GASTCOLUMN: Wat christenen van backpackers kunnen leren

Hij is spoorloos, verdwenen, foetsie en wie weet welk stuk tuig nu met mijn warme, zachte winterjas is weggefiets. Al bibberend op de fiets op weg naar huis word ik hoe langer hoe chagrijniger! “Man man man, wie neemt er nou zomaar een jas mee, MIJN jas nog wel.” Kost me weer klauwen met geld en wellicht ook nog een verkoudheid. Mijn vertrouwen in de mensheid daalde tot een dieptepunt.

Na de volgende ochtend chagrijnig wakker te zijn geworden, begin ik aan mijn dag en besluit lekker te gaan sporten. Na het sporten open ik mijn telefoon en zie dat ik een berichtje van een onbekende in mijn Facebookmessenger heb. Het bericht heeft de volgende strekking “Hey man, heb volgens mij gister jouw jas in plaats van mijn jas meegenomen, sorry daarvoor! Hoe en wanneer wil je hem terug?” Ik ben totaal overdonderd, maar spring een gat in de lucht en app snel terug dat ik reuze blij ben en maak een afspraak mijn jas te komen halen. Mijn vertrouwen in de mensheid is weer teruggekeerd.

Ik hoor wel eens dat mensen na hun eerste bezoek aan onze kerk zich niet zo welkom voelen.

De volgende dag heb ik mijn jas terug en realiseer ik mij dat dit helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Degene die mijn jas uit logeren had genomen, had flink moeite gedaan om mij op te sporen. Het hele gebeuren doet mij denken aan een voorval anderhalf jaar terug. Ik had tijdens het backpacken in Midden-Amerika mijn jas in een hostel laten liggen en een gozer die ik letterlijk 5 minuten had gesproken deze jas een week met zich meezeulde, zodat ik deze weer kon ophalen op een later tijdstip.

Mensen die voor wildvreemden de meest vriendelijke dingen doen, onder backpackers lijkt het soms wel een ongeschreven code. In hostels heb ik binnen no time de meest intense vriendschappen zien ontstaan tussen mensen. Ongeacht ras, religie, afkomst of seksuele voorkeur. Aan de bar in het hostel was iedereen welkom en werd iedereen geaccepteerd en gewaardeerd om wie hij of zij was.

Open blik

Soms zou ik willen dat we als christenen ook iets meer met een open blik de wereld inkijken en verder kijken dan onze eigen kerk of kerkstroming. Ik hoor wel eens dat mensen na hun eerste bezoek aan onze kerk zich niet zo welkom voelen. Er was niemand op ze afgestapt om ze te begroeten of om ze welkom te heten. Ik merk bij mezelf ook dat ik na de dienst het liefst mijn eigen vrienden opzoek en de nieuwe leden aan hun lot overlaat met de gedachte dat iemand anders zich wel over hen ontfermt. Wat natuurlijk stom is, want wat is er nou zo moeilijk aan een praatje beginnen?

Met een open blik de wereld inkijken blijkt onder ons, christenen, nog niet zo vanzelfsprekend. Ook in reacties onder berichten in Christelijke Facebookgroepen of onder berichten op Facebook van de EO lijkt het soms alleen maar haat en nijd. Mensen die proberen anderen met Bijbelteksten de les te lezen en terecht te wijzen. Is het nou zo moeilijk om de ander eerst te zien als broer of zus in het geloof en met dit in het achterhoofd een goed gesprek aan te gaan? Het lijkt wel alsof sommige mensen vooral willen scoren en laten zien dat zij dé perfecte christen zijn. Ik ben zelf ook verre van perfect en maak mij er zelf ook vaak genoeg schuldig aan. Dus zie dit stuk alsjeblieft niet als een veoordeling, maar meer als een observatie.

Vooral omdat ik denk dat al dat geoordeel zo zinloos is, omdat ik vermoed dat Jezus je aan de hemelpoort echt niet zal afwijzen omdat je Gereformeerd Vrijgemaakt bent in plaats van Gereformeerd, of Hersteld hervormd in plaats van Hervormd, of baptist in plaats van evangelisch. Laten we ons toch focussen op wat ons bindt, namelijk onze liefde voor dezelfde God en proberen hem beter te leren kennen. Als een backpacker met een open blik naar elkaar kijken en eerst elkaar te omhelzen in plaats van te veroordelen. Even weg uit die bubbels maar samen als christelijke backpackers zoekend op weg naar Zijn koninkrijk.