COLUMN: Doodziek door malariapillen
Leerjaar 5 begon top op school. Ik werd geselecteerd door het goede doel Edukans om als vertegenwoordiger van mijn school mee te gaan als reporter naar Malawi (Oost-Afrika) voor een onderwijsproject. Supergaaf! Wat niemand had voorzien gebeurde. Ik kreeg bizarre bijwerkingen van anti-malaria pillen en eindigde bij de crisisdienst van de jeugdpsychiatrie. Gods plan voor mij werd wel een beetje tricky.
De bijwerkingen die ik kreeg van malariapillen Malarone zijn superzeldzaam: een kans van 1 op 100.000. Bij Edukans hadden ze het in de 16 jaar dat de organisatie bestond nog nooit meegemaakt. Ik was psychotisch geworden: ik had mijn eigen werkelijkheid, paniekaanvallen, ik hallucineerde: hoorde stemmen en zag mensen die er niet waren. Ik was een zombie. Elke dag in Malawi werd mijn psychose erger, omdat we elke dag een pil namen. Ik kon totaal niet functioneren. Ik voelde me heel alleen, omdat ik alles écht had gehoord en gezien, maar niemand mij kon geloven. Op een gegeven moment ging ik iedereen wantrouwen. Toen we weer in Nederland aankwamen, werd pas duidelijk wat er echt met mij aan de hand was.
Mijn schedel leek van schokbeton. Mijn eigen gedachten gingen er niet uit en gedachten van de mensen om mij heen werden niet binnengelaten. De dag na aankomst zat ik bij de huisarts, maar ik ging vol tegen hem in. Iedereen die mij vertelde dat mijn gedrag kwam door de malariapillen, werd genegeerd door mijn ijzersterke waanbeelden: ''Dit is gewoon hoe ik echt ben. Ik kan niet beter worden, want ik ben niet eens ziek. Ik ben gewoon een mega naar persoon.'' Ik had mijn eigen bizarre waarheid en ik kon niemand hiervan overtuigen. Die machteloosheid is het naarste gevoel dat ik ooit heb gehad. Ik was een roepende in de woestijn met een kapotte megafoon.
Mijn hersenen waren dus compleet overgenomen door die troep. Leerjaar 5 eindigde met mij als thuiszitter.
17-jarige baby
De maanden daarna stonden in het teken van psychisch herstel. Een paar keer in de week moest ik naar de psychiater en ik kreeg medicatie om de psychotische klachten te verminderen. Als je psychotisch bent, besef je niet dat je ziek bent en daarom is het traject zo moeilijk. Je werkt je eigen herstel tegen. Met veel ups en downs ging het beter. Al die tijd kon ik niet naar school. Ik mocht helemaal niets doen, maar ik kón ook helemaal niets doen. Als een baby moest ik alles opnieuw leren. Douchen, aankleden, naar de brievenbus lopen: alle "normale'' dingen waren voor mij nieuw terrein.
In de zomervakantie van 2017 nam ik mijn laatste antipsychotica pilletje. Het potje was leeg en het zou ook nooit meer worden bijgevuld. Ik voelde me officieel beter; was blij en opgelucht dat het herstellen na zes maanden eindelijk klaar was! En nu moesten mijn hersenen het dus zonder die oranje frummeltjes doen. Mijn hoofd was als een gammele laptop die je wilt verkopen: hij moest vanaf dat moment volledig gereset worden en opnieuw worden ingesteld. Maar dat wist ik toen nog niet...
Geschreven door
Annemarijn
