Ik ben zo &@^%*# klaar met vloeken!
Je komt het tegen wanneer je een boek openslaat, wanneer je rond zapt op tv of als je door de winkelstraat loopt: vloeken en scheldwoorden. Namen van God, maar niet die van Allah. Namen van ziektes, maar nooit over griepjes. Huidskleuren, maar nooit over blanken…
Tegenwoordig let ik vaker op het taalgebruik van anderen. De mensen in mijn omgeving, christelijk of niet, letten amper op wat ze zeggen. Scheldwoorden zijn overal. Op school in de les, bij de jeugdvereniging of gewoon in de bibliotheek wanneer iemand onhandig een boek op zijn tenen laat vallen.
Normaalste zaak van de wereld?
Ik ben niet van plan om een column vol met vloeken te schrijven, dus wees gerust. Maar ik wil dit ‘probleem’ wel aan de kaak stellen. Het probleem dat we niet letten op onze woorden en strooien met krachttermen. We deinzen niet meer terug als we een medechristen Jezus’ naam, als scheldwoord, horen gebruiken. Terwijl het juist belangrijk is dat we nadenken over wat we zeggen!
Jezus
Toen ik in de eerste naar een reformatorische middelbare school ging, viel het me meteen op. Op de eerste schooldag al: er ging iets fout en ik hoorde Jezus’ naam. Week 2: in bijna iedere zin kwamen woorden voor die thuishoren op een schutting… Ruim vier jaar later merk ik het bij mezelf ook steeds meer. Zonder erbij na te denken, scheld ik met een bastaardvloek of ziekte. Ze floepen er soms uit en dan heb ik er later spijt van. Ik merk dat ik door mijn omgeving word beïnvloed.
En juist die lelijke woorden zijn zo moeilijk om in te slikken. Thuis lukt het me beter, want daar zou ik me voor mijn taal schamen. Ik weet dat het fout is. Vroeger stond er in Nederland zelfs een boete op vloeken! Als die wet nog steeds van toepassing zou zijn, hoeveel boetes zouden we dan inmiddels met elkaar verdiend hebben?
Uitdaging
God vraagt van ons, in de Tien Geboden, om te letten op onze woorden. Om Zijn Naam niet te misbruiken en onze naaste lief te hebben als onszelf. Ik geloof dat deze wet er niet is om ons op de vingers te tikken, maar als hulpmiddel in het leven. Hij snapt dat wij mens zijn en dat wij, zonder Zijn hulp, niet alles kunnen volbrengen. En dus daag ik mezelf uit om de liefde achter deze leefregels te ontdekken. De volgende keer bijt ik op mijn tong als ik in m’n vinger snijd. Slik in m’n woorden in als een leraar me onterecht straf geeft. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat het gevoel van overwinning groter is! Doe je mee?
Geschreven door
Wessel
