Ga naar submenu Ga naar zoekveld

“Ik moest veertien dagen thuisblijven toen ik voor het eerst ongesteld was”

15 februari 2019 · Leestijd 5 min

BEAM komt deze week in actie voor Tanzania. Meiden die daar ongesteld worden hebben vaak geen idee wat er gebeurt en wat ze ermee moeten. Daar gaan wij ze mee helpen! Dit zijn de verhalen van de Tanzaniaanse Mwanahawa, Winifrida, Nasra en Mwanaidi.

afbeelding

Deze week haalt BEAM geld op voor maandverband voor jonge vrouwen in Tanzania. Doe mee!

Mwanahawa (16): “Ik durf niet naar school als ik ongesteld ben.”

Mwanahawa zit in de eerste klas van de middelbare school, maar de vraag is hoelang ze nog naar school kan gaan. “Ik heb vier oudere broers en twee oudere zussen. Allemaal zijn ze begonnen op de middelbare school, maar niemand heeft het afgemaakt. Mijn familie heeft niet genoeg geld om de rekeningen te betalen. Dan word je op een gegeven moment van school afgestuurd.”

Het helpt ook niet dat school ver weg zit en Mwanahawa er alleen te voet kan komen. Ze moet elke dag dertien (!) kilometer lopen om op school te komen. “Ik vertrek om vijf uur ’s ochtends en ’s middags om vijf uur ben ik pas weer thuis. Dat is te lang, ik lek te vaak door. Daarom durf ik niet naar school als ik ongesteld ben.”

De schaamte rondom menstruatie is bij Mwanahawa duidelijk te merken. Zachtjes vertelt ze over de eerste keer dat ze ongesteld werd. “Het gebeurde vorig jaar. Ik was toen 15 jaar. Ik wist niet wat er met me aan de hand was. Niemand had me erover verteld. Ik ben vaak verdrietig als ik ongesteld ben.”

afbeelding

Winifrida (14): “Praat en speel niet met jongens. Dan kun je zwanger worden.”

Winifrida woont met haar ouders en broer bij haar oma. Thuis kunnen ze niet meer wonen, hun huis is jaren geleden afgebrand. Winifrida is christelijk, dus is ze een van de weinige meisjes die geen hoofddoek naar school draagt. Ze zit in de laatste klas van de basisschool en heeft grote dromen voor de toekomst.

“Mijn droom is om piloot te worden. Met mijn salaris wil ik mensen helpen. Allereerst zou ik een huis laten bouwen voor mijn ouders, zodat ze weer een eigen thuis hebben.”

Sinds twee jaar is Winifrida ongesteld en dit kwam geheel onverwachts. Net als veel andere meiden in Tanzania snapte ze niet wat er aan de hand was. “Ik dacht: misschien ben ik ziek. Ik was bang, maar durfde het niet aan mijn moeder te vertellen.”

Dat er weinig bekend is over ongesteld zijn onder de Tanzaniaanse vrouwen, blijkt ook wel uit het gesprek dat Winifrida met haar moeder had. “Mijn moeder vond het bloed in mijn rok. Ze riep me bij zich, en zei: ‘Vanaf nu ben je volwassen. Let erop dat je niet meer met jongens speelt of praat. Dan kun je zwanger worden.”

afbeelding

Nasra (19): “Mijn moeder geloofde niet dat ik ongesteld was”

Nasra droomt ervan om later verpleegkundige in het leger te worden. “Toen ik nog niet volwassen genoeg was spijbelde ik weleens. Dit veranderde toen ik doorkreeg dat je geen goede toekomst tegemoet gaat als je je school niet afmaakt. Die mensen ken ik genoeg. Gelukkig ken ik ook goede voorbeelden, zoals mijn tante. Zij werkt op een vliegveld en geeft vliegtuigen toestemming om te mogen vertrekken. Dat vind ik zo stoer!”

Nasra zit in de vierde klas van de middelbare school. Ze is de oudste en heeft nog twee broertjes en twee zusjes. Het is duidelijk dat er nog steeds een groot taboe hangt op praten over ongesteldheid. “Ik praat niet graag over menstruatie. Met mijn zusjes heb ik het er nog nooit over gehad. Mijn zusje na mij wordt binnenkort tien jaar en is nog niet ongesteld geweest. Heel misschien durf ik er met haar over te praten als zij wat ouder is.”

“Mijn eerste ongesteldheid was geen fijne ervaring. Gelukkig gebeurde het niet tijdens een schooldag. Ik had vakantie. Het was avond. Ik wist al wat menstrueren was, dus ik vertelde aan mijn moeder dat het gebeurd was. Ze zei dat ze me niet geloofde. Om het te bewijzen, liet ik het bloed zien in mijn rok. Toen zei ze dat ik me vast had geschaafd tijdens het spelen.”

afbeelding

Mwanaidi (16): “Ik moest veertien dagen thuisblijven toen ik voor het eerst ongesteld was”

Mwanaidi zit in de derde klas van de middelbare school. Hier kwam ze niet zomaar terecht, ze heeft lang moeten smeken bij haar ouders om naar de middelbare school te mogen. “Mijn zus had te lage cijfers op de middelbare school en moest er daarom vanaf. Mijn vader verwachtte dat ik hetzelfde was en ook van school gestuurd zou worden. Daarom mocht ik het niet eens proberen. Ik heb gehuild en gesmeekt. Uiteindelijk liet hij me gaan. Ik voel nu veel druk om goed te presteren. Ik mag niet falen!”

Mwanaidi wil graag advocaat worden, maar weet niet of het haar gaat lukken. “Ik heb weinig tijd om te studeren. Het kost me elke ochtend een uur om naar school te lopen ne ’s middags moet ik weer een uur teruglopen. Dan moet ik eerst mijn ouders helpen met koken, kleren wassen en het huis schoonmaken. Er blijft te weinig tijd over.”

De eerste keer dat Mwanaidi ongesteld werd, schaamde ze zich. Het duurde een tijd voordat ze over die schaamte heen was. “Nu weet ik dat het normaal is. Toen ik voor de eerste keer ongesteld werd, moest ik veertien dagen thuisblijven. Dat is een traditie in onze cultuur. Mijn moeder zei: nu ben je volwassen, dus gedraag je ook zo. Vanaf toen mocht ik niet meer kinderachtig doen.”

Wil jij Mwanaidi, Nasra, Winifrida, Mwanahawa en de andere meiden uit Tanzania helpen? Ga dan naar DEZE link voor meer uitleg hoe je dat doet!

Geschreven door

Inge

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡