Een kijkje in Daniëlle’s dagboek: ‘Ik ben echt zó verliefd op hem!!’
“Ik zal je goed bewaren dagboek en niemand zal ooit in je lezen", Daniëlle 12 jaar
Als je dit artikel leest wil ik zeggen: je bent niet de enige die zich zo voelt. Want toen ik jouw leeftijd had, dacht ik wél dat ik enige was. De enige met een identiteitscrisis, de enige die vet onzeker was en de enige die God maar lastig te begrijpen vond. Geloof je me niet? Maak dan maar eens kennis met mijn jongere ‘ik’. Ik heb vanaf mijn twaalfde regelmatig in een dagboek geschreven. Ik wil je meenemen op een reis door al mijn vragen, awkward momenten en onzekerheden uit die tijd en je vertellen hoe ik nu kijk naar die momenten.
“Veel mensen vinden dit waarschijnlijk dom en zo, maar ik vind van niet. Ik kan hierin al mijn gevoelens kwijt, wat ik meestal niet doe omdat ik best verlegen ben…”
Je bent niet de enige die het niet allemaal op een rijtje heeft
“Momenteel ben ik een emotioneel wrak”, schreef ik op mijn negentiende. “Een soort identiteitscrisis zou je het wel kunnen noemen. Wie ben ik nou en hoe komt het dat ik zo ben.” Eigenlijk voelde ik me heel vaak precies zo. Gefrustreerd omdat ik nergens een mening over vormde en verdrietig omdat ik geen idee had wat ik met de rest van mijn leven wilde. Het voelde als een puzzel die ik maar niet kon oplossen:
“Het gaat goed met me, maar dat betekent niet dat alle puzzelstukjes op hun plek liggen. Mijn leven komt momenteel meer in de buurt van acht verschillende puzzels waarvan iemand de stukjes door een papierversnipperaar heeft gedaan. Ik ben nu wel in die emotionele fase voordat je ongesteld wordt, dus misschien dat ik daarom wilde schrijven. Maar niet daarover eigenlijk. Eigenlijk over niks. Eigenlijk wil ik gewoon even helemaal niks. Alleen Yum Yum kippennoodles.” - Daniëlle, 19 jaar.
Had ik toen maar geweten dat ik het leven niet zo serieus hoefde te nemen. Op je negentiende hoef je niet te weten hoe je in elkaar zit, ook al vertelt de wereld en school je wat anders. Ik weet nog steeds niet wie ik ten diepste ben, maar weet wel dat het een levenslange zoektocht is.
Je bent niet de enige die naar liefde verlangt
Elk halfjaar was er wel iemand anders: een nieuwe vlam. Iemand voor wie ik elke dag een beetje extra mijn best deed om er leuk uit te zien. Check de tijdlijn in mijn dagboek maar eens:
“Slecht nieuws: Ik dacht dat ik verliefd was op ***. Dus ik had een briefje onder zijn kluisje doorgeschoven waarop stond: Ik denk dat ik verliefd op je ben. Volgende dag: rood hoofd! Iedereen had het erover! Gelukkig denken ze dat iemand anders de dader is. Dat wordt dus niks…” - 19/02/2011
“Verliefd is een groot woord voor mij, maar toch is het misschien zo.” - 28-12-2011
“Vergeet alles wat ik heb gezegd. Nu ben ik echt verliefd! Hiervoor wist ik nooit wat verliefdheid eigenlijk was. Toen dacht ik: ik vind hem knap, dus ik ben verliefd! Maar nu ligt het anders. Als ik hem die dag zal zien, moet ik er helemaal top uitzien en ik denk (bijna) de hele tijd aan hem.” - 17/03/2012
“Ik ben dus echt niet meer verliefd op hem. Hoe kon ik ooit verliefd zijn op een jongen die ik amper ken?! Na dat fiasco ben ik nog een keer verliefd geworden en deze keer kon ik het helemaal van jezelf begrijpen. Het begon allemaal op 9 juni 2012: De EO-Jongerendag!” - 03/08/2012
Liefde is de rode draad in mijn dagboek. Ik wilde zo graag leuk gevonden worden door iemand. Achteraf baal ik dat ik daar mij eigenwaarde vanaf liet hangen.
“Ik wil me focussen op school en vriendinnen, maar iets diep vanbinnen, dat iets te vaak naar buiten komt, kijkt naar iedere jongen die ik tegenkom. Mijn hart verlangt naar een filmscene waarbij ik de knapste en leukste jongen ooit tegenkom, omdat ik thee mors op zijn jas, waarna ik vervolgens een date heb en we voor altijd gelukkig zijn.” Daniëlle, 17 jaar.
Als ik die Daniëlle vandaag de dag iets mee mag geven, zou het zijn: de liefde die je zo graag aan iemand anders wilt geven, geef die eerst eens aan jezelf.
Je bent niet de enige die geloven lastig vindt
In mijn dagboek heb ik niet alleen mijn hart uitgestort over liefde en school, maar soms ook over geloof:
“Ik heb meegedaan aan Youth Alpha. Het was echt super awesome. Ik heb God echt beter leren kennen, alleen ik vind het nog wel moeilijk om dat gevoel vast te houden.” - Daniëlle, 15 jaar.
Zoals elke tiener heb ik enorm veel domme dingen gedaan. Achteraf voelde ik me dan een tijd lang enorm schuldig tegenover God. Ik weet nu dat het heel gezond en normaal is om tijdens je tienerjaren fouten te maken en op je bek te gaan, maar toen voelde dat als het einde van de wereld:
“Ik heb de afgelopen tijd iedereen teleurgesteld. Ik heb het mezelf ook nog niet vergeven. Daarom doe ik denk ik wéér Youth Alpha en laat ik me ook nog niet dopen. Ik moet eerst mezelf vergeven en hoop dat God dat daarna ook kan.” - Daniëlle, 16 jaar
God wil jou echt wel vergeven Daniëlle. Je eigen schuldgevoel zit alleen in de weg. Hij staat al met open armen op je te wachten. Dat wist ik toen alleen nog niet, net zoals ik nu nog steeds heel veel dingen niet weet. Daarom is het lekker om soms even achterom te kijken, weer terug dat dagboek in, om te zien hoe God me de afgelopen jaren heeft laten groeien.
Lees ook over:
Nienke: “Mijn ouders hebben mij altijd als perfect poppetje gezien”
Geschreven door
Daniëlle
