"Na 2,5 jaar kuste ik voor het eerst met mijn Costa Ricaanse vriend"

Rozanne: “Vanaf het moment dat ik Alejandro voor het eerst zag, is hij nooit meer uit mijn hoofd gegaan. Dit was op een conferentie van zendingsorganisatie Operatie Mobilisatie in Costa Rica. Dit is wat mensen ‘liefde op het eerste gezicht’ noemen. Ik vond hem ontzettend knap en zijn uitstraling trok mij direct aan. En hij had een hart voor de zending. Terwijl hij met een van mijn vrienden praatte, greep ik mijn kans. Ik sprintte zo ongeveer op hem af en stelde mezelf voor. Na een fijn gesprek – ik kon niet stoppen met glimlachen – hadden we door dat we elkaar leuk vonden. De telefoonnummers werden uitgewisseld. Natuurlijk dachten we dat er geen toekomst voor ons samen was: ik ging terug naar Nederland, hij bleef in Costa Rica.”

Alejandro: “Mijn vrienden in Costa Rica werden gek van me: nadat ik terug was gekomen van die conferentie, bleef ik maar praten over dat leuke, blonde meisje uit Nederland. ‘Houd erover op,’ zeiden ze, ‘het is te ver weg, het gaat nooit werken.’ Toch hiel ik contact via Skype en WhatsApp.”

Daar op het vliegveld heb ik direct gevraagd of Rozanne mijn vriendin wilde zijn.

Rozanne: “Soms hadden we een maand geen contact en dacht ik: hij vindt me niet meer leuk, hij heeft een ander. Juist op die momenten stuurde hij me weer een berichtje. Na anderhalf jaar stapten we over op Skype. Toen ging het snel. Het laatste half jaar hebben we elkaar vrijwel ieder moment van de dag gesproken via Skype en WhatsApp. Wanneer ik het met mijn vriendinnen over hem had, durfde ik hem inmiddels mijn vriendje te noemen.”

Alejandro: “Na 2,5 jaar online contact noemde ik Rozanne mijn vriendin, ook al was dit nog niet officieel. In augustus kwam ik eindelijk naar Nederland om Rozanne en haar ouders te ontmoeten. Op Schiphol verlamde de spanning me. Ik weet niet eens meer wat ik allemaal tegen haar zei. Alleen dat ik me ontzettend gelukkig voelde.”

Rozanne: “Ook ik was die dag superzenuwachtig: wat als het ongemakkelijk zou zijn? Gelukkig ging onze knuffel soepel. En toen eindelijk na 2,5 jaar onze eerste kus…

Alejandro: “Daar op het vliegveld heb ik direct gevraagd of Rozanne mijn vriendin wilde zijn. Ik had lang genoeg gewacht!”

Rozanne: “Dat we allebei God kennen, maakt ons echt gelukkig. Natuurlijk hebben we net als ieder stel ook moeilijkheden. We hebben nogal sterke mening en zijn er de cultuurverschillen. Ik wil belangrijke dingen meteen aanpakken. Alejandro stelt liever dingen uit. Hij doet het uiteindelijk wel, maar rustig aan. Typisch een verschil tussen Europeanen en Latino’s.” 

Van Fashion Business naar zending

Rozanne: “Mijn ouders waren niet verbaasd dat ik met Alejandro thuiskwam. Ik heb altijd gereisd, niemand verwachtte een oer-Hollandse jongen. Ik studeerde Fashion Business en ik zag mezelf de rest van mijn leven in de mode-industrie werken. Na zo’n twee jaar studeren begon er iets in me te veranderen. Mijn passie voor mode werd minder en mijn verlangen voor de zending groeide. Ik loop nu gerust de hele dag rond op oude schoenen, destijds op school wilde ik me echt niet vertonen als ik er niet fashionable uitzag.”

Alejandro: “Ik wist al eerder dat ik zendeling wilde worden. Op mijn zesde had ik er visioenen over. Het jongetje in mij wilde alleen graag het Amerikaanse leger in of civil engineer worden. Op mijn zeventiende werd ik op een dag wakker en wist ik het: ik word zendeling. Het moeilijkste aan een zendelingenbestaan is zien in welke ellende mensen soms leven. We werken vooral met zigeunerkinderen. Soms douchen ze maanden niet. Het water is pikzwart nadat we ze hebben gewassen. Ze groeien met zo weinig liefde op dat ze op wildvreemden afrennen en met hen knuffelen. Het is mooi en zwaar om daar Gods liefde te laten zien.”

Ik heb altijd gereisd, niemand verwachtte een oer-Hollandse jongen.

Rozanne: “Het is lastig om mijn familie zo weinig te zien. Eind juli zijn we in Costa Rica getrouwd en in augustus nog een keer in Nederland. Mijn trouwjurk heb ik in Costa Rica gekocht, mijn moeder kon er daardoor niet bij zijn. Op dat soort momenten mis ik mijn familie. Ook is het financieel niet gemakkelijk, we zijn afhankelijk van giften. Regelmatig vragen we ons af hoe we de maand weer door moeten komen. Toch is dit wat we willen. We zijn net terug in Roemenië, onze missie was na de eerste drie maanden nog niet afgerond. We vinden steun bij elkaar en God geeft ons alles wat we nodig hebben. Geluk is voor ons niet afhankelijk van spullen of locatie, die boodschap willen we verspreiden.”