GASTCOLUMN: Ik ben net als mijn haarpunten: piekerig en gespleten
Goed. Poging drie tot het schrijven van deze column. Nee, niet vanwege een gebrek aan inspiratie. Maar mijn flesje water vond het gisteren een strak plan om open te gaan in mijn tas, waarna mijn laptop in een plasje kraanwater zwom. Mijn kostbare bezit eindigde in een bak met witte, ongekookte snelkookrijst. Iets wat wonderen zou moeten verrichten. En nu zit ik hier, achter een vaste computer (en ja, die bestaan nog), met zo'n toetsenbord waarbij je de toetsen daadwerkelijk moet indrukken.
Mijn hele schema werd door dit waterballet in de war gegooid: ik moest een column inleveren, samenvattingen schrijven en verscheidene oefenexamens maken. Digibeet als ik ben, heb ik geen back-up. Een angstig krakend geluid uit mijn laptop deed mij het ergste vrezen: alle examensamenvattingen weg, een maand voordat het feest begint. Maar nog erger: alles wat ik in de afgelopen tien jaar heb geschreven, die duizenden woorden, zouden kunnen verwateren. En wat is een schrijver zonder woorden? Dit zinnetje spookte de hele avond door mijn hoofd.
Ik schaam me dat dit me zo bezighield. Ik schaam me, hoe erg ik blijkbaar gehecht ben aan een voorwerp. Weliswaar een heel kostbaar voorwerp, in meerdere opzichten, maar toch.
Piekeren = menselijk
Ik kan me heel goed druk maken over van alles en nog wat. Ik ben net als mijn haarpunten als ik te lang niet naar de kapper ga; overdreven piekerig en gespleten. Kon ik deze negatieve eigenschap maar bij laten punten voor een paar tientjes en dan ook lekker kort pittig. Helaas doet mijn kapper alleen aan dode haarpunten. Maar voordat ik verder afdwaal naar permanentjes en kleurkwasten… Piekeren is menselijk. En van alle tijden.
Zo staat in Matteüs 6:26-27 de alom bekende tekst: ‘Kijk eens naar de vogels in de lucht. Ze zaaien niet, ze oogsten niet. Het is jullie Hemelse Vader die ze voedt. Zijn jullie niet meer waard dan zij? Maak je dus geen zorgen. Dat heeft geen zin, je blijft er geen dag langer door leven’. Hier moet ik wat vaker naar luisteren, geloof ik. En natuurlijk, soms zorgen bepaalde omstandigheden in je leven ervoor dat piekeren onvermijdelijk is. Zoals het Friese spreekwoord luidt: ‘It libben is net altyd rys mei rezinen, het is ek wolris rys mei krôdde’. (Het leven is niet altijd rijst met rozijnen, maar ook weleens rijst met stenen). Of in ABN: het leven gaat niet altijd over rozen. Maar of het nou gaat om rijst of rozen, piekeren moet je limiteren. Net als dode haarpunten.
Dat gezegd hebbende, ga ik kijken of mijn ongekookte snelkookrijst zijn taak heeft volbracht. Hopelijk zonder stenen.
Mattanja (18) is gastcolumnist bij BEAM en wandelt boekverslindend, ukelelespelend en vaak over haar eigen voeten struikelend door dit leven.
Geschreven door
Mattanja
