Ga naar submenu Ga naar zoekveld

COLUMN: God genas mij via een operatie

16 april 2019 · Leestijd 5 min

Ga op je rug op bed liggen. Staar een minuut lang naar het plafond. Beeld je nu in dat je een week lang niets kan doen. En dan bedoel ik: echt niets. Zelfs de manier waarop ik ademhaalde klopte niet meer na mijn operatie. Iets lezen of op mijn telefoon kijken ging ook niet; door de medicatie was ik zo duizelig dat alle lettertjes voor mijn ogen dansten.

Toen ik negentien was ben ik geopereerd aan mijn rug. Ik heb scoliose; mijn ruggengraat groeit krom, in een S-vormige bocht. In mijn geval was die bocht zo groot dat er iets aan gedaan moest worden. Zonder al te veel gruwelijke details te geven: mijn ruggengraat werd rechtgezet en vastgeschroefd aan twee titanium staven, die de boel op z’n plaats houden. 

“Doet dat pijn?” vragen mensen me als ik ze dit vertel. Antwoord: ja. Heel erg. Andere vragen die ik veel krijg zijn onder andere:

  • “Hoelang moet je daarvan revalideren?” (Vijf à zes weken, waarvan één in het ziekenhuis)
  • “Heb je een litteken?” (Ja, ongeveer 30 centimeter)
  • “Kan je die staven in je rug voelen zitten?” (Soms. Het is best een gek gevoel, ik vind het wel grappig eigenlijk)

Die eerste week in het ziekenhuis was het zwaarst. Ik sliep veel, had veel pijn, en voelde me over het algemeen belabberd. Toen ik het ziekenhuis verliet werd mijn pijn langzaam minder, maar toen begon mijn angst een grotere rol te spelen. Wat als er iets misging? Er waren nu geen dokters meer in de buurt om me te helpen. Ondertussen was er nog steeds niet veel dat ik kon doen, ik belandde na elke kleine activiteit weer uitgeput in bed.

In tijden dat ik het moeilijk heb, ben ik echt een egoïst. Misschien herken jij dat ook wel. Daar hoef je je niet voor te schamen vind ik; het is absoluut niet raar.

Of je pijn nou lichamelijk of mentaal zit, als je ergens veel last van hebt, is dat het enige waar je aan kan denken. Zo was het in elk geval voor mij. Die week dat ik in het ziekenhuis naar het plafond lag te staren, dacht ik alleen maar aan mijn pijn en het feit dat ik niets kon doen. Ook toen ik het ziekenhuis verliet, bleef dat een tijd lang zo. Bidden kan natuurlijk altijd, maar dat kwam niet in me op.

Op mijn telefoon heb ik een Bijbelapp, die me elke dag een tekst stuurt. Na de operatie heb ik die app een hele poos niet geopend. De dagelijkse Bijbelteksten die ik moest inhalen, stapelden zich op en ik bleef het lezen steeds maar uitstellen.

Toen ik die app uiteindelijk toch opende, kwam ik een tekst tegen die mij kort na mijn operatie gestuurd was. Het was Lucas 13:10-13. In die tekst wordt een vrouw die door een ziekte al achttien jaar kromloopt door Jezus genezen.

Nu wil ik niet die tekst compleet uit zijn context trekken en zeggen dat hij voor honderd procent over mij gaat. In veel vertalingen wordt genoemd dat de vrouw ziek was door een boze of zwakke geest (in de vertaling die ik las, werd geen geest genoemd). Maar voor de rest paste de tekst erg goed bij mijn situatie en werd ik erdoor aan het denken gezet. Ik werd eraan herinnerd dat mijn operatie, hoe naar die ook was, Gods manier was om mij te genezen. Als we het hebben over genezing van God, denken we vaak aan gebedsgenezing. Daarbij vergeten we snel dat God ons ook aan elkaar gegeven heeft om elkaar te helpen. Zo werkt Hij ook via de handen van een chirurg. 

In moeilijke situaties ben ik een egoïst. Tot op een bepaalde hoogte is dat niet erg. Soms moet je zorgen voor jezelf als prioriteit stellen. Maar er moet ruimte blijven voor positiviteit. 

Ik was niet bezig met dingen die niet om mijn eigen pijn en verdriet draaiden, laat staan met dankbaarheid. Toch was God er, had ik vrienden en familie om me heen en mocht ik weten dat deze operatie uiteindelijk alleen maar positieve gevolgen zou hebben. Zodra ik in mijn hoofd ruimte ging maken voor die dingen, begon ik me beter te voelen. Natuurlijk was dat geen oplossing voor elk probleem, ik lag nog steeds na het ontbijt direct weer in bed, maar het hielp wel. Hoe naar mijn situatie ook was, ik had iets om dankbaar voor te zijn. Dat was al een goed begin voor mijn herstel.

Lees ook: Ik word toch niet meer beter, stop maar met bidden

Geschreven door

Iris

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡