GASTCOLUMN: Examenstress
“Over een poosje is het zover, ik heb er zin in,” zei onze afdelingsleider met een brede glimlach op de zogeheten ‘kick-off’ van het eindexamen twee maanden geleden. De bedoeling? Ons laten realiseren dat de examenperiode iets serieus was.
En dat beseften wij ons maar al te goed. Want na zes jaar middelbare school zat niemand erop te wachten om er nog een zevende jaar achteraan te plakken. En, zo redeneerde ik tenminste, de examens waren slechts acht toetsen. Tenminste, dat dacht ik tot mijn examen Nederlands. De nacht ervoor kon ik niet slapen, de zenuwen gierden door mijn lijf en na afloop had ik geen idee of ik de goede antwoorden ingevuld had. En de rest van de examens waren een herhaling daarvan. Kortom, ik had er helemaal niet zoveel zin meer in, in die examens. Ik heb denk ik wel tien keer geroepen dat ik het allemaal niet meer aankon. En mijn vrienden hebben me daarop tien keer verzocht of ik mijn mond wilde houden, want ik zou mijn eindexamen toch wel halen. En ook al zit daar misschien een kern van waarheid in, toch vind ik deze periode ontzettend spannend, eng en stressvol. Want ondanks het feit dat ik goed voorbereid was, bleef ik toch bang om fouten te maken. En buiten mijn examenstress om ging de rest van mijn leven gewoon door. Ik moest nog steeds sporten, werken, naar verjaardagen en bovendien belijdenis doen. Toch ben ik voor mijn belijdenis helemaal niet zenuwachtig. Hoewel ik absoluut zeker weet dat ik het antwoord op alle vragen niet weet en dat ik fouten ga maken tegenover God. Een beetje gek misschien? Ik denk dat ik wel weet hoe dat komt. Cito berekent je cijfer namelijk door je behaalde punten te delen door het totaal en dit keer negen plus een cijfer tussen de nul en de twee te doen. En het enige wat je dan kunt doen is hopen op keer negen plus twee. En God? God heeft ook een correctiemodel, maar ik hoef niet bang te zijn dat ik niet de goede antwoorden in heb gevuld. Zijn n-term is namelijk niet keer negen plus twee, maar keer negen plus oneindig veel. Hilde Pater (18) woont in Barneveld en gaat daar ook naar school. Voor BEAM schrijft ze iedere maand een gastcolumn over haar laatste jaar op de middelbare school, dat gepaard gaat met bloed, zweet en soms een heleboel tranen. Beeld: Danielle Blokland
