De tumor van Annelies (21) is gegroeid: “Ik dacht dat dit het einde zou betekenen”

Lees hier het eerste interview voor het BEAM Magazine met Annelies

Annelies heeft een bewogen tijd achter de rug. De tumor zit achter haar ogen, waardoor ze aan een oog blind is. Op een ochtend in de zomer van 2020 werd Annelies wakker en ontdekte ze dat ze ook door haar andere oog bijna niks meer zag. Annelies: “Meteen dacht ik: dit is foute boel. Ik besloot het een paar dagen af te wachten, omdat ik dacht dat het vermoeidheid kon zijn. In die periode verkocht ik namelijk veel van mijn zelfgemaakte sierraden op verschillende markten. Helaas werden de hoofdpijn en duizeligheid steeds erger. Daarom besloot ik toch het ziekenhuis maar te bellen. Wat als het met de tumor te maken heeft?”

Toename van de tumor

De dokters besloten het probleem te onderzoeken door middel van een CT-scan. Met deze scan onderzochten ze de drain die Annelies in haar hoofd heeft. Dit is een slangetje dat hersenvocht uit het hoofd voert. Ze vertelden haar dat het een kleine kans was dat de tumor het probleem zou zijn.

Geloof me: dan zakt de grond onder je voeten weg

“Het onderzoek ging heel snel, maar het duurde lang voordat ik de uitslag kreeg. Toen er drie mensen – twee artsen en iemand die gespecialiseerd is in het geruststellen van patiënten – mijn kamertje binnenkwamen, wist ik meteen dat de uitslag allesbehalve positief zou zijn. Een van de artsen vertelde dat er een toename van de tumor zichtbaar was. Geloof me: dan zakt de grond onder je voeten weg. Ik dacht dat dit het einde zou betekenen.”

Wachten, wachten, wachten

De volgende dag moest Annelies terug naar het ziekenhuis voor een MRI-scan. Met deze scan konden de artsen de tumor goed onderzoeken. “Toen ik werd gebeld door de neuroloog, bevestigde hij dat de tumor groter was.” Waarschijnlijk drukte de tumor op de zenuwen achter haar andere oog, waardoor ze zo slecht zag. “Hij legde uit dat de chirurg die mij verder kon helpen op vakantie was. Een week later belde deze chirurg mij en stelde me gerust: ik moest wel weer geopereerd worden, maar het was een kleinere ingreep dan de operatie die ik eerder had. Ik baalde natuurlijk dat ik weer geopereerd moest worden, maar was toch ontzettend opgelucht na dit gesprek."

Dit is het werk van God; daar geloof ik echt in!

De wonderen zijn de wereld niet uit

Na een aantal gesprekken en vooronderzoeken, zou Annelies begin november geopereerd worden. Een week of twee voor de operatie gebeurde er een wonder, waar ze stralend over vertelt: “Ik weet nog steeds niet hoe het kan, maar mijn zicht kwam terug. Volgens mij kwam mijn zicht geleidelijk terug. Toen ik het op een dag tóch wilde proberen, pakte ik er een boek bij en bleek dat ik het ineens weer zag! Ik kon weer lezen en tekenen. Dit is het werk van God; daar geloof ik echt in! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.”

Opgelucht

Ze legt uit dat ze bij hersentumoren praten over gradaties, in plaats van goed- of slechtaardig. In haar geval, zit de tumor in stadium één, wat het ‘beste’ stadium is. Zit je in stadium vier, dan is er vaak niks meer aan te doen. Annelies: “Een aantal weken na mijn operatie werd ik gebeld door de chirurg. Gelukkig had hij goed nieuws: ondanks alles wat ik de maanden daarvoor meemaakte, valt mijn tumor nog steeds in het eerste stadium. Dat betekent dat er nog behandelingen mogelijk zijn. Ik was zó opgelucht!”

Vooruitkijken vind ik eng, maar ik doe het in kleine stapjes

Voor het eerst in maanden kon Annelies weer rustig ademhalen. “Ik was enorm dankbaar en begon direct te bidden om God voor het goede nieuws te danken. Die maanden voor deze uitslag, werd ik echt geleefd. Nu is het gelukkig even rustig. Ondanks dat haar werd verteld dat er behandelingen mogelijk zijn, legde ze uit dat ze het vertrouwen in haar lichaam is verloren. “De chirurg vertelde aan de telefoon dat ik nu weer vooruit kan kijken, maar eigenlijk durf ik dat niet echt. Bij ieder hoofdpijntje of ander dingetje, ben ik namelijk bang dat het de tumor is.”

Bang om vooruit te kijken (?)

“Ik ben aan het sparen voor mijn uitzet, want de planning is dat ik binnenkort mijn eigen plekje krijg. Dat is echt een droom. We hebben een extra ruimte aan ons huis, waar ik dan kan wonen. Zo heb ik toch een plekje voor mezelf, maar zijn mijn ouders altijd in de buurt wanneer ik hulp nodig heb.” Ondanks dat de dokter haar vertelde dat ze gerust de toekomst kan plannen - omdat er nog behandelingen mogelijk zijn - durft Annelies niet verder weg te dromen dan twee weken. “Door het weinige vertrouwen dat ik heb in mijn lichaam, voelt het voorbarig om een hele uitzet bij elkaar te sparen. Vooruitkijken vind ik eng, maar in kleine stapjes doe ik dat wel.”

Er zijn altijd dingen - groot of klein - om dankbaar voor te zijn

“Ik heb besloten dat ik een psycholoog wil opzoeken, die mij kan helpen om dat vertrouwen weer terug te krijgen. Daarnaast heb ik een super goede relatie met mijn ouders en broers en staan mijn vriendinnen ook altijd voor mij klaar. Ook God is overal bij, waardoor ik mij niet alleen voel; ook al leef ik een ander leven dan een andere twintigjarige. Er zijn altijd dingen – groot of klein – om dankbaar voor te zijn. Ik wil die tumor écht mijn leven niet laten beïnvloeden!"