“Door mijn hersenbloeding kwam ik dichter bij God”

Hersenbloeding

“Ik had een dag vrij en mijn vader was boodschappen doen, dus ik was even alleen thuis. Toen hij terugkwam vond hij me op de keukenvloer met mijn hoofd in een plas bloed. Ik was wel bij bewustzijn, maar niet goed aanspreekbaar. Ik was met mijn hoofd op de punt van de vuilnisemmer gevallen, wat resulteerde in een deuk in mijn schedel en een flinke hoofdwond. Wat er gebeurd was wist en weet ik nog steeds niet.

Ik heb het moyamoya syndroom. Dat betekent dat mijn halsslagaders langzaam dichtslibben, waardoor er kleine kwetsbare bloedvaatjes in mijn hersenen ontstaan. Toen ik vier jaar was kreeg ik daardoor al een herseninfarct en nu dus een hersenbloeding. De dokters weten niet of ik eerst een hersenbloeding heb gehad en daardoor ben gevallen, of dat ik eerst ben gevallen en door de klap tegen de vuilnisemmer een hersenbloeding kreeg.

Na een hersenbloeding begin je eigenlijk weer opnieuw. Ik kon niet goed praten, het ging heel langzaam en koste me veel moeite. Volledige zinnen maken ging moeilijk, een gesprek kon ik niet volgen. Lopen was lastig, ik kon niks onthouden en ik was volledig afhankelijk van andere mensen. Ik kon niet zelf douchen of traplopen. Een boterham eten duurde een half uur. Ook snapte ik heel veel niet meer en kon ik geen bezoek ontvangen, omdat dat te intensief was. Licht en geluid kon ik niet verdragen. Ik lag de hele dag op bed te wachten tot het avond werd. Bij het wakker worden voelde ik me al helemaal op en dacht ik: ‘Ik weet niet of ik het einde van deze dag ga halen.’”

Gods aanwezigheid

“In het begin haalde ik heel veel steun uit mijn relatie met God. Ik wist dat ik niet alleen was, want God was altijd bij mij. De tweede keer – na vier weken kreeg ik een terugval - dat ik in het ziekenhuis lag, kreeg ik meer moeite met het geloof. ‘Hoe kan het zijn dat ik Gods aanwezigheid niet voel nu ik Hem nodig heb?’ dacht ik. Ik vond het oneerlijk. Ik ben wel blijven bidden en Bijbellezen en heb met mijn dominee gepraat. Zo heb ik geleerd dat God er altijd is, maar dat je dat niet altijd voelt. Nu ik terugkijk op die periode zie ik dat Hij er juist wel bij was. Mensen zeggen dat ik in die tijd zo sterk was, maar dat heb ik alleen bereikt, omdat God mij kracht gaf. Uiteindelijk heeft dit mijn band met God alleen maar versterkt.”

Dankbaar

“Mijn leven is nog steeds heel anders dan eerst. Ik heb volgende week mijn laatste revalidatie, maar dat betekent niet dat ik beter ben. Ik ben nog steeds afhankelijk van anderen en heb minder energie, dus ik moet per dag kiezen wat ik kan doen. Toch ben ik veel dankbaarder nu: ik kijk zo positief mogelijk en zoek naar lichtpuntjes, dat helpt enorm in mijn proces. Eerst had ik de neiging om steeds te denken hoe oneerlijk alles was, maar daar kwam ik niet verder mee. Nu ben ik dankbaar voor alles wat ik wel heb en kan.”

Lees ook: Rebecca heeft Gilles de la Tourette: “Ik heb constant last van tics”