GASTCOLUMN: Ik ben homo, so what?

Sorry dat ik laatstgenoemde poppen uit de kist trek. Maar als het echt geen probleem had geweest, had dat nieuws niet zo in geslagen als een bom. Iedereen leek er wat van te moeten vinden. Best logisch. Het kwam op het journaal en aan tv-tafels werd het besproken. Discussies laaiden op en uiteindelijk kwam zelfs Sesamstraat met een statement. Als uit de kast komen geen probleem zou zijn, hadden we na dit nieuwsfeit gewoon weer over ander dingen kunnen praten. Iets als ‘Joh, wat leuk voor Bert en Ernie! Wat vind jij trouwens van atoomkernsplijting?’.

Dat het allemaal niet zo ok is, heb ik ontdekt toen een interview met mij verscheen op de site van BEAM. Ik was eigenlijk niet van plan om digitaal de kast te verlaten. Mensen die het van mij moeten weten, weten het ook en ik ben er open over. Toen de mogelijkheid er was, heb ik hem aangepakt. Waarom? Ik heb zelf veel behoefte gehad aan mensen die hun verhaal deden. Iemand waar ik mezelf mee kon vergelijken. Weten dat ik niet de enige was. Niet iedereen kan zich namelijk identificeren met een Gerard Joling of een Gordon. Misschien maar goed ook.

Niet alleen christenen

Toen het interview op de facebookpagina van de EO werd gedeeld, stak de storm op. Ik had al vaker digitale discussies meegemaakt over dit soort onderwerpen, dus wist ik wat ik kon verwachten. Toch kwamen de argumenten keihard binnen, hoe hard ik ook in mezelf geloof. Er werd gesmeten met Bijbelteksten, theorieën en gedachten. Mensen die pro waren en mensen die anti waren. Eén en al geweld met reacties en opmerkingen. En ik zat met mijn handen in het haar. Wat als iemand dit leest die met dezelfde gevoelens leeft of ergens anders over twijfelt? Wat moet je wel niet denken op dit moment? Sorry lief en mooi mens.

Zouden we naar elkaars verhaal kunnen luisteren en als iets niet duidelijk is een ophelderende vraag kunnen stellen?

Als je denkt dat dit een typisch christelijk dingetje is, heb je het mis. Naar aanleiding van het interview kreeg ik een uitnodiging van EenVandaag om mee te werken aan een filmpje over hun jaarlijkse Pride onderzoek. Bij het verschijnen heb ik gemerkt dat het niet alleen aan gelovigen is om hier verhitte commentaren op te kunnen geven.

Ik ben blij dat ik de vrijheid heb om mijn verhaal te kunnen vertellen en met mensen in gesprek te gaan. Het doet me pijn om te zien dat het uit de kast komen niet zo makkelijk is als ik voor een ieder wens. Daar hebben we allemaal een aandeel in. Dus…

Lieve iedereen

Lieve discussievoerder, zowel voor als tegen. Ik kan snappen dat discussies voeren helemaal je ding is. Dat je het fijn vindt om iemand te overtuigen van jouw gelijk. Wat ik lastig vind is dat er onderwerpen zijn waar veel onduidelijkheid over is. Dan kunnen we dingen heel stellig beweren en doen of het feitelijk is, maar dat hoeft voor een ander niet zo te zijn. Dit zou veel pijn, boosheid en angst kunnen opleveren. Zou het mogelijk zijn, dat als we iets niet weten, dat er dan gezegd kan worden ‘Ik weet het niet’ zonder dat dat als zwakte gezien wordt? Zouden we naar elkaars verhaal kunnen luisteren en als iets niet duidelijk is een ophelderende vraag kunnen stellen? Zullen we allemaal rekening houden met dat er mensen zijn die meelezen en hier pijn, boosheid of angst bij ervaren? We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, maar daar hoeft ook niemand slachtoffer van te worden.

Lieve iedereen. Wie bedoel ik hiermee? Ik bedoel jou hiermee. Jij die graag voor iemand klaar wilt staan. Iemand die met grote onzekerheid of vragen zit. Iemand die op zoek is naar zichzelf. Iemand die eens de stap wilt wagen uit de kast te komen. Als jij voor zo iemand klaar wilt staan, is dit bedoeld voor jou. Wat moedig en tof dat je dat wilt doen. Je bent onmisbaar. Maar misschien denk je ook ‘Hoe the hack moet ik dit aanpakken?’. Er bestaat geen ‘Voor iemand klaarstaan voor Dummies’. Geen vaste aanpak. Maar je hebt iets beter: jijzelf! Wie weet is er iemand die je nodig heeft. Iemand waarvan je het vermoedt of iemand waarvan je het niet had verwacht. Misschien ook wel niemand. Dat weet je niet. Dat weet je pas als iemand zich vertrouwd genoeg bij je voelt.

Lieve in de kast zittende

Betekent het dan dat je niet te vertrouwen bent als iemand het niet met je deelt of erover praat? Nee, allesbehalve. Al snap ik dat het wel zo kan voelen. Het beste wat je kan doen is geduld hebben, er voor anderen zijn en niet te vergeten lol te maken. Leuke dingen doen met elkaar kan ervoor zorgen dat vriendschappen beter worden. En misschien hoor je op een bepaald moment wel het geklop aan de binnenkant van een kast. Loop er dan even heen en luister. Diegene in de kast heeft je nodig. Laat diegene het maar vertellen. Luister en stel vragen. Wees er voor diegene en wie weet bloeit diegene wel op.

Je bent het waard

Lieve in de kast zittende. Misschien schaam je je ervoor dat je in de kast zit. Misschien durf je er nog niet uit. Misschien wil je er niet uit. Angst voor reacties, voelt het niet veilig, enzovoort. Het is geheel te begrijpen als je hoort wat er buiten de kast zich allemaal afspeelt en wat dat met jou persoonlijk kan doen. Ik hoop dat je weet of nog komt te weten, dat je niet alleen bent. Er zijn anderen die ook in de kast hebben gezeten en daar verschillende ervaringen over hebben. Mensen die hun verhaal doen, in het echt of digitaal. Ik denk dat het overgrote deel ervoor open staat om er voor jou te zijn. En die stap is spannend. Ik weet het als geen ander. De stap nemen om je verhaal te delen is het waard want jij bent het waard! Het waard om gehoord te worden.

Of misschien is die vriend of vriendin er wel die voor je klaar wilt staan. Durf dan van binnenuit op je kast te kloppen als je diegene genoeg vertrouwt. En ook dat kan een grote stap zijn. Maar elke stap is een stap van moed. Een stap van vooruitgang. Een stap voor jezelf. Net als het moment dat je zelf bepaalt als je eruit wilt. Dat kan en mag niemand anders voor jou bepalen dan jijzelf. En wat anderen ook mogen zeggen, onthoud dit: Je bent mooi, moedig en een supertof persoon. En je bent niet alleen.