Eline (24) startte op haar negentiende zorgboerderij in Uganda: “Ik twijfelde, maar kreeg tekens van God om door te gaan”

“Het was altijd mijn droom om met een vrijwilligersorganisatie naar Afrika te gaan. Op mijn zestiende probeerde ik dit in mijn zomervakantie van de middelbare school. Veel organisaties vonden dit te kort of zochten mensen met een opleiding. Ik besloot te wachten totdat ik klaar was met school. Nadat ik mijn studie afrondde, kreeg ik direct een baan aangeboden. Afrika was een droom, maar een vaste baan gaf zekerheid en ik besloot weer niet te gaan.

Na een tijd werken, kon ik een halfjaar vakantie opnemen. Dit was mijn kans om naar Afrika te gaan. Ik heb mij toen bij verschillende christelijke organisaties aangemeld. Doordat ik dit al zo lang wilde, besloot ik de eerste kans die ik tegenkwam gelijk te pakken. Dat was bij de kleinschalige, christelijke organisatie ‘Home Sweet Home’ in Uganda. Het project werd gerund door een Nederlandse vrouw en Ugandese man. Samen vormen zij een gezin met kinderen die nergens terecht kunnen, bijvoorbeeld doordat zij een ziekte of beperking hebben. Daarbij voeren zij projecten uit, zoals het verlenen van fysiotherapie aan deze kinderen of het organiseren van activiteiten voor buurtkinderen. Ik hielp een halfjaar mee met deze projecten.”

De tekst gaat onder de foto verder

Als dat in Nederland kan, waarom niet in Uganda?

“Tijdens mijn verblijf in Uganda kreeg ik een raar gevoel. Het voelde de hele tijd alsof ik iets moest doen, maar ik wist niet wat. Ik deelde dit met de mensen daar. Zij raadden mij aan om daarvoor te bidden en mijn ogen open te houden. Op een gegeven moment kwam het idee van een zorgboerderij ter sprake. De organisatie had een school waar ze kinderen met een beperking lesgaven. Deze kinderen kunnen door hun beperking lastig meekomen met het leerniveau van andere leerlingen. Dit zorgde ervoor dat zij zich alleen bezighielden met activiteiten als muziek luisteren en tekenen.

In Nederland kom ik uit een omgeving waar veel zorgboerderijen zijn. Dit is een boerderij die dient als dagbesteding voor mensen met een beperking. Zij werken bijvoorbeeld op het land en verzorgen de dieren. Ik dacht: als dat in Nederland kan, waarom dan niet hier? In Uganda heeft een zorgboerderij zelfs veel meer waarde. In Nederland wonen de meeste kinderen niet op een boerderij, maar in Uganda heeft bijna elk gezin zijn eigen stuk grond. Wat de kinderen op de zorgboerderij leren, kunnen ze thuis dus toepassen.”

Tekens van God

“Ik wilde het idee graag uitvoeren, maar ik voelde mij angstig. Ik moest mijn vertrouwde leven in Nederland opgeven voor iets wat onzeker was. Ik wist niet of het zou project zou slagen, want ik had nog nooit zoiets gedaan. Tijdens mijn twijfelperiode kreeg ik verschillende tekens van God, zoals toepasselijke Bijbelteksten of een bemoediging in de kerk. Een voorbeeld is dat een dominee vertelde over zijn dochtertje die hield van de golven in zee, maar daar ook bang voor was. Hij vertelde zijn dochter dat haar niks kon gebeuren, want hij had haar vast. Voor mij was dit een bemoediging: ook al vind ik het spannend om naar Uganda te gaan, God heeft mij vast en daardoor gaat mij niks overkomen.”

Zorgboerderij

“Na mijn eerste halfjaar Uganda vloog ik terug naar Nederland. Ik moest sponsoren regelen om het project te financieren en afscheid te nemen van thuis. Mijn familie en vrienden zagen mijn vertrek wel aankomen, want ik wilde altijd al zoiets doen. Toch was het afscheid lastig, want ik heb een hele goede band met hen. Na een paar maanden was ik weer terug in Uganda. Daar heb ik de zorgboerderij opgericht in samenwerking met twee lokale boeren. Home Sweet Home had al een stuk grond en wat dieren, die door hen werden verzorgd. Samen met de boeren ben ik gaan kijken waar de kinderen konden helpen. De boerderij werd uitgebreid met dieren en land zodat er meer klusjes beschikbaar kwamen. Ook kwamen er lokale schoolmeesters om toezicht te houden.”

De tekst gaat onder de foto verder

Dagbesteding

“De dagbesteding van de kinderen begint met werken op het land en eindigt in de middag met klusjes voor de dieren, zoals hokken schoonmaken. Tussendoor zijn pauzes, waarin wordt gegeten en waarbij de kinderen vaak samen christelijke liedjes zingen. Dit was bijzonder, want veel van de kinderen daar zijn eigenlijk moslim. In het begin kwamen er zeven kinderen per dag naar de boerderij. Dit zijn er nu ongeveer vijftien. Door de groei werden er steeds meer meesters en boeren aan het werk gezet. Mijn eigen werk werd juist minder, want veel van mijn taken werden door hun overgenomen. Op een gegeven moment had ik nog maar twee uur werk per dag, terwijl ik nog wel werd doorbetaald door mijn sponsoren. Dit geld kon beter aan de zorgboerderij worden besteed. Ik voelde mij niet meer nodig daar.”

De tekst gaat onder de foto verder

Ik dacht dat ik doodging, maar God heeft mij gespaard

“Ik vond het heel lastig om weg te gaan, want ik had daar vier jaar lang geleefd. Ook wist ik dat ik niet snel terug zou gaan, want dat kost veel tijd en geld. Toch voelde mijn werk als klaar. Sinds oktober 2019 ben ik terug in Nederland. Op dit moment heb ik nog regelmatig contact met de mensen die de zorgboerderij runnen. Het gaat daar nog altijd goed: de zorgboerderij draait gewoon door. Toch mis ik het enorm.

Ik ben van plan om daar snel weer heen te gaan, want ik heb het als een supermooie tijd ervaren Door Uganda sta ik veel relaxter in het leven. Ik heb daar zoveel ellende gezien en situaties meegemaakt waarvan ik dacht dat het niet goed zou komen. Ik heb bijvoorbeeld een auto-ongeluk gehad op een afgelegen plek. Ik dacht toen dat ik doodging, maar opeens doken er twee auto’s op om te helpen. Dit heeft mij geleerd dat altijd alles weer goedkomt. Mijn geloof heeft hier zeker ook een rol in gespeeld. Ik besef dat God mij heeft gespaard en die tijd bij mij was.”

Eline is niet de enige die zich inzet voor kinderen in ontwikkelingslanden. Janine (22) bouwde vanuit Nederland een tehuis voor straatkinderen in India: “God heeft ons naar India geleid"