''Ik heb mijn vader en moeder verloren aan kanker’’

‘’Bij mijn moeder liep het heel geleidelijk. Ze had een tumor in haar mond en dit zaaide steeds verder uit in haar lichaam. Ze ging er langzaam maar zeker op achteruit. Bij mijn vader liep het anders. Bij hem was het lange tijd goed, maar tegen onze verwachting in ging het rond het einde ontzettend snel.’’

‘’Twee goede vrienden van mij hebben ook een ouder verloren aan kanker. Ik weet nog dat ik tegen hen zei: ‘Als het mij ooit gebeurt dat een van mijn ouders overlijdt, weet ik niet meer wat ik moet met mijn leven.’ En dan verlies je ineens beide ouders aan dezelfde ziekte. Het is heel lastig uit te leggen aan iemand die het niet meegemaakt heeft, omdat zij het heel anders zien dan ik.’’

Mijn moeder zei: ‘Als het kruis daar is, krijg je pas de kracht die je nodig hebt.’

‘’Op het moment dat mijn ouders het me vertelden, hoorde ik het nieuws wel, maar ik besefte het niet. Het was zo onwerkelijk. Mijn moeder heeft eerder kanker gehad en was toen heel paniekerig. Ze snapte toen niet hoe anderen het aankonden. Deze keer bleef ze er ontzettend rustig onder. Ze zei ergens vlak voor het einde: ‘Als het kruis daar is, krijg je pas de kracht die je nodig hebt.’ Die uitspraak geeft me nog altijd heel veel kracht. Mijn vader daarentegen schrok er heel erg van. Hij wist gelijk dat er een kans was dat hij zijn kinderen moest achterlaten en dat kon hij maar niet accepteren. Hij was daardoor erg gefrustreerd en boos dat het zo moest gaan.’’

‘’Rond het einde ging het steeds slechter met mijn moeder en was ze steeds minder aanspreekbaar. Bij mijn vader ging het de laatste dagen voor zijn sterven heel snel. Het klinkt heel gek, maar we hoopten eigenlijk wel dat onze moeder ook rond dezelfde tijd zou overlijden. Zo zouden we hen samen kunnen begraven en hoefden we niet twee keer door zo’n vreselijk moeilijk proces heen. Uiteindelijk is dat ook gebeurd. In de zomer van 2015 zijn ze allebei overleden. We zaten met z’n allen aan mijn vaders bed toen hij, op 55-jarige leeftijd, overleed. Anderhalve dag later overleed ook mijn moeder, op 59-jarige leeftijd.’’

Ik durfde mijn hand niet van het bed te halen toen mijn vader overleed. Alsof ik hem dan los moest laten.

‘’Toen we bij mijn vader zaten, durfde ik niet weg te gaan. Ik was bang dat zodra ik een stap de kamer uitzette, hij zou overlijden. Toen hij overleed had ik mijn hand op zijn bed liggen. Ik durfde mijn hand niet weg te halen. Alsof ik hem dan los moest laten en ik hem alleen op die manier nog kon vasthouden.’’

‘’Wij zijn als gezin wel heel praktisch ingesteld. Er was al veel geregeld voor de begrafenis, maar er moest nog veel meer geregeld worden. Misschien deed ik dat ook als bescherming voor mijzelf, omdat ik de emoties nog niet aankon. Ik wilde nog niet doorkrijgen wat er nou was gebeurd. Ik maakte de begrafenis ook niet heel erg mee. De condoleance was heel zwaar. Er kwamen ontzettend veel mensen naar de dienst en je gaat de hele tijd omhoog en omlaag in je emoties. Na de dienst droegen we 1 kist weg en kwamen terug voor de tweede kist. Voor veel mensen was dit een ontzettend emotioneel moment, terwijl wij juist een beetje in de lach schoten door mijn klunzige zus. Zo zie je maar weer hoe anders wij het hebben ervaren.’’

Ik wilde mijn leven met mijn ouders vasthouden, maar dat kan niet. Dat is soms heel lastig

‘’Mijn ouders hebben 9 kinderen gehad. Ik was 18 toen mijn ouders overleden. Mijn zus woont nu met haar gezin in ons ouderlijk huis. Daar hebben mijn broer, mijn zusje en ik nog een tijdje bij in gewoond en daar ben ik ontzettend dankbaar voor geweest. Mijn zusje was toen 14 jaar en mijn broer heeft voogdij over haar gekregen. We waren voordat dit alles gebeurde vrij gesloten, maar sindsdien praten we over alles en zijn we open over wat het verliezen van onze ouders met ons doet.’’

‘’Ik denk dagelijks aan mijn ouders. Ik mis de kop thee na school van mijn moeder, of de aai over mijn hoofd van mijn vader. Ik ben een nieuwe studie begonnen, heb een nieuw baantje en ben net op kamers gaan wonen. Dat kan ik niet met hen delen, alsof ik al een heel nieuw leven heb waar ze geen deel vanuit maken. Dat leven wat ik toen had, wil ik vasthouden, maar er verandert zoveel waardoor dat niet kan. Dat vind ik soms heel lastig.’’

Mijn geloof was mijn houvast

‘’Ons geloof heeft ons heel erg geholpen. Het gaf me een houvast. Ik weet nu dat ze in de hemel zijn en dat ze daar weer samen kunnen zijn. Ik ben ook nooit echt boos geweest op God, maar ik vroeg me wel altijd af wat zijn plan hiervoor was. Hij heeft overal een plan voor. Waar zou dit goed voor zijn geweest? Ik heb geleerd hoeveel je hebt aan een gemeente. Zij hebben ons in die tijd zoveel geholpen door voor ons te koken en schoon te maken. Ik ga nu ieder weekend naar mijn oudste broer en daar gaan we samen naar de kerk. Wij zijn heel dicht naar elkaar toe gegroeid en ik ben trots op hoe we dit samen hebben gedaan. Ik weet zeker dat mijn ouders ook trots op ons zijn.’’

Heb jij ook een heftig, ontroerend of bijzonder verhaal dat je met ons wilt delen? Wij zijn goede luisteraars! App dan gerust naar 0683673700, of mail naar beamredactie@eo.nl