Dianne heeft PTSS en emetofobie: “Ik word angstig als ik iets moet eten”

PTSS en emetofobie

“Ik heb een posttraumatische-stressstoornis, waardoor ik heel angstig ben en snel in paniek raak. Daardoor heb ik ook emetofobie, dat betekent dat ik bang ben om over te geven. 

Zes jaar geleden, toen ik negen was, begon het. Ik zat in groep zes en het ging op school niet zo goed, ik was heel erg gestrest. Ergens halverwege het schooljaar kreeg ik griep en moest ik overgeven. Dat is hartstikke onschuldig natuurlijk, maar doordat ik zoveel stress had schrok ik er heel erg van. Ik durfde minder te eten en ik durfde minder met de auto en de bus te gaan, omdat ik bang was om weer over te geven. Na deze gebeurtenis heb ik nooit meer overgegeven.

Als ik gestrest of ziek ben, krijg ik last van mijn PTSS en emetofobie. Dan voel ik me vaak paniekerig, gestrest en gespannen. Tegelijkertijd voel ik me ook vermoeid van al die emoties. Als ik iets moet eten word ik heel angstig, ik durf ook niet alles te eten. Ik ben de hele tijd bang om over te geven. Ik zoek continue veiligheid, als ik in een afgesloten ruimte ben zoek ik bijvoorbeeld naar nooduitgangen, zodat ik zeker weet dat ik weg kan rennen als ik moet overgeven. Ook kan ik me depressief voelen, gelukkig is dat nu niet meer zo erg als vroeger.”

Bidden

“Ik heb best lang gebeden dat mijn problemen over mochten gaan, maar dat is niet gebeurd. Daardoor verloor ik toch wat vertrouwen in God. Ik dacht ‘Hallo God, U kan toch alles? Waarom gaat dit dan niet gewoon over?’ Soms heb ik daardoor het idee dat ik alles in mijn eentje moet doen. Ik ga wel naar de kerk, maar bidden vind ik echt heel lastig.” 

Therapie

“In het begin wist ik nog niet dat er iets mis was, dat dit niet iets was waar iedereen last van had. Het stapelde zich langzaam op. Uiteindelijk kreeg ik last van depressieve gevoelens. Mijn psycholoog heeft gezegd dat ik PTSS heb en daardoor ook emetofobie. Ik heb een paar keer therapie gehad. Toen ik klaar was met therapie, ging ik met school naar Londen. Daar had ik wel zin in, maar ik vond het ook eng. Het gaf me heel veel stress en paniek. Toen ik terugkwam uit Londen kreeg ik weer heel veel last van mijn stoornis. In januari ben ik daarom gestart met EMDR-therapie. Daar moet ik in mijn hoofd teruggaan naar die gebeurtenis van toen ik negen was. Dan maakt de therapeut bewegingen waardoor ik afgeleid word, terwijl ik wel aan die gebeurtenis blijft denken. Het zorgt er niet voor dat ik die gebeurtenis vergeet, maar het helpt me wel om het opnieuw te verwerken. 

Mijn eerste EMDR-sessie ging heel goed, daarom gaat het nu ook goed met mij. Er zijn natuurlijk nog wel momenten dat het minder goed gaat. In principe kan ik hiervan genezen. Ik vergeet mijn nare herinneringen niet, maar ze kunnen wel minder stressvol worden voor me. De kans op terugvallen blijft wel aanwezig, en eten zal waarschijnlijk ook mijn hele leven moeilijk zijn. De EMDR-sessies werken niet goed in stressvolle periodes. Daarom ga ik na mijn examens weer verder.”

Praat erover!

“Er wordt niet veel gepraat over emetofobie en PTSS, ook al zijn er genoeg mensen die het hebben. Ik merk bij mezelf dat praten werkt, al heb ik dat echt moeten leren. Het is toch iets heel moeilijks, wat je niet aan iemands buitenkant kan zien. Als meer mensen erover zouden praten, zouden ze erachter komen dat ze niet alleen zijn. In restaurants word je ook heel raar aangekeken als je niet alles wil eten. Zo van; ‘wat heb jij dan?’ Daar mag best wat meer openheid over zijn vind ik. Dan begrijpen mensen ook beter wat het is en dat je er niet altijd iets aan kunt doen.” 

Meer dan 4 op de 10 jongeren kampt met psychische klachten. Onder andere NPO 3FM en BEAM staan van 6 tot en met 12 april in het teken van #openup om het taboe onder jongeren te doorbreken, want praten is belangrijk!

#openup is een initiatief van 3FM en MIND