GASTCOLUMN: De dag dat God niet genas

De genezen man werd als studieobject meegenomen naar verscheidene oncologen, die erkenden dat dit alles medisch onverklaarbaar was. Wonderbaarlijke genezing? Check! Twee jaar later overleden twee bekenden van mij aan kanker.

Elk van de drie had gebed ontvangen. Eén overleefde het. Niet heel goed voor de hallelujastemming. Het is alsof je de kaarsjes uit mag blazen op je verjaardagstaart, om vervolgens te merken dat ze nooit aan hebben gestaan. Ik ben echter altijd al sceptisch geweest tegenover gebedsgenezing. Er worden aanmerkelijk meer ongelijke benen ‘genezen’ dan dat er kanker verdwijnt. Maar mensen zijn nu eenmaal dol op verhalen over wonderen van genezing. Succesverhalen doen het geweldig. Getuigenissen zijn mooi. Heus. Iedereen die iets dergelijks heeft meegemaakt gun ik zijn mirakels van harte.

Maar het zijn ook dit soort wonderen die me laten twijfelen aan mijn geloof. De gedachte dat een wonder tóch kan gebeuren, maar dat je toch geen garantie hebt. Alsof je op zoek bent naar je schoenen, en maar één schoen kan vinden. Ik heb – toen ik aan de graven van die mensen stond – ontdekt dat er maar één vraag schrijnender is dan ‘waarom nou hij’, en dat is ‘waarom hij niet?’. Ik heb erom gehuild. Vrede heb ik nooit gevonden in gebedsgenezing. Er is geen enkele manier waarop ik mijn vertrouwen kan stellen op wonderen die af en toe maar gewoon gaan gebeuren. Wonderen zijn reëel. Ik ben evangelisch genoeg om dat te geloven. Dat neemt alleen niet weg dat ik ook aards genoeg ben om te weten dat ziekte en dood een net zo wrede werkelijkheid in zich hebben. Want alle gebedsgenezing ten spijt, waren de grootste wonderen in mijn leven toch echt die mensen die met moed en liefde hun pijn tegemoet gingen. Thom Hofstede (20) is student journalistiek. Vroeger wilde hij ridder worden. Nu nog steeds. Hij tovert met plezier een lach op je gezicht, maar zet je ook graag aan het denken. Iedere twee weken schrijft hij een column voor BEAM.