Tienervader Robert: "Als je volwassen spelletjes speelt, moet je het volwassen oplossen"
Dat hij als 17-jarige jongen tegen zijn schoonouders moest vertellen dat hun 16-jarige dochter zwanger was, vond hij geen pretje. Maar nu hij eenmaal een zoon heeft, ziet tienervader Robert van Bruxvoort (20) vooral de voordelen van jong vader zijn.
“Tijdens een kerkdienst in Mozaiek0318 zag ik Naomi staan. Dat is zeker een kanshebber, dacht ik. Al vrij snel klikte het. Bij haar ouders voor de deur vroeg ik of ze mijn vriendinnetje wilde zijn. We wisten dat het de bedoeling was om seks voor het huwelijk te bewaren. Maar ik was jong en los en stond er niet zo bij stil.
Niet ongesteld
Die ene maand wisten we dat het mis was gegaan, maar we hoopten dat Naomi ongesteld zou worden. Dat werd ze niet. Zij was 16, ik 17 jaar. Toen het doordrong, stortte mijn wereld in. Een ding stond vast: abortus was geen optie. Als je volwassen spelletjes wil spelen, moet je het volwassen oplossen.
‘We hebben een probleem’, appte ik naar mijn jeugdleiders Jack en Anja. ‘Kom als de sodomieter hierheen’, was hun antwoord. We vertelden alles. We vroegen of onze ouders wilden komen. Daar zaten we dan, tegenover onze ouders, om te vertellen wij ouders werden. Ze reageerden boos en teleurgesteld, maar de sfeer werd al snel gemoedelijker. We bespraken hoe we het samen gingen oplossen.
Daar gaat mijn jeugd, heb ik meerdere keren gedacht. Naomi’s zussen reageerden geschrokken en emotioneel. Vrienden waren sportief, maar vroegen ook: ‘Hoe ga je dat ooit doen?’ Anderen vonden het maar raar dat we geen abortus pleegden. Veel vrienden raakten we kwijt. In de kerk kreeg vooral mijn schoonvader (voorganger Kees Kraayenoord) veel vragen. Maar er kwam vanuit de kerk juist ook veel steun.
Net op tijd
Onze ouders wilden niet dat Naomi en ik bij direct bij elkaar gingen wonen. Dat vond ik lastig. Het voelde of er iets van me werd afgepakt wat van mij was. Een week voor de uitgerekende datum werd Naomi opgenomen in het ziekenhuis met een zwangerschapsvergiftiging. Ik was er de hele week bij. Het ging niet goed met Naomi en de baby. Dan sta je wel even hopeloos te kijken. Omdat het hartje van de baby zwakker werd, werd Bram gehaald met een keizersnede. Ik moest me omkleden en was nog net op tijd.
tekst gaat onder foto verder
Toen Bram ter wereld kwam, dacht ik: dit gaan we gewoon doen met z’n tweeën. Ik was in een klap verliefd op ons mooie jochie. Dan vergeet je dat je 17 en 18 jaar bent. Ik was lekker met onze zoon bezig. Het gezeur komt wel weer buiten het ziekenhuis, dacht ik. Ook al worstel ik momenteel met het geloof, maar ik vond het wel heel belangrijk om Bram te laten opdragen.
We trokken samen in bij Naomi’s familie. We deelden een klein kamertje, waar alles stond: haar bed, mijn matras, een commode en babybedje. We konden er nauwelijks lopen. De eerste nachten heb ik bijna niet geslapen. Naomi mocht het bed niet uit, dus als Bram huilde, kreeg ik een trap. Om de paar uur werden we wakker, terwijl ik de volgende ochtend om 8 uur weer moest werken. Ik stond op het randje van overleven.
Harder trappen
Ook al was de hulp van onze families in de vorm van oppas, wasjes en boodschappen heel lief en helpend, na een tijdje werd het me allemaal te veel. Nog niet zo lang geleden was ik gewoon een puber die z’n eigen ding deed. Ineens was ik een jonge vader, woonde ik mijn schoonouders en kreeg ik allemaal tips. Iemand uit mijn voetbalteam zei: ‘Sinds je vader bent, schiet je veel harder.’ Mijn frustratie moest eruit.
Als tienerouders krijg je veel negativiteit over je heen. Soms liet ik me meesleuren in gedachtes als ‘Wat vinden mensen hiervan?’ en ‘Ben ik wel een goede vader?’ Juist de positiviteit van dierbaren heeft mij erdoorheen geholpen. Ik heb het financieel misschien minder breed, maar ik heb het geluk dat onze ouders achter ons staan. Samen met mijn vader heb ik een huis gebouwd, op het terrein van mijn ouders. We hebben echt onze eigen plek en dat geeft heel veel rust.
Kinderogen
‘Zo, dat je er nog bent’, krijg ik weleens te horen als ik over Bram vertel. Voor mij is dat niet meer dan logisch. Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn zoon. Al doe je dingen ontzettend fout of gaan dingen niet zoals je wil: doe wat je moet doen en neem je verantwoordelijkheid. De vrijheid in zijn ogen, doen wat hij zelf wil, brullen als hij niet krijgt wat hij wil, het enthousiasme en de blijheid als hij je weer ziet: ik geniet echt van Bram. Het voordeel van jong vader zijn is dat je zelf wat levendiger bent. Voor mij is het nog heel makkelijk om de wereld door kinderogen te zien, omdat ik zelf nog niet zo lang geleden kind was.”
Dit artikel verscheen in het laatste Eva Magazine, waarin ze meer tienervaders spraken
Beeld: Jeannine Rijsdijk
Styling: Joselien Hoogendam
Geschreven door
Charlotte van Egmond
