het heerlijk, maar ik ben aan de andere kant ook blij dat ik op de middelbare school zover heb moeten fietsen. Het was toch een soort beweging die ik verder niet kreeg, omdat ik geen tijd had om te sporten. Het heeft lichamelijk heel veel goeds voor mij gedaan, op alle regenbuien en sneeuwstormen na natuurlijk.’’
Volg jij ons al op Instagram?
Geschreven door
Anouk Timmer
