Anouk zoekt God: Even voorstellen

Mijn ouders

Het ding is namelijk; ik ben niet christelijk, nooit geweest. Mijn ouders, daarentegen, zijn allebei christelijk opgevoed. Vooral mijn moeder, een vrije geest, was elke zondag in de kerk te vinden. Dit was niet omdat ze dat wilde, maar omdat het haast een verplichting voor haar en haar zus, mijn tante, was geworden. Mijn oma was koster in de kerk en wilde haar reputatie niet verpesten. Wat zouden de mensen denken als mijn moeder een keer niet mee was? Mijn moeder heeft altijd in God geloofd en dat doet ze nog steeds, maar voor de kerk heeft ze een afkeer ontwikkeld.

Toen mijn ouders elkaar ontmoetten en na een paar jaar gingen samenwonen stopten ze met naar de kerk gaan. Mijn oma had hier geen zeggen meer in, mijn moeder was de achttien voorbij en ze woonde niet meer thuis, ze kon nu zelf bepalen wat ze deed. Op haar 23^e bracht ze mijn opa en oma het nieuws; ze was zwanger van mijn oudste zus. ‘’Oooh, maar dan gaan jullie nu ook trouwen zeker!’’, zei mijn oma enthousiast. En dat deden ze, drie maanden voordat mijn zus werd geboren stapten ze in het huwelijksbootje.

Net zoals mijn zussen werd ik gedoopt

En daar was ik

Zeven jaar later, op 16 september 1997, besloot ik ook nog even op de wereld te komen. Reken vooral negen maanden terug en je kan je wel bedenken wanneer ik ben gecreëerd. Net zoals mijn twee oudere zussen, inmiddels waren we met zijn drieën, werd ik gedoopt. Ook kozen mijn ouders, van alle basisscholen in het dorp, een christelijke basisschool uit. Hier hoorde ik de verhalen over Jezus en zong ik liedjes over Hem, maar wie Hij nou echt was en wat Hij voor mensen deed heb ik nooit echt bij stilgestaan.

Op de middelbare school begon ik mijn eigen mening te ontwikkelen. Ik heb me toen weleens afgevraagd of God er ook voor mij is, maar die gedachten drukte ik al snel weg. Ik was ongelukkig, voelde me constant onzeker en haalde slechte cijfers. Ik had genoeg dingen om me zorgen om te maken en het geloof paste daar niet meer bij.

Ik kon niks anders dan een vreugdedansje doen

BEAM

Toen ik aan mijn journalistiekopleiding in Zwolle begon, wilde ik maar een ding; stagelopen bij een tijdschrift ergens in Amsterdam. Ik had het al helemaal uitgestippeld en kon niet wachten tot ik in mijn derde jaar die droom kon verwerkelijken. Twee jaar later was het dus zover, ik mocht op zoek naar een stageplek. Ik ben naar Dordrecht afgereisd, heb Leiden bezocht en heb ook nog een gesprek gehad in Amsterdam. Allemaal bij de plekken waar ik van droomde, maar nergens voelde ik warmte, oprechte interesse of ook maar een beetje dat ene gevoel.

Ondertussen liepen twee vriendinnen, Nienke en Melissa, stage bij BEAM. Ze vertelden, met sterretjes in hun ogen, hoe leuk ze het hadden op hun stage. Diezelfde middag heb ik BEAM opgezocht. Ze komen vier keer per jaar uit met een magazine, schrijven over leuke onderwerpen en ze houden van positiviteit. Klinkt perfect, dacht ik, maar ik ben niet christelijk. Ik heb dagenlang getwijfeld voordat ik mijn mailtje naar BEAM verstuurde. Pas ik hier wel thuis?

Een paar dagen later kreeg ik een mailtje terug van Wilke, of het me leuk leek om op gesprek te komen. En dat leek het me zeker! En daar zat ik dan, aan een tafel in het EO-gebouw, met Bas en Wilke tegenover me. We praatten over het geloof, wat het betekende voor mij en waarom ik stage wilde lopen bij BEAM. Dit is waar ik die warmte, oprechte interesse en dat ene gevoel wel voelde. Ergens voelde het gek, maar tegelijkertijd voelde het ook heel goed. Toen Wilke me de volgende dag belde met het nieuws dat ik was aangenomen kon ik dan ook niks anders dan een vreugdedansje doen.

Ik kon het niet meer voor me houden

Dé dienst

‘’Misschien kom je wel bekeerd thuis’’, grapten mijn ouders nog voordat ik aan mijn stage begon, ik lachte mee. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar zo erg zal het wel niet zijn. Dit dacht ik totdat ik op de redactie kwam. Iedereen bij BEAM houdt zoveel van God en van jongeren (ja, van jou dus), weet zoveel over de Bijbel en maakt grapjes waar ik geen hol van snap. Ik begon een oprechte interesse te ontwikkelen voor het geloof. Ik liep steeds vaker rond met die gedachte die ik ook op de middelbare school had: ‘’Is God er ook voor mij?’’, maar dit keer heb ik die vraag niet weggedrukt, maar juist omarmd.

Ik bezocht mijn eerste jongerendienst, samen met mijn beste vriendin. De spreker sprak over twijfel en over het komen tot God. Hij vroeg ons om op te staan, onze ogen te sluiten en onze handen op te steken als we tot God wilden komen. Mijn lichaam begon te trillen en voordat ik het wist had ik mijn hand in de lucht.

Ik wist niet goed hoe ik dit moest vertellen aan de redactie, omdat ik zelf ook niet weet wat het betekent. Ik hield het dus voor mezelf, tot die ene vergadering. Er werd me gevraagd hoe ik het vond om als niet-christen bij BEAM te zijn, ik kon het niet meer voor me houden. Ik weet nog steeds niet wie God is voor mij en of hij er überhaupt voor mij wil zijn, maar dit is wel iets wat ik uit wil zoeken, samen met jou. De komende weken zal ik gesprekken voeren met verschillende mensen en in alle eerlijkheid schrijven over wat ik voel en hoe ik over het geloof denk. Dit is mijn zoektocht naar God.

Benieuwd naar de zoektocht van Anouk? Klik hier door naar deel 2 van de serie waar Anouk in gesprek gaat met haar ouders!