Britt (21) werd wekelijks misbruikt door een vriend: ’Misschien was het mijn eigen schuld’

‘’De eerste keer dat hij mij had misbruikt kan ik mij nog goed herinneren. Ik liep naar huis, voelde mij vies en was boos op mezelf. Waarom kon ik niet gewoon zeggen ‘blijf van mij af’? Hij weet toch dat ik eerder ongewenst ben aangeraakt? Ik had een schuldgevoel, maar durfde hem er niet op aan te spreken.’’

Waar het allemaal begon

Britt leert op 18-jarige leeftijd een jongen kennen met wie ze bevriend raakt. ‘’Ik kan mij niet meer het moment herinneren dat hij meer van mij wilde dan simpelweg alleen vrienden zijn. Het misbruik ging allemaal heel snel. Helaas bleef het ook niet bij die keer. Elke week als we afspraken, raakte hij mij ongewenst aan, totdat hij zelfs op het punt kwam om mij te verkrachten. Ook nu durfde ik er niks van te zeggen, want ik wilde hem niet kwijtraken als vriend ondanks dat hij mijn kwetsbaarheid misbruikte. Ik voelde me machteloos.’’

Hij misbruikte mijn kwetsbaarheid, maar ik wilde hem niet kwijt als vriend..

Opgenomen in psychiatrische instelling

Een jaar later vertelt Britt haar zus over het misbruik en de verkrachting. Nog een jaar later schrijft ze een brief naar haar ouders om uit te leggen wat ze al twee jaar met zich meedraagt. ‘’Ze waren geschrokken, maar niet boos. Ze begrepen nu waarom ik bepaald gedrag vertoonde. Ze vonden de vriendschap tussen mij en hem altijd al verwarrend, maar konden er nooit een vinger op leggen. Na het misbruik en de verkrachting ben ik een aantal keer opgenomen in psychiatrische instellingen omdat het mentaal niet goed met mij ging.’’

Na diverse opnames en verschillende therapieën heeft Britt het besluit genomen zich echt te richten op haar herstel. Ze maakt een Instagram pagina aan om dat proces vast te leggen. ‘’Makkelijk is het niet, want ik heb soms nog last van flashbacks. Iets als een achterbank van de auto kan mij triggeren en doen terugdenken aan het moment. Ondanks dat ik hem sinds de misbruik en verkrachting niet meer heb gezien, woont hij nog steeds bij mij in de buurt. Ik kan soms nogal bang zijn om hem tegen te komen. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe ik dan zou reageren. Boosheid en schuldgevoelens doen zich ook op als ik met mijn gedachten afdwaal naar het verleden. Ik probeer mij na zo’n sleur op de toekomst te focussen die dichterbij is.’’

Drie jaar later: hoe gaat het nu?

Inmiddels is het drie jaar geleden. Ondanks dat er tijd overheen is gegaan, zijn de littekens nog steeds te zien. Door haar openheid, hoopt Britt dat anderen die hetzelfde hebben meegemaakt zich er ook over uit spreken. ‘’Hoe minder ik erover praat, hoe meer ik mezelf beschadig. Zowel letterlijk als figuurlijk. Daarom vind ik het belangrijk om op deze manier bewustwording te creëren rondom het onderwerp. Ondanks dat mijn vertrouwen in mensen en voornamelijk jongens is beschadigd, probeer ik het mij niet te laten weerhouden om mezelf kwetsbaar op te stellen. Ik hoop daardoor voor mezelf, maar ook anderen, een fijne omgeving te creëren waar ze zich open kunnen uitspreken over wat hen is overkomen. Samen kunnen we toe werken naar ons herstel, maar dat begint pas op het moment dat je er niet meer stil over bent.’’

Positief toekomstbeeld

Ondanks de nare gebeurtenissen heeft Britt wel een positief toekomstbeeld. ‘’Gelukkig durf ik verder te kijken dan de dag van vandaag. Ik heb dromen en doelen die ik nog wil behalen. Sterker in mijn schoenen staan en nee durven zeggen in situaties waar het nodig is, is daar één van. Maar daarnaast ligt mijn hart ook bij mensen. Met de zorg opleiding die ik volg, wil ik mensen helpen en meer van mezelf aan de buitenwereld geven.’’

Lauren over haar onzichtbare litteken: "Ik ben verkracht door mijn overvaller"

Lees ook over:

Lauren over haar onzichtbare litteken: "Ik ben verkracht door mijn overvaller"