“Er is mij 10.000 keer verteld dat de scheiding niet aan mij ligt”

“In september 2016 kwam het hoge woord eruit: m’n ouders wilden een scheiding. In maart 2017 is mijn moeder ergens anders gaan wonen. Er was blijkbaar al langer wat gaande tussen mijn ouders, maar daar kreeg ik niet zoveel van mee. Ze hebben altijd gezegd: wij gaan absoluut niet scheiden. Ik was er dus zeker van dat ik nooit op twee verschillende plekken zou wonen.

Toch liep het anders. Ik ben in huilen uitgebarsten en stortte op de bank neer. De enige vraag die door mijn hoofd spookte, was niet ‘waarom?’, maar ‘hoe?’. Hoe is het zo ver gekomen?! Ik zag het simpelweg niet aankomen. Natuurlijk hadden mijn ouders ook weleens ruzie, dat is normaal. Maar soms zeiden ze dan: ‘Em, ga even naar je kamer.’ Of ze vroegen of ik mijn oortjes in wilde doen. De beslissing kwam voor mij dus als een grote klap.”

Uitgedoofd avontuur

“Mijn moeder ging bij mijn vader weg. Ze zijn samen door de scheiding heen gelopen. Nou ja… voor zover je dat ‘samen’ kunt noemen. Mijn moeder vertelde dat ze niet meer zoveel gemeen hadden als vroeger. Dat begreep ik wel. Drie weken na de aankondiging heb ik namelijk door hun oude fotoalbums gebladerd, stiekem. Daar zag ik een stel dat samen op reis ging en fantastische avonturen beleefde. Nu werken ze allebei veel.

Ik denk dat de avonturen door de jaren heen een beetje vervaagd zijn. De scheiding heeft mijn visie op relaties wel beïnvloed. Maar niet op een negatieve manier, ook al klinkt dat misschien een beetje gek. Ik heb geleerd dat je bij jezelf moet blijven – bij wat jij prettig vindt – en dat je geen compromissen moet sluiten. Dat is niet helemaal lekker gelopen tussen mijn ouders. Of zoals ze het zelf verwoorden: ‘We hebben het leuk gehad, maar het werkt niet meer.’”

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen

De komst van een stiefmoeder

“Binnen een maand na de scheiding had mijn vader een nieuwe vriendin. Dát deed pijn! Ik stelde me haar heel dik voor, met vies geblondeerd haar en van die kleine worstenvingertjes. Echt zo’n irritante stiefmoeder. Het bleek een aardige vrouw te zijn, maar toch vond ik het moeilijk om haar te ontmoeten. Daar lag ze dan, in de slaapkamer boven mij. De plek waar mama twee weken geleden nog lag. Weer een maand later was het uit.”

“Nu heeft hij zijn tweede vriendin. Dat is gelukkig een heel ander verhaal. Dit keer heb ik een eis gesteld. ‘Ik wil haar wel ontmoeten, maar alleen als jullie weten dat deze relatie langer dan drie maanden gaat duren.’ Gelukkig nam mijn vader mij serieus en zijn ze inmiddels ruim een half jaar samen. Deze vrouw is echt aardig en houdt veel rekening met mij. Ze proberen om niet klef te doen in mijn bijzijn, dat is fijn.”

"Ze praten via mij"

“Eerst nam ik mijn ouders niets kwalijk. Ik heb er op mijn manier mee gedeald en probeerde het te accepteren. Bovendien is mij wel 10.000 keer verteld dat het niet aan mij ligt. Dat geloof ik. Ik kan namelijk niet bedenken wat ik fout gedaan zou hebben. Maar de laatste paar maanden sta ik er minder relaxed in. Mijn ouders praten namelijk niet meer met elkaar, maar via mij. Ik in het midden. Dan heeft m’n moeder niet op een mail gereageerd of neemt mijn vader zijn telefoon niet op. Dat soort gezeur. En dan mag ik het communiceerwerk tussen die twee doen. Ik was er helemaal klaar mee! Daarom heb ik gezegd dat ze alleen positieve updates aan mij mogen geven. Bijvoorbeeld: ‘Pap en ik zijn het eens geworden met elkaar.’ Ja, leuk! Vertel dat! Maar al dat geklaag kan ik missen als kiespijn.”

Sorry is geen medicijn tegen een dipje

“Het heeft wel tijd gekost om met de scheiding te dealen. Mijn vader probeerde er met mij over te praten, maar daar had ik niets aan. ‘Sorry,’ zei hij. Vaak vluchtig. Maar sorry is geen medicijn tegen een dipje! Ik had vooral afleiding nodig, een plek om even alles te vergeten. Dit vond ik op school, mijn werk en bij m’n beste vriendin Alies. Ook nu staan zij en haar gezin nog altijd voor mij klaar. Het komt namelijk nog wel eens voor dat ik weer wil vluchten van de scheiding. Daarom heb ik ook deze week tegen m'n ouders gezegd: ‘Pap, mam, het wordt me even teveel. Ik ga naar Alies en blijf daar een tijdje.’ Niet heel lang hoor: een weekje of zo. Gelukkig reageren ze daar tegenwoordig heel prettig op en respecteren ze het.”

Scheiding op de schietschijf

“Vroeger was de schietbaan ook een plek om alles te vergeten. Ik heb me mijn ouders nooit op de schietschijf voorgesteld, maar de hele scheiding wel. Als het zou kunnen... Nu kom ik er nog zo’n één tot twee keer in de week. Gewoon om even alles te vergeten en het gezellig te hebben. Inmiddels weet ik dat ‘sorry’ toch echt het beste is om te zeggen na zo’n scheiding. Maar liever was ik een écht gesprek aan gegaan, desnoods met huilbuien van een uur. Gewoon met z'n tweeën.”

“En nu woon ik dus in twee huizen. De ene week bij papa, de andere bij mama. Dit vind ik een fijne verdeling. Eerst waren de honden ook altijd in het huis waar ik was. Dat is de enige eis die ik aan de scheiding gesteld had. Maar het bleek niet haalbaar om ze elke week te verkassen. Nu wonen de honden alleen bij mijn moeder. Dat vind ik echt heel jammer! Toch zit er één voordeel aan het leven in twee huizen en dat heeft vooral met mijn leeftijd en geslacht te maken. Nu kan ik namelijk mijn enorme voorraad make-up, kleding en tassen over twee huizen verdelen!”