GASTCOLUMN: Ik vond het moeilijk om thuis mezelf te zijn
Terwijl ik luister naar het zingen en het spelen op de gitaar kijk ik naar buiten waar het langzaam donker wordt. Ik zie de lucht verkleuren en kan de verschillende bladeren van de bomen steeds minder goed onderscheiden. Ik hoor niet goed wat mijn huisgenoot zingt, maar voel hoe er langzaam een traan in mijn ogen ontstaat. Voor de traan naar beneden kan rollen veeg ik 'm weg. Ik voel me thuis...
Ik weet heel goed waarom het me verdrietig maakt. Terwijl ik zo naar buiten kijk word ik meegezogen naar een herinnering van een jaar geleden. Het was bijna kerst en de dagen werden al donker. Binnen in onze woongroep was het een en al gezelligheid. Iemand zette met de kinderen de kerstboom op terwijl worship- en kerstliedjes afwisselend te horen waren. Er werd veel gezongen, gelachen en genoten van het samen zijn. Ook toen voelde ik me heel erg thuis en rolde er een traan. Het was de eerste kerst die ik niet thuis bij mijn ouders vierde en toch voelde ik me meer thuis dan ooit.
Het betekent veel voor me om me thuis veilig en ontspannen te voelen, want vroeger was dat niet altijd het geval. Als klein meisje heb ik in pleeggezinnen gezeten en toen ik wat ouder was en weer bij mijn ouders woonde, maakten we veel ruzie. Ik vond het moeilijk om echt mezelf te zijn thuis, waardoor ik veel moe was en niet meer goed kon genieten van de dingen die wel leuk waren.
Ik was steeds op zoek naar een vaste basis bij verschillende mensen, maar vond nooit wat ik nodig had
Toen ik op mezelf ging wonen was het eerst heel moeilijk. Ik miste mijn ouders en wilde er voor mijn zusje kunnen zijn. Toch deed het me goed om nu echt mezelf te kunnen zijn en te kunnen genieten van mijn eigen plek. Ik kwam in een woongroep terecht. In die woongroep aten we regelmatig samen en deden we op verschillende avonden leuke dingen. Ik heb ontzettend warme en leuke herinneringen aan rennend door de wijk verstoppertje spelen en onze vaste tv-programma’s waar standaard te veel doorheen gepraat werd. We hadden veel contact op verschillende manieren. Op die manier wist iedereen veel van elkaar en voelde ik me gezien en geaccepteerd. En daarom voelde ik me thuis.
Weggaan
Juist omdat ik me zo thuis voelde, maakte ik me erg veel zorgen over weggaan uit de woongroep. Ik kon me bijna niet voorstellen hoe ik verder zou gaan met m’n leven in een andere stad. Mijn buren benadrukten dat ik welkom bleef om langs te komen, maar toch bleef ik daar heel onzeker over. Toen ik daarover praatte met een van mijn buurtjes gaf ze me iets heel belangrijks mee. Ze vertelde me dat ik een geliefde dochter van God ben. Het maakt niet uit hoe ik me voel en wat ik doe, Zijn liefde voor mij kan niet meer veranderen. Het raakte me, want ik was steeds op zoek naar een vaste basis bij verschillende mensen, maar vond nooit wat ik nodig had. Nu besefte ik dat God nooit verandert en dat Hij er ook voor mij wil zijn. Met God in mijn hart ben ik overal thuis.
Nu ben ik verhuisd (of ver-thuisd) en zit ik op de bank in mijn studentenkamer. Ik kijk naar buiten en luister naar mijn huisgenoot die opwekkingsliederen zingt. Inmiddels is het buiten helemaal donker, maar binnen is het licht. De muziek en de mensen verlichten het huis en maken me warm vanbinnen.
Een licht in mijn huis en een licht in mijn hart. Welkom thuis.
TEKST: NELLEKE MULDER
In het nieuwe BEAM Magazine gaat het ook over Thuis. Ben je BEAM-lid? Dan krijg je het magazine automatisch in je brievenbus. Geen BEAM-lid? Vraag dan nu gratis proefexemplaar aan. Of word lid: kost maar 15 euro per jaar en je krijgt vier keer per jaar het BEAM Magazine + toegang tot onze BEAM-truien (en meerrr).
