COLUMN: Ik zat op een rokjesschool

Zijn jurken of broeken voor de man bedoeld?

Het ‘elke dag een rokje dragen’ snapte ik toen niet en ik vind dat nu nog steeds lastig. Ja, ik weet dat er in de bijbel (Deuteronomium 22:5) staat dat een vrouw geen mannenkleren mag dragen en vice versa. Maar in de tijd van Mozes liep iedereen toch in een jurk? De broek bestond toen nog helemaal niet, dus hoe komen we dan tot de conclusie dat mannen het alleenrecht hebben op de broek?

Mijn rokjesschool ervaring

Ik moest altijd een modieuze combinatie proberen te vinden tussen een legging, rokje en shirt. Terwijl mijn buurmeisjes nagellak op mochten en elke dag een broek droegen. Daar was ik wel jaloers op, vooral in de winter als de wind door mijn maillot heen sneed.

Ik was geen echt rokkie, zoals de rest

Ik voelde me de vreemde eend in de bijt op deze rokjesschool. Ik was geen echt ‘rokkie’ zoals de rest: thuis droeg ik een broek en in mijn kerk droegen meer vrouwen een broek dan een hoed. Oh en wij hadden een tv, dat viel ook zeker niet in de smaak (en mocht ik dus eigenlijk niet vertellen op school). Je kan dus raden dat ik buiten de boot viel.

In groep 7 besloot ik dat ik niet verder wilde als rokkie. Dat was ook het moment dat ik van school wilde veranderen, maar de andere basisschool had een leerlingenstop waardoor ik moest blijven. Toen ik in groep 8 zat, moesten we nadenken over de middelbare school. In de klas lag een hele stapel inschrijfformulieren voor ‘de middelbare rokjesschool in de omgeving’ en daarnaast lag één velletje om voor de ‘gewone christelijke middelbare school’ aan te melden. Die was voor mij bedoeld. Een subtiele por.

Dag school, dag rok

Na de afscheidsavond (nope, we hadden geen musical :( ) sloot ik het rokhoofdstuk officieel af. Ik nam afscheid van mijn klas. Zij allemaal samen naar de ene school, ik alleen naar de andere. Ook zei ik bijna ritueel vaarwel tegen de rok. Ik heb ze nog net niet allemaal in de vuurkorf gemikt, maar ik had het zo gedaan denk ik. De 6 jaar daarna heb ik nooit een rok gedragen naar school. De rok behoorde tot het vorige hoofdstuk, nu is de beurt aan de broek. Ik denk eigenlijk nooit meer terug aan die tijd en tegen anderen heb ik mijn basisschool ook heel lang verzwegen. Meestal liet ik ze raden, de kans was toch 100% dat ze de school toch niet kenden.

Maar nu?

Achteraf ben ik dankbaar dat ik mijn kinderjaren op deze school heb gezeten. Niet qua vriendschappen, die zijn net zo snel verwaterd als een mobiel in de wc. Maar ik merk dat ik een bredere bijbelkennis heb dan andere leeftijdsgenootjes; ik ken veel psalmen en kan (met nog een beetje oefenen) een groot deel van de Heidelbergse catechismus zo weer opdreunen. Psalmen zingen doe ik in de praktijk vrijwel nooit meer en denk ik niet dagelijks aan ‘mijn enige troost, beide in het leven en sterven’. Wel is het duidelijk dat ik mijn basis van het geloof en de brede bijbelkennis bij deze school heb meegekregen.

Ik zou later serieus overwegen om mijn kinderen ook naar zo’n school te sturen. Nu (en dan waarschijnlijk ook) ben ik het nog steeds niet eens met de kledingvoorschriften, maar dat het christelijke geloof daar zo centraal staat is (helaas) uniek. En dat is voor mij het belangrijkste om mee te krijgen tijdens de kinderjaren.