''Ik heb 50 pleegbroertjes en zusjes gehad''

‘’Nadat ze mijn broer en zus kregen, moesten mijn ouders vanwege medische redenen stoppen met kinderen krijgen. Het was mijn moeders droom om een groot gezin te krijgen, daarom besloten ze te beginnen aan het pleegzorgtraject. Tot ieders verbazing werd mijn moeder opnieuw zwanger en kwamen mijn oudere broer en ik er nog bij.’’

‘’Wij hebben altijd 7 ‘vaste’ pleegkinderen, of ookwel: gezinshuiskinderen. Die blijven hier tot ze 18 jaar zijn en dan helpen mijn ouders ze om een eigen plekje te vinden. We hebben ook altijd één crisisplek. Dat houdt in dat mijn ouders om 4 uur ’s middags worden gebeld of ze een kind dat door een noodgeval uit huis geplaatst tijdelijk kunnen opvangen. Voor hem of haar moeten dan nog kleren, een tandenborstel, een knuffeltje en dat soort dingen komen. Dat kind blijft dan 3 tot 6 weken bij ons.’’

Het is moeilijk om je niet aan de kinderen te gaan hechten

Alle kinderen die bij Bodine thuis komen hebben iets waarom ze niet meer thuis kunnen leven. ‘’Soms is het heftig om te zien hoe bepaalde kinderen zijn verwaarloosd of mishandeld. Ze hebben schoenen drie maten te klein aan, vieze lange nagels en hoogwaterbroeken. Dan schrik je je rot.’’

‘’Het is moeilijk om je niet aan de kinderen te hechten. Je probeert het wel altijd en je zegt tegen jezelf: ‘Niet hechten, deze gaat ook weer weg’. Maar als je een baby’tje van een paar weken oud binnenkrijgt, dan kan je die niet anders dan liefde en warmte geven. Ik heb ook weleens een pleegzusje gehad die uiteindelijk mijn beste vriendin werd. We waren onafscheidelijk. Maar van de ene op de andere dag was ze ineens weg en sprak ik haar nooit meer. Dat zijn de momenten die het wel heel moeilijk maken.’’

Dat laatste stukje wat je voor jezelf had, pakken ze van je af

Bodine hecht zich niet aan alle kinderen. ‘’Er zitten ook wel wat tussen waarbij je de vlag uithangt als ze vertrekken. Als een kind echt niet in de groep past en de sfeer verziekt, zoeken we voor hem of haar een ander plekje. Mijn ouders zijn heel open tegen iedereen maar ook heel duidelijk. Ze moeten niet bij ons wonen, ze mogen dat. We zijn blij als ze bij ons willen wonen.

Het delen van haar ouders vond ze lang niet altijd makkelijk. ‘’Mijn ouders zijn voor hen altijd Anne-Marie en Maurits, maar sommige pleegkinderen snappen dat niet willen hen ook graag papa en mama noemen. Voor mij kwam dat altijd veel te dichtbij. Dat laatste stukje wat je voor jezelf had, pakken ze zonder pardon van je af. Als ik het niet kon vinden met kinderen, moest ik er van mijn moeder altijd met hen over praten. In mijn puberteit wilde ik niet meer praten en kocht mijn moeder een schriftje voor me. Daarin kon ik opschrijven wat me dwarszat en dat op mijn ouders bed leggen.’’

Wij laten zien dat er wel een Vader is die echt van ze houdt

‘’Een van onze voorwaarden is dat de kinderen mee gaan naar de kerk op zondag. Bij de kennismaking vertellen we dit. Als zij of hun voogd dat niet wil, dan worden ze niet bij ons geplaatst. We willen vanuit het geloof wat bijdragen. Veel van de kinderen hebben een misvormd beeld van een vader, dus laten wij ze zien dat er wel een Vader is die echt van ze houdt. Enkele kinderen kunnen we niet optimaal helpen en moeten we loslaten. Uiteraard gaan we altijd voor verbetering. We knokken tot het einde met elkaar!’’

Heb jij een mooi, ontroerend of hilarisch (liefdes)verhaal dat je met ons wilt delen? Stuur een mailtje naar beamredactie@eo.nl of WhatsApp naar het nummer 06-83673700. Vinden we tof!