GASTCOLUMN: Ik leef (bewust) onder een steen

Nu leef ik onder een stevige steen die mij veilig afsluit van de grote, boze wereld. Af en toe hoor ik wat rumoer in de omgeving en spiek ik voorzichtig onder de rand door, om me met wat verbijsterd gemompel weer te verstoppen in mijn holletje. De buitenwereld schudt dan verwijtend haar hoofd over mijn onwetendheid en onverantwoordelijkheid. ‘Je moet toch weten wat er allemaal speelt in de wereld?’

Nou, eerlijk gezegd vind ik mijn holletje al moeilijk genoeg, want niet iedereen in mijn directe omgeving heeft het makkelijk. Dan kan ik beter wat energie steken in het verwarmen van mijn holletje dan in het slaken van geschokte kreetjes bij het volgen van het nieuws. Want als ik me daar voor open ga stellen, vrees ik dat het voor niemand opbouwend zal zijn.

Jezus

Toch zie ik bij Jezus iets anders gebeuren: hij zoekt de voor hem onbekende mensen met problemen juist óp. Hij verschuilt zich niet onder een steen, in de bubbel van de discussiërende religieuze leiders, maar laat zich raken en wordt regelmatig ‘met ontferming bewogen’. Zo knoopt hij een gesprek aan met een ontrouwe vrouw bij de waterput, gaat hij mee naar Jaïrus’ zieke dochter en trekt hij rond om te spreken tot het ‘gewone volk’.

Maar ja, hij had het ergens ook wel makkelijk. Jezus had goddelijke macht en kon al die problemen in één keer oplossen, door iemand met een vingerknip te genezen of weer tot leven te wekken. Bovendien heeft hij de volmaakte liefde van God, waardoor hij alle vooroordelen achter zich liet en met de blik van een Schepper naar de mensen kon kijken. Dan wordt het voor ons toch wel een stuk lastiger. Ten eerste ben ik vaak hulpeloos en machteloos als ik word geconfronteerd met lijden en ten tweede lukt het me vaak niet om die liefdevolle bril op te zetten. Bovendien kán ik al de zorgen van de wereld niet op mijn eigen schouders dragen; ik ben geen miljonair die al zijn geld aan goede doelen kan geven of genoeg tijd heeft om dag en nacht vrijwilligerswerk te doen.  

Uiteindelijk doe ik best wel weinig voor anderen.

Als ik dan de stukken lees waarin Jezus zegt dat we voor de minste van zijn broeders moeten zorgen, of waarin God onrechtvaardigheid afkeurt en zijn volk opdraagt om te zorgen voor de armen, voel ik me vaak schuldig. Uiteindelijk doe ik best wel weinig voor anderen. Hoe moet ik hier nu mee omgaan? Moet ik alles wat ik heb opgeven voor anderen? Hoe ver is ver genoeg? En hoe zit het met motivatie? Het gaat er toch niet om wát je doet, maar dat je het uit liefde en dankbaarheid voor God doet, en uit Zijn kracht en niet je eigen?

Kleine beetje licht

Dit zijn vragen waar ik al heel lang mee worstel. Want je kunt toch niet al het lijden in de wereld opheffen? Het lijden in mijn directe omgeving is al moeilijk genoeg. Of het dan gerechtvaardigd is om jezelf voor lijden in de wereld enigszins af te sluiten, weet ik niet. Wat misschien wel kan is een héél klein beetje licht laten schijnen van onder je steen voor de bloemetjes in de buurt. We kennen allemaal wel mensen die lijken te verleppen: die vriend die het mentaal moeilijk heeft, het meisje uit je klas dat altijd alleen zit, de buurvrouw die hulp nodig heeft bij de boodschappen. Als we ons dan laten bewegen tot actie, zoals Jezus, tot een gesprek of het aanbieden van hulp, kan dat al helpen.

De kleinste daden kunnen soms het meeste kracht hebben, omdat mensen daardoor ervaren dat ze er niet alleen voor staan. Wie weet, misschien wordt het zachte licht dat onze steen verspreidt door het bloemetje naast de steen wel ervaren als een heldere spotlight. We kunnen niet eigenhandig alle problemen in de wereld oplossen, en de vraag is of het goed is om van alle ellende af te weten. Maar als we ons concentreren op ons kleine weiland, zou dat met genoeg schijnende stenen zomaar een prachtig bloemenveld kunnen worden.