Gerben: HELP! Ik ben mijn (Oranje) gevoel kwijt
Morgen is het zover. Al weken herhaal ik de fantasie in mijn hoofd hoe Nederland in de laatste minuut de finale wint van Duitsland. Boven mijn bed hangen posters van Robben, Kuyt en Van Persie. Door mijn raam zie ik mijn oranje vlag heen en weer wapperen. Na het eten ben ik gelijk naar bed gegaan, want dan is het sneller morgen.
Om 6.00 sta ik naast mijn bed. Zenuwachtig, blij en gelukkig. Ik geniet nu al intens. Mijn hart klopt in mijn keel; en dat terwijl ze vanavond pas spelen. Met mijn bal onder mijn arm ren ik naar benedende trap af. ‘Wat een KNAL van Robben! GOAL!’ schreeuw ik door het huis.
Vroeger wist ik wat genieten was. Vanavond ga ik onverschillig en (en te laat) naar bed alsof er niets aan de hand is. Ik weet het. Morgen speelt Oranje weer, maar eerlijk gezegd: heel veel kan het me niet schelen. Er zijn belangrijkere dingen het leven. Mijn intense (oranje) geluk heeft plaatst gemaakt voor een druk en gehaast gevoel.
Man, wat verlang ik naar dat gevoel. Het gevoel dat je écht niet kan wachten tot het morgen is. Dat gevoel dat je niet kan stoppen met glimlachen. Het intense gevoel dat niets of niemand jouw geluk kan roven. Misschien ligt het aan mij, maar is het normaal dat ik dat niet meer voel? Dat ik eigenlijk vrij weinig voel? Tuurlijk, ik ga door het dak als Nederland scoort, maar nog geen tien seconden later is mijn euforische gevoel verdwenen.
Misschien ligt het aan de 0-0 tegen Frankrijk, maar ik denk toch dat het iets anders is. Want ook de avond voor mijn verjaardag, de dag voor de Jongerendag en de nacht voor mijn vakantie, is mijn intens blije, verwachtingsvolle gevoel totaal niet aanwezig.
Ik wil zo graag terug naar mijn gevoel. Genieten van de allerkleinste dingen. Eventjes terug naar het gevoel van de laatste schooldag. Eventjes terug naar het gevoel van die kleine Gerben.
Vanavond ga ik vroeg naar bed. Voordat ik mijn ogen sluit, bid ik. Niet voor de drie punten tegen Oostenrijk, maar voor de terugkeer van mijn (oranje) gevoel. Dan bid ik of ik morgen vroeg in de ochtend de volgende ochtend intens zenuwachtig, blij en gelukkig om 6.00 naast mijn bed mag staan: ‘Wat een KNAL van Depay! GOAL!’
Geschreven door
Gerben
