"Ook ik doe aan vervolging"

Het was een zaterdagavond in oktober. Mijn vriendin en ik liepen na de dienst de zaal uit, flink overdonderd door alles wat er tijdens dit jongerenweekend was gebeurd. Veel jongeren hadden gehuild, anderen hadden alleen maar kunnen juichen. We voelden ons ontzettend moe en besloten snel onder de wol te kruipen. Toen we het slaapgebouw binnen kwamen, zagen we dat de eetzaal was gevuld met jongeren. Onze blik viel op een tafel in de hoek. Daar zaten ze, drie vluchtelingen. In plaats van naar onze kamer te gaan, besloten we naar hen toe te lopen. Voor we het wisten raakten we in een diep gesprek verzeild…

Deze jonge mensen waren heel toevallig op dit jongerenweekend terechtgekomen. Ze waren dankbaar dat ze hier konden zijn. Langzaam maar zeker vertelden ze over de dingen die ze hadden meegemaakt. Ik luisterde met open mond toen ze vertelden over de vele gevangenissen waar ze in hadden gezeten, en over de manier waarop ze waren behandeld vanwege hun geloof. Mijn stemming werd er niet beter op, maar zij lieten zich niet kennen. Ondanks alles wat er gebeurde, waren ze ervan overtuigd dat God voor hen zorgde. Hij was bij hen, zelfs in de vreselijkste gevangenissen die er op aarde bestaan.

Toen ik daarna in bed lag, liet ik mijn fantasie de vrije loop. Ik probeerde mij voor te stellen hoe het zou zijn als dit bij ons zou gebeuren. Ik vroeg me af hoe het zou zijn als de kerk omringd zou zijn door mensen met mitrailleurs. Enorme geweren, die als hoofddoel zouden hebben ons uit te roeien. Dat we plots vanuit de hal zouden horen: ‘There are christians inside! Kill them!’ Dat vervolgens de deur open zou worden getrapt, er een hele stoet met mensen naar binnen zou rennen, en dat wij binnen no time op de grond zouden liggen. Allemaal gedood, met om ons heen grote plassen bloed die de bladeren van onze bijbels rood zouden kleuren.

Dit gebeurt niet in Nederland, maar dat wil niet zeggen dat het leven als christen hier altijd makkelijk is. Ook hier moet je sterk zijn, wil je achter je keuzes omtrent het geloof blijven staan. Ik noem iets niet alleen ‘christenvervolging’ als er christenen worden gedood of gevangengenomen. Ik noem iets ook vervolging als iemand wordt afgekeurd om zijn keuzes. ‘Jij bent geen goede christen, want je gaat niet naar de kerk’, of ‘je financiële bijdrage is niet groot genoeg’, of ‘je bent homoseksueel, en dat is fout’. Christenen worden afgerekend op hun keuzes, hun manier van geloven of hun geloof op zich. ‘Dat is zo fout’, is dan de eerste reactie die in mij opkomt. Maar zodra ik mijzelf dat hoor zeggen, denk ik ook aan alle vooroordelen die regelmatig uit mijn eigen mond klinken. Mensen die anders denken worden al gauw afgerekend, ook door mij, en het is tijd dat dat verandert.

Het begin ligt bij mijzelf. Ik zal mijn best doen om te veranderen wat ik aan anderen zo verafschuw. Kon ik maar net zo zijn als Jezus, zodat ik mij altijd liefdevol tot anderen zou richten. Mocht ik ooit in een situatie komen waarin ik het kwaad in de ogen kijk, hoop ik dat te kunnen. Te midden van alle ellende, waarin de kinderen van mijn eigen Vader pijn worden gedaan. Op die manier hoop ik altijd uit te stralen dat ik geloof wat de bijbel zegt: Er zijn geen Joden of Grieken meer, slaven of vrijen, mannen of vrouwen – u bent allen één in Christus Jezus. - Gelaten 3:28.