Nienke: “Mijn ouders hebben mij altijd als perfect poppetje gezien”

“Ik heb altijd gehad dat ik mentaal voorliep op anderen. In mijn hoofd was ik bezig met thema’s waar mijn leeftijdsgenoten nog niet over na dachten. Ik kreeg toen ik 14 was een relatie met een oudere jongen. Van het een kwam het ander en al snel begon ik te roken en drinken. Ik wist tot hoever ik kon gaan, maar ik heb deze dingen nooit met mijn ouders kunnen bespreken.”

Hoe is de relatie met je ouders?

“Ik ben enig kind, daardoor zijn mijn ouders best beschermend. Ze hebben alles voor mij over, maar wat ik eigenlijk alleen maar wilde, is dat zij mij begrepen. Als ik iets wil bespreken kan dit niet, dan krijg ik direct een preek.

Mijn moeder vroeg mij op een dag of ik weleens had gerookt. Op het moment dat ik ‘ja’ zei -omdat ik een open gesprek met ze wilde - kreeg ik een preek over waarom het zo slecht is. Juist daarom durf ik nu verder niks te zeggen, omdat ik – zeker in de ogen van mijn ouders – ergere dingen heb gedaan dan roken.”

"Ik ben weggelopen"

“Ik schreef al mijn gevoelens op. Alles wat ik eigenlijk met mijn ouders wilde bespreken – roken, drinken, vriendjes, alles. Mijn ouders wisten niet hoe ze met mijn om moesten gaan, ze keurden alles af. Uit wanhoop hebben ze mijn dagboek gelezen. Ik was toen zo boos, dat ik ben weggelopen. Mijn ouders schakelden de politie in. Na een paar uur hadden ze mij gevonden. Ze waren boos omdat ze mijn geheimen hadden gelezen en ik kreeg weer een preek.

Ik had heel erg gehoopt dat ik alles met mijn ouders zou kunnen bespreken. Want alleen als je dingen bespreekt kan je hier hulp bij krijgen. Maar juist omdat mijn ouders zo afkeurend zijn en direct een preek geven over van alles, sloot ik mij steeds erger van ze af. Ik ben gewisseld van studie, dit kunnen mijn ouders niet begrijpen. Maar ook met kleinere keuzes hebben ze moeite. Daarnaast zijn mijn ouders het er niet mee eens dat ik ongelovige vrienden heb. Ze zijn ervan overtuigd dat zij mijn visie op de wereld veranderen.

Bij wie leg je je problemen dan neer?

“Gelukkig heb ik vrienden bij wie ik altijd terecht kan. Tegen mijn ouders zal ik waarschijnlijk nooit 100% eerlijk zijn. Ik weet dat ze het erg zullen vinden en dat ik ze pijn zal doen als ik alles eerlijk vertel. Daarom wil ik dit ook liever niet. Ik zoek die ‘veilige plek’ bij andere mensen, vrienden maar ook mensen uit de kerk. Bij hen kan ik alles vertellen en weet ik dat ik helemaal mezelf kan zijn zonder enig oordeel.

Iemand uit de kerk heeft mij geholpen in te zien dat mij ouders van mij houden. En dat ze daarom zo beschermend zijn. Ik heb het altijd wel moeilijk gevonden hoe mijn ouders op mij reageerden. Maar nu kan ik het wel begrijpen, ook al ben ik het er niet altijd mee eens. Als ik er nu over na denk,snap ik waarom ze bepaald hebben gehandeld, maar het is wel lastig. Mijn ouders zagen mij altijd als een perfect plaatje, maar niemand is perfect. Voor mij was het heel moeilijk om met imperfecties naar mijn ouders toe te gaan, want ik heb nooit gehoord: ‘Het maakt niet uit wat je doet, we kunnen het samen oplossen.’ Het was fijn geweest als mijn ouders, ondanks dat ze het misschien niet goed vinden, mij kunnen zeggen dat ik het goed doe, omdat ik klaar sta voor mijn vrienden en alles eraan doe om anderen te helpen.”

Wat zou je van je ouders willen?

"Ik wilde en wil nog steeds dat mijn ouders mij begrijpen, dat ze snappen wat er in mij omgaat. Ik denk heel anders over dingen dan mijn ouders. Zo probeer ik zoveel mogelijk iedereen te accepteren; iets waar mijn ouders heel veel moeite mee hebben.

Tot op de dag van vandaag voel ik mij schuldig voor dingen die ik heb gedaan. En ook dat ik het niet tegen mijn ouders kan vertellen, omdat ik weet dat zij zich dan rot gaan voelen. Ik ben bij mijn ouders een heel ander persoon dan dat ik ben bij mijn vrienden."