GASTCOLUMN: Onrustig onder zijn vleugels
“We geloven dat ze voor eeuwig mag uitrusten bij onze Heer”, sprak de dominee op de begrafenis van mijn moeder. Twee weken ervoor waren mijn vader en ik midden in een slechte nachtmerrie beland. Mijn moeder kreeg een hartstilstand en na een week op de intensive care gaven de dokters haar op. Ons vastklampend aan de laatste strohalm die we konden verzinnen, vroegen we om een second opinion, maar helaas had ook deze dokter slecht nieuws: de stekker moest eruit.
Na de begrafenis probeerde ik snel de normale draad van het leven weer op te pakken. Weten dat je moeder haar rust heeft gevonden in de hemel, biedt troost, maar hier op aarde bleef de onrust. Tijdens het boodschappen doen kon ik soms zomaar denken dat ik haar zag lopen: een kleine vrouw, bruin haar. “Mama!” wilde ik roepen. Wanneer ik dichterbij kwam, zag ik dat het haar gezicht niet was en drong de waarheid weer tot mij door. Mama was er niet meer, de onrust wel.
Met de flits van het fototoestel word ik wakker en flitst mijn droom weer in duigen
We zijn inmiddels bijna negen jaar verder, maar soms droom ik nog over haar. Dan zijn we bijvoorbeeld met zijn drieën op vakantie in New York. We fietsen door Central Park en gaan met z’n allen op de foto voor het vrijheidsbeeld. Met de flits van het fototoestel word ik wakker en flitst mijn droom weer in duigen. Op zo’n ochtend is de lege plek aan de ontbijttafel pijnlijk zichtbaar en verlang ik terug naar de droom. De onrust woelt weer door mijn hart.
“Verras je moeder met een iPad!” mailt Apple mij een week voor Moederdag. Ik reageer geïrriteerd na het zoveelste moederdagmailtje van die week. “Nou, mijn moeder is dood, dus dat wordt lastig”, stuur ik chagrijnig terug. Ik heb nooit een reactie gekregen en als de mail al is aangekomen, vermoed ik dat de arme drommel van de klantenservice er geen raad mee wist. Die week was de onrust sterk.
Mijn jaarlijkse controle bij de cardioloog ging dit jaar niet zoals gepland. Op de hartecho lijkt mijn hart het slechter te doen. De dokter vertelt het rustig, maar de onrust in mij laait op. Wachtend op de trein naar huis druppen de tranen over mijn wangen en open ik mijn bijbelapp. “God, houdt U mij in het oog en ken mijn hart” (Psalm 139:23, Het Boek), is de tekst van de dag. Ik lach door mijn tranen heen. De onrust is verdwenen.
Geschreven door
Brandon
