COLUMN: Ik kan toch niet zo goed alleen zijn

Ik woon nog niet zo lang in Utrecht, dus ik ken niet veel mensen. Op zich niet erg, ik houd van mijn rust. Het enige probleem is dat als ik ergens (alleen dus) heen wil gaan, ik soms een gigantische drempel over moet. En dan niet alleen de drempels van mijn voordeur en bestemmingslocatie, maar vooral een emotioneel sociale drempel, als dat een ding is. Bij mij in ieder geval wel.

Vorige week bezocht ik een worshipavond, ik houd ervan. Waar ik niet van houd is een zaal binnen gaan met mensen die ik niet ken. Oplossing: ik loop exact één minuut voor aanvang binnen. Op die manier hoef ik geen gesprekken aan te gaan of me eenzaam te voelen, want zodra ik mezelf neer laat ploffen op een stoel, begint het programma - met een beetje geluk zijn de zaallichten zelfs al uit. Het is een geweldig plan van aanpak en om precies op tijd te zijn heb ik al regelmatig een extra rondje gefietst of onderweg stil gestaan om rustig mijn mail te checken. Deze avond werkte mijn tactiek niet.

Zonder lang na te denken pakte ik mijn jas om weer naar huis te gaan

“Goedenavond!” een veel te brede lach op het gezicht van de vrouw die me welkom heet. Ik kijk verontrust langs haar heen de zaal in terwijl ik me afvraag: ‘1. Waarom zijn er nog geen mensen? 2. Waarom staan er geen stoelen?’ Door het gesprek van een paar medewerkers af te luisteren terwijl ik mijn jas ophang, kom ik erachter dat dit een inloop van een half uur is en het programma daarna pas echt begint. Kak. Als ik dit had geweten, was ik natuurlijk een half uur later gekomen. Zonder lang na te denken pak ik mijn jas om weer naar huis te gaan. Plotseling vraagt een stemmetje in mijn hoofd: ‘Wauw, je hebt je hierop verheugd en je geeft de hele avond liever op dan dat je je een halfuurtje eenzaam en ongemakkelijk voelt?’ Helaas heb ik de afspraak met mezelf dat ik vaker buiten mijn comfortzone moet, dus beschaamd geef ik het stemmetje gelijk, laat ik mijn jas weer los en loop ik de (verder vrijwel lege) zaal in.

De eerste nooduitgang: terug naar huis, is geblokkeerd. Mijn brein is helaas onmetelijk creatief in bijna-panieksituaties dus er kwamen nog 101 andere nooduitgangen voorbij: naar het toilet, mijn telefoon erbij pakken en iemand (desnoods nep-)bellen, doen alsof ik buiten ging roken (terwijl ik nog nooit een sigaret heb aangeraakt, wat een grap), het brandalarm af laten gaan, doen alsof ik ontzettend ziek werd.. Intussen kwamen er steeds meer mensen de zaal in, iedereen leek elkaar te kennen en begroette elkaar met een knuffel. Ik voelde me steeds ellendiger en wilde het liefst heel hard wegrennen.

Het was een gekke situatie. Ik kan prima alleen zijn, lach om mijn eigen grappen en verheug me op weekenden zonder mensen en plannen. Ook heb ik de tijd van mijn leven als ik met mezelf op vakantie ga, wat was er nu dan aan de hand? Na enige pijnlijke zelfreflectie zag ik in dat ik niet met mezelf, maar met de andere mensen bezig was: Zouden ze me zielig vinden? Vinden ze het gek dat ik alleen gekomen ben? Hebben ze het over mij? Zien ze me als zielig projectje en komen ze daarom zo met me praten?

Die avond bestond mijn eenzaamheid uit de angst dat andere mensen me eenzaam vonden. Bah. En ik maar denken dat het me niet zoveel meer uitmaakt wat anderen van me denken.

Morgen ga ik weer alleen naar een - voor mij onbekende - kerk. Ik spreek nu met mezelf af dat ik er 2 minuten voor tijd ben: ik blijf oefenen.   

Ga jij alleen weleens alleen op pad? Hoe beleef je dat? Laat het ons weten! We appen (0683673700) graag met je als je ergens per ongeluk te vroeg bent :)