COLUMN: 'Shit, ik zie geen hoop meer'
Ik ben depressief. ’s Ochtends in bed zie ik mijn dag echt niet zitten. Ik sleep mijzelf dat bed uit, eet mijn bord havermout omdat ik dat elke ochtend doe, kruip achter mijn laptop omdat de TEAMS-meeting van mijn stage begint. Soms blijf ik langer in bed liggen, omdat ik het echt niet zie zitten om eruit te komen. Soms eet ik geen ontbijt, omdat ik echt geen trek heb.
Klinkt heftig hè, zo’n dag van een depressief persoon. Ik was er altijd bang voor om depressief te zijn; heb ertegen gevochten. Bleef aan mijn gewoontes vasthouden tegen beter weten in, om maar niet toe te hoeven geven aan een heel somber gevoel dat ik overal met me meedraag. Op de ‘hoe gaat het?’ vraag van vriendinnen was het altijd goed, en niet omdat ik niet wilde dat ze wisten dat het niet goed met mij ging, maar omdat ik zelf niet wilde zeggen dat het fout was. Ik weigerde mijn eigen gevoel onder ogen te komen.
Hete tranen
Totdat ik een hele nacht wakker lag en besefte: ik overzie het leven niet meer. Het is te complex. Ik moet hier iets mee. In de armen van vriendinnen (en mijn moeder, grote liefde voor haar <3) heb ik hete tranen gehuild. En een wens uitgesproken: ik zou zó graag op een dag willen opstaan en zin hebben in mijn dag. De gordijnen open trekken en de morgen begroeten met een glimlach.
Alles wat ooit schitterde, heeft zijn glans verloren
Die dag is nog niet gekomen. Soms maakt dat me heel hopeloos. Vooral om drie uur ’s middags op een vrije dag. Dat is echt mijn terror-uur: zo’n nietszeggend tijdstip op een dag die compleet leeg is. Vaak overvalt me dan een gevoel van leegte, zinloosheid. Als ik een boek ga lezen, zit ik ezelsoren te vouwen en moet ik elke regel opnieuw lezen. Als ik een film ga kijken, check ik continue hoelang het nog duurt.
Ergens in die complete leegte vind ik een vreemd soort hoop. En dat is geen de-zon-breekt-door-en-valt-precies-op-een-prachtige-bloem verhaal. Het is een diep, donker gat waar alles wat ooit schitterde zijn glans heeft verloren. Ik zit bij de pakken neer, maar ergens in mijn hart weet ik – ik weet het zeker: er is Iets wat nog steeds mooi en liefdevol blijft. Ook al zie ik het niet, ik weet dat Het er is. En dat ik Daarop mag wachten. Hoelang het ook duurt.
Geschreven door
Francis
