COLUMN: Ik word toch niet meer beter, stop maar met bidden

Een paar jaar geleden liet ik voor het eerst voor mijn ogen bidden. Ik had zoveel hoop en verwachting. For real, ik dacht dat ik vijf minuten later normaal zou kijken en geen pijn meer zou hebben. Maar nee, dat was niet het geval. Na het vurige gebed was er niks veranderd. Wat een domper. We probeerden het nog twee keer en toen was het mooi geweest. Ik verliet het gebouw vol zelfmedelijden en verdriet. De hoop die ik eerder die avond had was als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar daar zette ik me overheen: ik zou wel niet genoeg geloof hebben. Of misschien sta ik onbewust niet open over gebedsgenezing? Er zal wel nog een balk in mijn oog zitten die eerst weggehaald moet worden.

Het gesloten ziekte/genezing-deurtje

Daarna werd er op elk mogelijk, denkbaar christelijk evenement voor mij gebeden. Na elke ‘Amen’ verloor ik hoop en kon ik na een poosje het hele gebed al niet meer serieus nemen. Laat dan maar. Ik was helemaal klaar met de ziekte en de mentale shit wat erbij kwam kijken. Ik begon genezingsdiensten te vermijden en zodra ik doorhad dat de preek over genezing zou gaan, was ik sneller dan het licht verdwenen. Vertellen over mijn ogen was ook een dikke nope geworden. Dat hele ziekte/genezing-deurtje sloot ik af met vier sloten, houten planken en 34 rollen duct tape.

Afkeer

We zijn nu een paar jaar later en nog steeds worstel ik met gebedsgenezing en genezingsdiensten. Het liefst kom ik er gewoon niet mee in aanraking. Ik ben blij voor mensen die op dat moment genezen worden, natuurlijk. Ik gun iedereen genezing en ik ben blij voor ze, maar ik voel ook afkeer. Dan denk ik: over twee weken is jouw zere rug, verstuikte enkel of druk in je hoofd ook verdwenen. Kan je niet gewoon even geduld hebben? Ik kom nooit meer van mijn ziekte af en heb er 24/7 last van, dus gun mij die genezing. Misschien heeft God namelijk wel een max aan genezingen die hij per maand uitdeelt, net zoals bij het Bad van Betzata (Johannes 5). Weet ik veel.

God wil niet dat ik genees

Sprekers en succesverhalen gaan hand in hand

Het ergste van genezingsdiensten vind ik dat sprekers alleen maar (hun eigen) succesverhalen delen. Ze prijzen zichzelf even de hemel in en noemen hun beroep soms zelfs gebedsgenezer, alsof het door diegene zelf wordt gedaan. Ik heb nog nooit in een genezingsdienst gezeten waarin een spreker ook vertelt dat het NIET altijd lukt of misschien zelfs meestal niet. Voor faalverhalen hebben ze geen oog, want dat zijn geen positive vibes én niet goed voor hun reputatie. Ik snap dat ze willen doorgeven dat God een God van liefde is en ons altijd geeft waar we om vragen (genezing). Maar dat is niet helemaal het geval. Natuurlijk gunt God ons het beste, maar dat gaat niet zoals wij het willen. Na meer dan 100 gebeden voor mijn ogen kan ik wel tot die conclusie komen. Met de pijnlijke waarheid: God wil niet dat ik genees. Niet op dit moment tenminste. Als hij dat echt gewild had, had hij al meer dan 100 kansen gehad.

Het accepteren van mijn lichamelijke ziekte

Ik kwam pas tot de realisatie dat we als christelijk Nederland te veel focus leggen op het fysieke genezen. We willen allemaal (natuurlijk, mega logisch) van onze lichamelijke pijn en irritaties af. Wij zijn, of tenminste ik ben, hedonistisch: zoveel mogelijk genot, zo min mogelijk pijn. Ze zeggen altijd dat als je de ziekte accepteert dat het dan beter wordt. Nou, makkelijk praten. Als ik in de spiegel kijk, zeg ik niet: “He, wat tof dat ik deze ziekte/aandoening/handicap heb. Ik accepteer dit vol-le-dig, blijf maar tot aan mijn dood. Gezellig, zullen we proosten?”.

Dit zal geen succesverhaal van een spreker worden.

Deze column is bizar negatief en veroordelend richting gebedsgenezing, genezingsdiensten en gebedsgenezers. Ik heb er gewoon geen goede ervaringen mee. Nee, ik heb nog steeds een lange weg te gaan. Toch probeer ik er het beste van te maken. Ik moet toch nog hopelijk 80 jaar, dus ik zal me - helaas pindakaas - naar mijn ziekte moeten aanpassen. Accepteren zal ik het nooit en ervoor laten bidden doe ik ook niet meer. Dit zal geen succesverhaal van een spreker worden. Misschien word ik zelf maar spreker en deel ik mijn faalverhaal tijdens niet-genezingsdiensten. Want er is ook genoeg te vertellen over ziektes zonder dat de focus op genezing ligt.