Recensie van I Can Only Imagine | “Waargebeurde verhaal achter succesvolste christelijke lied ooit.”
Het kostte Bart Millard, de leadzanger van de christelijke band MercyMe, in totaal twintig minuten om de hit I Can Only Imagine te schrijven. Het werd een megasucces. Het is zowel het bestverkopende christelijke lied ooit als het meest gedraaide nummer op de christelijke radio. Het lied zelf was snel af, maar de aanloop naar het schrijven ervan kent een langere geschiedenis. Die is nu verfilmd als I Can Only Imagine. Weet het verhaal achter het lied de kijker net zo te raken als het lied zelf?
Voor een antwoord op de vraag waar de inspiratie van Bart vandaan kwam, moeten we terug naar zijn jeugd. Op tienjarige leeftijd zet zijn moeder hem af bij een kerkkamp. Terwijl Bart weg is, verlaat ze haar gewelddadige man en blijft Bart bij thuiskomst alleen achter met zijn vader. Jaren van mishandeling gaan voorbij tot Bart zijn roeping voor muziek ontdekt. Terwijl hij met zijn band MercyMe probeert door te breken, probeert Barts vader de band met zijn zoon te herstellen.
Een goed begin...
De opening van I Can Only Imagine is niet bepaald foutloos. Sterker nog, na tien minuten was ik al afgehaakt. De film blijft veel te lang hangen bij de tienjarige Bart en het ronduit oninteressante kerkkamp. De verhaallijnen die wel boeiend zijn, worden slordig verteld. Gek genoeg neemt de film uitgebreid de tijd voor dit soort verhaalommetjes, maar vertelt het deze in een razend tempo. Niet alleen de montage gaat veel te snel, ook de manier waarop de personages praten. Het is haast alsof de acteurs weten dat ze in het slechte deel van de film zitten en daarom hun teksten maar zo snel mogelijk uitspreken. Ik zette me al schrap voor een botsing van Left Behind-achtige proporties.
Maar die kwam niet. Integendeel, zodra we de inmiddels volwassen Bart zien (knap gespeeld door debutant J. Michael Finley), schiet het niveau omhoog. Niet in de laatste plaats omdat Bart een veelzijdig personage is. Hij is charismatisch, innemend en enthousiast. Je leeft direct met hem mee. Barts enthousiasme is aanstekelijk, maar is ook zijn blinde vlek. Wanneer iemand hem probeert af te remmen, wordt hij ongeduldig en hoogmoedig. Wat hem zo sympathiek maakt, is ook zijn valkuil.
Het geloof in God is niet het einde van alle problemen. Het is het begin van de oplossing.
Vergeven en vergeten?
Het sterkste onderdeel van I Can Only Imagine is de relatie tussen Bart en zijn vader. (Gespeeld door Dennis Quaid die er volledig voor gaat.) Gelukkig gaat de film hier in een lagere versnelling en wordt echt de tijd genomen om de relatie uit te diepen. De film maakt heel duidelijk dat de band tussen Bart en zijn vader ernstig beschadigd is. Dit los je niet op met een keer ‘sorry’ zeggen. Het blijft pijnlijk om te zien dat Barts vader het goed wil maken, maar niet weet hoe. Het is geen kwestie van zand erover en doen alsof het nooit gebeurd is. Juist niet. De pijn wordt benoemd en serieus genomen. Ook in relatie tot het geloof. Het geloof in God is niet het einde van alle problemen. Het is het begin van de oplossing.
Toch nog een paar klachten: niet alle verhaallijnen zijn even sterk. Met name Barts vriendin heeft te weinig te doen. Ook slaat het einde, te ver door in hoe feel-good het wil zijn. Echt storend is het niet, want er staan genoeg oprecht aangrijpende momenten tegenover waar zelfs ik met mijn kritische blik waterige ogen van kreeg.
Conclusie
I Can Only Imagine is net als de muziek van MercyMe: aanstekelijk, oprecht en humoristisch. Soms net te positief, maar vaak ook eerlijk en realistisch. Niet alles werkt helemaal, maar uiteindelijk blijf je met een goed gevoel achter.
Kijkwijzer
De film bevat een paar korte geweldsuitspattingen. Al het geweld dat in de film getoond en genoemd wordt, is echt gebeurd.
I Can Only Imagine is in oktober te zien in een aantal bioscopen en later dit jaar op New Faith Network.
Geschreven door
Jort
