Irene (18) heeft 7 psychische diagnoses: “Autisme vond ik het ergst”

Wat heb je precies?

“Heb je even? Mijn lijst met diagnoses is namelijk nogal lang. Ik heb dysthyme stoornis (een chronische vorm van depressie), posttraumatische stressstoornis (ptss), autisme spectrum stoornis (ass), boulimia nervosa, ongespecifiseerde persoonlijkheidsstoornis (vermoeden van een borderline- en theatrale persoonlijkheidsstoornis), leer- en onderwijsprobleem en een ouder- kind relatie probleem. Wanneer je twee of (in mijn geval) meerdere stoornissen hebt, wordt dat ook wel comorbiditeit genoemd, zo zou je dit kunnen samenvatten.”

Hoe voelde het om deze diagnoses te krijgen?

“Ik kan me gelukkig altijd bedenken: ‘Ik ben ik, en daar gaat een diagnose niks aan veranderen’. Ik kreeg de diagnoses niet allemaal in één keer, het was een opstapeling. In eerste instantie kreeg ik te horen dat ik een depressie en PTSS had, de rest volgde later.

Mijn gevoel verschilde per keer. Autisme vond ik het ergst. Mijn vader heeft dat ook, en ik leek toch niet precies op hem? Het voelde alsof ik mijn eigen identiteit kwijt was. Later kwam het besef pas dat elke diagnose in net zoveel vormen voorkomt als dat er mensen zijn die dit hebben. Ieder mens is anders en daar ben ik heel blij mee."

Hoe komt het dat je zoveel diagnoses hebt?

“Autisme zit dus echt in mijn genen, zowel bij mijn vaders als mijn moeders kant. De rest is ontstaan door opvoeding en omgevingsfactoren. Door verschillende trauma’s heb ik PTSS gekregen. Tijdens mijn opvoeding was er weinig aandacht en ruimte voor emoties, daar was geen ondersteuning voor. Daarnaast werd ik op school en online veel gepest, wat alles nog erger heeft gemaakt.”

Hoe heb je hierover leren praten?

“Ik heb nooit geleerd om hier open over te zijn, zeker omdat daar thuis geen ruimte voor was. Als ik een slecht cijfer had, durfde ik dat niet eens te vertellen. In eerste instantie moesten de verhalen en emoties echt uit me getrokken worden door een psycholoog. Ik kon alleen maar huilen en het lukt me nauwelijks om iets te zeggen. Gelukkig ging dit op ten duur beter en werd ik langzaam steeds opener. Inmiddels lukt het me heel goed om erover te praten.”

Waarom is het zo belangrijk om hierover te praten?

“Het is echt goed om er niet alleen mee te blijven zitten. Het vrat mij echt op. Er liep zoveel spanning in me op. Ik kon niks uiten, ik kon geen hulp ontvangen. Door mijn problemen te delen kwam er ineens zoveel ruimte in mijn hoofd. Via mijn psycholoog zit ik inmiddels bij een jeugdgroep waarin ik mijn ervaringen deel om andere jongeren weer te helpen.”

Wat zou je andere jongeren adviseren?

“Hoe eng het ook is om open te zijn, je eigen gezondheid gaat voor alles. Het is de basis waarop je bouwt. Neem iemand in vertrouwen. Natuurlijk is het spannend, en misschien verandert de band met diegene wel, maar jouw gezondheid doet er echt toe. Blijf er niet alleen mee zitten. Iedereen is het waard om te delen waar je mee zit. Alles wat je voor je houdt, laat jou ook niet los. Van opkroppen ging ik mij ook niet beter voelen."