De kindjes in Afrika hebben pas honger!
Op mijn basisschool was er met regelmaat een overblijfjuf. Zo’n dame die orde hield tussen de ochtend- en middaglessen. De overblijfjuf had steevast een bloemetjesrok, bulderlach en een kortpittig kapsel. Er was niets, of niemand, waar ik me meer aan kon irriteren. Het kwam vooral door het feit dat niemand echt ‘honger’ had in de klas.
“Kindjes in Afrika hebben pas honger schat,” bulderde de overblijfmoeder, de voorste rij kinderen besproeiend met het broodje kaas dat ze at. “Jullie hebben trek.”
Ik weet niet meer hoe ze heette. Vast een Connie, of een Bea.
Het heeft een lange tijd geduurd om over mijn aversie tegen ‘de kindjes in Afrika te komen’.
Met de kindjes in Afrika ging het altijd slechter.
Als je dacht dat jij griep had, of honger, of dat het warm was, moest je eens spreken met de overblijfjuf.
Na een goed gesprek over ‘Die armoe daar’, waarna je de spetters van je gezicht kon vegen, was je vast weer dankbaar.
Het hielp. Doorgaans had ik na zo’n gesprek geen trek meer.
De overblijfjuf had steevast een bloemetjesrok, bulderlach en een kortpittig kapsel
Het heeft me geen liefdadig mens gemaakt. Integendeel. Het feit dat de kinderen in Afrika arm waren of honger leden, nam niet weg dat ik ook niet rijk was, en ook moest eten.
Ik geloofde het heel stellig. Totdat ik Yassim* tegenkwam.
Gewoon op werk. Een vluchteling, uit Afghanistan. Woonde hier tien jaar.
Het had iets buitengewoon stoms om een verhaal keer op keer online te lezen, om achteloos door te scrollen, en het dan nu in real life te horen.
Yassim kon een kalashnikov herladen toen hij vijf was. Ik kon mijn veters toen nog niet strikken.
Dit was geen verhaal dat bedoeld was om ontroering op te roepen.
Hij was oprecht trots op het geweer. Dit was zijn speelgoed en bescherming geweest. Cadeau, van zijn moeder.
Het duurde me een tijd om te realiseren hoe mooi het leven voor mij is. Niet omdat anderen het zo slecht hebben, maar omdat ik het zo goed heb.
Ik heb een goede opleiding. Vrienden en familie. Het geluk om mijn geloof te laten zien, in zelfs de simpelste dingen.
“Yassim, ik ga pauze houden. Zal ik eten voor je meenemen?”
Zijn gezicht licht op. “Prima! Ik heb honger!”
Thom Hofstede (20) is student journalistiek. Vroeger wilde hij ridder worden. Nu nog steeds. Hij tovert met plezier een lach op je gezicht, maar zet je ook graag aan het denken. Iedere twee weken schrijft hij een column voor BEAM.
