Deborah had kanker: “Door de chemo stonden mijn aderen in brand”

“Ik was 21 jaar en had Hodgkin, een vorm van lymfeklierkanker. In een halfjaar tijd mocht ik twaalf keer op de chemostoel zitten. Tijdens het laatste uur van een chemokuur stonden mijn aderen telkens opnieuw in brand, de littekens lees je nog van mijn armen. Dat was een fysiek en mentaal gevecht. De enige gedachte die mij hier doorheen hielp was: Ik vecht mét God tegen kanker; de vijand. Én, God weet al wie deze strijd wint, want God heeft de wereld overwonnen (Johannes 16:33). Ik moest alleen nog heel even op mijn tanden bijten. En dan mocht ik kotsmisselijk naar huis.”

Uitgeput

“De eerste maanden van mijn ziekteperiode studeerde ik op mijn ‘niet-misselijke-dagen’ vanuit huis nog half vrolijk door, maar daarna lukte het niet meer. Mijn lichaam en geest waren uitgeput. Ik kon niet meer lezen, de letters dansten voor mijn ogen. Series kijken lukte ook amper, ik zag de beelden dubbel. Sociaal isoleerde ik me zoveel mogelijk, want praten kostte mij te veel energie. Buiten wandelen werd me aangeraden, maar na twintig meter zakte ik door de buikpijn al in elkaar. Zelfs denken was een enorme opgave, maar als het me lukte dan waren mijn gedachten bij God en bad ik voor rust.”

Ben of ken jij een volwassen ex-kankerpatiënt? Deel deze enquête - of vul hem in - en help Deborah bij haar afstudeerscriptie over informatieverstrekking over het chemobrein.