Hoe kun je pionieren? Deze drie jongeren doen het voor

8 juni 2023 · Leestijd 5 min

Ontmoet de drie jonge pioniers Dion, Anne en Henrick. Wat is hun droom? Hoe timmeren ze aan de weg? En wat zijn de uitdagingen? Van een eigen restaurant tot een carrièredroom, tot het verlangen naar een groenere wereld…

‘Voor mijn droom heb ik alles over’

Hij is nog maar 15 jaar, maar weet al precies wat hij over tien jaar wil doen. Dion sport vijf keer in de week, probeert gezond te eten, en kijkt uren naar video’s over zijn droombaan. Toch is hij er nog lang niet.

“Een aantal jaren geleden hoorde ik voor het eerst van een familielid over het werk van de Dienst Speciale Interventies [DSI]: een eenheid binnen de politie en defensie, die terreur tegengaat en in actie komt bij arrestaties en terroristische dreiging. Vanaf dat moment begon ik met het sparen van emblemen en ben ik alle Instagramaccounts hierover gaan volgen.

Het werk is zó vet: je houdt Nederland veilig. De meeste mensen komen natuurlijk niet graag in aanraking met terroristen. Mij lijkt het juist een grote eer om de mensen in Nederland op deze manier te beschermen. Daarom ga ik na mijn examen de opleiding Sociaal Werk doen. Via die route hoop ik op de politieacademie terecht te komen. Daarna wil ik door naar de DSI.

Ik heb nog een uitdaging: vanwege een chronisch vitamine B12-tekort gebruik ik medicatie. Om bij de DSI te kunnen komen, mag ik hier niet meer afhankelijk van zijn. Hopelijk is dat over tien jaar het geval. Ik weet dat de weg naar de DSI niet makkelijk gaat zijn, maar álles in mij wil dit. Dus zal ik er ook alles aan doen om dit te bereiken.”

Tekst gaat verder onder foto

‘Wij mogen goed voor de aarde zorgen’

Ooit deed ze mee aan een klimaatmars, maar dat paste niet bij haar. Anne (14) is liever op kleine, vriendelijke manieren bezig met haar droom: zo veel mogelijk mensen goed om laten gaan met Gods schepping.

“Ik ben een Instagramaccount begonnen over mijn veganistische levensstijl. Ik heb erover verteld in de kerk en ging in gesprek met school om meer veganistische opties te krijgen in de kantine. Met als doel anderen te motiveren om goed voor de aarde te zorgen.

Door mijn liefde voor paarden stopte ik met het eten van frikandellen toen ik 7 jaar was. Toen ik ouder werd, begon ik me meer te verdiepen in andere motivaties om veganistisch te eten, zoals het tegengaan van klimaatverandering. Mijn hoofdreden van deze leefstijl is om goed met de aarde om te gaan. God heeft de wereld mooi gemaakt en wij mogen daar goed voor zorgen.

Soms voelt het alsof ik in mijn eentje iedereen aan het overtuigen ben. Dat is best eenzaam. Omdat ik hierin anders ben dan anderen, vinden mensen dat vaak gek. Op school krijg ik reacties als: ‘Wat doe je raar.’ Ik hoop dat mijn enthousiasme aanstekelijk werkt, zodat ik later een groep mensen heb met wie ik dit samen kan doen. Als jij ook een droom hebt: ga er gewoon voor. Laat je niet tegenhouden door wat anderen van je vinden. Houd voor ogen hoe God naar je kijkt!”

Tekst gaat verder onder foto

‘Ik zocht naar een manier om vluchtelingen te helpen’

Hij had weinig met koken, had bijna geen horeca-ervaring, en wist niets van het runnen van een restaurant… Toch begon Henrick (24) het initiatief Moos: een Midden-Oosters restaurant. En met succes: een jaar later heeft hij dertig Midden-Oosterse medewerkers, verzorgt hij avonden op een gehuurde horeca-locatie en werkt hij intensief samen met een restaurant.

“Ik woon in Vianen, een klein stadje in Utrecht. Bijna niemand in Nederland kent de Midden-Oosterse keuken. Dat is zó zonde, want heel Nederland zou kennis moeten maken met deze heerlijke gerechten. Het was mijn droom om culturen met elkaar te verbinden en vluchtelingen te helpen. Door Moos is die droom werkelijkheid geworden.

Zelf heb ik niet zo veel met koken, ik was vooral op zoek naar een manier om vluchtelingen te helpen. Lange tijd deed ik vrijwilligerswerk in de bibliotheek, daar heb ik veel Midden-Oosterse vrienden gemaakt. De meesten vonden het moeilijk om de Nederlandse taal te leren en in Nederland hun plekje te vinden. Op een avond zag ik duidelijk twee dingen voor me: een bibliotheek én een restaurant. Toen vielen de puzzelstukjes in elkaar. Vanaf dat moment ben ik met veel mensen gaan praten. Ook stelde ik een businessplan op.

Het klinkt nu misschien als een groot succesverhaal, maar het is soms echt heel hard werken. Ik heb nooit gedacht: ik stop ermee. Alleen zijn er genoeg momenten geweest waarop ik dacht: moet dit nou? Soms werken mensen niet mee zoals gehoopt. Toch is het fantastisch om te zien hoe een droom langzaam werkelijkheid wordt. Als we met het eten bezig zijn en ik de vrijwilligers en gasten samen zie, is dat alles waard.”