ADIEU KERK: “Jezus was niet het probleem”
Willem (21), student Kunst, Cultuur en Media, groeide op in een christelijk gezin. Toen hij uit huis ging, nam hij ook afscheid van de kerk. Op de middelbare school kreeg hij filosofie en begon ruimer tegen het gebruik van de Bijbel aan te kijken. Als hij in de kerk was dacht hij vaak: "Ja maar, ik weet niet of ik het daar mee eens ben…"
“Het zingen in de kerk heb ik altijd mooi gevonden. Gaaf om dat samen te doen als gemeente voor God. Als kind ging ik ook altijd met plezier naar de kerk. Als we soms één keer gingen op zondag, wilde ik twee keer. Op een bepaald moment sloeg dat helaas om.” “Ik begon vrij jong met roken. Ik dronk wel eens wat, speel games en luister naar muziek waarover veroordelend werd en wordt gesproken in de kerk. Daarom kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik niet eerlijk kon zijn. Ik kreeg het gevoel dat ik bekeken werd, omdat ik andere dingen dacht en vond. En voor de duidelijkheid, voor mij staat dat niet in de weg om christen te zijn. Toch kreeg ik het gevoel dat ik dat niet openlijk uit kon spreken.” “Hierdoor kreeg ik steeds minder zin in de kerk. Niet door God of Jezus, maar door de manier waarop de kerk werkte. Op catechisatie kreeg ik minder enthousiasme voor God, in plaats van andersom. Naar mijn idee preekten de dominees meer voor de kerk zelf. Alsof het alleen maar ging over mensen in de kerk en hoe ze de kerkelijke institutie in stand kunnen houden (door actief bij de kerk zijn/mensen bij deze specifieke kerk brengen, etc). Moesten we zorgen en bidden voor zieken, dan allereerst zieken in de kerk. Moesten we zorgen voor oude mensen, dan eerst de oude mensen in de kerk.”
Oordelen
“Ik kreeg een beetje het farizeeën-idee: de kerk was zogenaamd de autoriteit op het gebied van de Bijbel en zolang je daarnaar luisterde en zondag netjes op kwam dagen was je een goede christen.” “Het grootste probleem voor mij is het oordelen dat naar mijn idee in de kerk gebeurt. Er wordt tegelijkertijd gezegd dat God liefde is en verklaart dat homo’s niet welkom zijn aan het avondmaal. Hoe er over mensen ‘buiten’ de kerk wordt gepraat vind ik ook moeilijk. Mensen die niet in God geloven worden gezien als minder, slecht, om medelijden mee te hebben, zielig of op zijn ergst ‘anders’. De kerk ‘weet’ het goede antwoord, in plaats van een bescheiden houding aan te nemen en te luisteren. Ik kan dat niet met Jezus rijmen.”
En nu dan?
“Ik ben nog niet opnieuw enthousiast geworden voor de kerk, helaas. Toch heb ik wel het gevoel dat ik mijn christen-zijn prima in de praktijk breng. Regelmatig spreek ik vrienden over het geloof en probeer ik daar op die manier vorm aan te geven. Maar dat zijn lang niet altijd christelijke mensen.” “Mijn ideale kerk is klein. Op kleinschalig niveau ontmoet je dan mensen die je allemaal persoonlijk kent, zodat je niet kunt verdrinken in de massa. Je weet wel, dat je wordt welkom geheten door iemand die je uit interesse aanspreekt, in plaats van iemand uit de ‘welkom-commissie’. Ik zou willen dat mensen in de kerk zijn omdat ze dat willen, niet vanuit traditie of omdat dat zo hoort.” “Wat ik ook heel belangrijk vind is dat iedereen geaccepteerd wordt. Ook de ‘hoeren en tollenaars’ uit onze tijd. Iedereen moet zich welkom voelen. En dus niet alleen een select groepje dat toevallig dezelfde overtuigingen heeft, maar iedereen.”
