GASTCOLUMN: Opletten is een vak

Afgelopen donderdag had ik de ‘startdag’ van de opleiding die ik na de vakantie wil gaan doen. In de vorige twee schooljaren heb ik verschillende meeloopdagen gedaan bij de opleiding en die bevielen me wel, ik voelde me thuis en de sfeer was super.

Wacht, voordat ik verder vertel, eerst even dit: ik ging voor de eerste keer écht met het ov. Ik woon in een dorp waar niet eens een station is én waar je tien minuten moet fietsen naar de dichtstbijzijnde bushalte. Lekker landelijk.

Gelukkig kende ik iemand die op dezelfde school een opleiding volgde en (superlief) op haar vrije dag heen mee naar school wilde reizen. Ze wees me erop dat ik wél moest opletten en de route goed in me op moest nemen, want de terugweg zou ik alleen gaan.

Maar goed, ik kwam aan, iedereen begroette me aardig en dat ‘thuisgevoel’ was er weer, meteen toen ik de eerste stap over de drempel zette. De dag verliep super en toen kwam het moment dat ik terug naar huis moest. Samen met twee aardige jongens die ik op de dag had leren kennen reisde ik het eerste stuk terug, maar daarna stond ik er toch echt alleen voor.

We waren uitgestapt op Utrecht Centraal, maar de twee jongens moesten een andere bus hebben dan ik. Verward keek ik rond en ik voelde me zwaar #@%$*. Allerlei gedachten vlogen door mijn hoofd: ‘waarom heb ik op de heenweg niet beter opgelet?’ en ‘ben ik de enige die op z’n 16^e voor het eerst alléén met het ov reist?’.

Google weet niet alles

Oké Wessel, adem in, adem uit. Kijk links, kijk rechts. Check de bordjes, volg de pijlen. Alle wegen leiden naar Rome, dus alle wegen leiden vast ook naar de uitgang.

Op een gegeven moment was ik al aardig op adem gekomen en liep ik fluitend (nou ja, figuurlijk dan) Utrecht CS uit. Even kijken, smartphone tevoorschijn halen, Google Maps openen en intypen: ‘Bushalte 999’. ‘Geen zoekresultaten’, lekker dan! De spanning gierde opnieuw door mijn lijf. Waar moest ik naartoe?

Zal ik aan random mensen vragen waar mijn bushalte is of zal ik nog even doorzoeken? Ik koos voor het laatste, alle mensen om mij heen fietsten toch alleen maar met hun telefoon in hun hand en zouden vast geen tijd (of zin) hebben om mij, als niet-stadse jongen, uit te leggen waar mijn bushalte was.

Ik zal alvast de afloop verklappen: na een paar minuten vond ik mijn bushalte, stond mijn bus die ‘over 2 min.’ vertrok nog op me te wachten, stapte ik met mijn spiksplinternieuwe ov-chipkaart in en had ik nog een klein stressmomentje waarbij ik verwoed zocht naar mijn fietssleutel die ik twee minuten later in het vaste vakje terugvond. Na ruim twee uur reizen kwam ik veilig thuis.

Het was niet zo slim van me om niet op te letten op de heenweg, dat geef ik toe. Al dat gestress was ook nergens voor nodig, want ik kwam er uiteindelijk echt wel. Zo is het in het leven ook. Té veel stressen is niet goed voor je. Als je relaxed door het leven gaat, gaan de dingen die je doet net zo goed als wanneer je gestrest bent. Het lukt je, relaxed, misschien niet in een keer, maar dat geeft niet.

En nog iets: Google weet niet alles, hij wist niet waar mijn bushalte was. Dus raak niet gestrest omdat je niet alles (wat je leert op school) begrijpt of onthoudt. Als zelfs ’s werelds grootste zoekmachine niet alles weet, is het logisch dat jij dat ook niet kan.

Gelukkig heb ik mijn lesje wel geleerd en zal ik, de volgende keer, fluitend (nou ja, nu letterlijk dan) naar mijn nieuwe school gaan en de route in me opnemen totdat ik die kan dromen. Maar eerst vakantie!