Anne heeft een absoluut gehoor: "Zelfs een boormachine heeft een toonwaarde"

“Mijn familie is totaal niet muzikaal. Toch besloten mijn ouders een gitaar in huis te halen voor mijn zus. Of nou ja, indirect voor mij. Ik ben namelijk zo goed als blind geboren. Het gitaargepingel van mijn zus was er om mijn gehoor nog meer te stimuleren. Maar zodra ik mijn kans schoon zag, pakte ik de gitaar van haar af om zelf te spelen. Daar is mijn liefde voor muziek begonnen. Uiteindelijk bleek de piano nog meer mijn ding en ben ik op les gegaan. Al op mijn vierde speelde ik de muziek die ik hoorde foutloos na. Na een testje op de muziekschool bleek dat ik een absoluut gehoor heb.”

Non-stop geluid

“Als ik iets hoor – maakt niet uit wat – dan kan ik de toonwaarde analyseren. Zelfs van niet-muzikale geluiden. Boormachines, piepjes, stemmen: direct springt er een noot in mijn brein op. Dit kan erg handig zijn, maar bijvoorbeeld op het station zit het me juist enorm in de weg. Al die belletjes, plingeltjes, fluitjes… ‘FIS, C, BES!’ schiet dan door m’n hoofd. Op zo’n moment word ik helemaal gek! En ik kan het niet uitzetten. Oordopjes zijn ook geen oplossing, want dan loop ik overal tegenaan. Da’s een beetje tricky, als je het mij vraagt…”

Op gevoel

“Op het conservatorium helpt het mij juist. Ik studeer piano, in de richting jazz en pop. Alles wat ik speel, doe ik op gevoel. Zo zijn mijn ogen altijd gesloten en maak ik zelden gebruik van braille muziekschrift. Meestal luister ik een muziekstuk een of twee keer. Dan heb ik ‘m. Vaak moet ik dan nog wel loopjes en moeilijke nootjes oefenen hoor! Ik begin met luisteren, zet dan alles op z’n plek en daarna speel ik mee. Vroeger liep ik door mijn gehoor voor op anderen, maar nu is dat anders. Iedereen op het conservatorium heeft z’n eigen kwaliteiten. En natuurlijk maak ik ook gewoon foutjes. Maar het grote voordeel van jazz? Je kunt je eigen fouten gewoon weer oplossen!”