"Mijn eeneiige tweelingzusje was eigenlijk een broertje"

Laurens: “Van tweelingen wordt verwacht dat je superclose bent en alles hetzelfde doet. Helemaal als je eeneiig bent zoals wij. Toch zijn wij altijd totaal tegenovergesteld geweest. Yentl was een roze verschijning, vol glittertjes en bloemetjes. Ze hield van tekenen en verkleedde zich als prinses. Ik droeg liever jongenskleding: stoer, blauw, met het liefst een kort kapsel erboven. Ook zat ik op vechtkunst en ging ik tijdens carnaval als Spiderman door het leven. Toen was het verschil jongetje-meisje dus al heel duidelijk, maar werd ik gewoon ‘Laura’ genoemd. Thuis was het oké dat ik niet typische meisjesdingen deed, maar op de basisschool begrepen ze dat niet. Ik werd veel gepest. Op de middelbare school heb ik vervolgens geprobeerd om als meisje door het leven te gaan: ik droeg mascara en kleedde me op een andere manier. Maar al snel ontdekte ik: dit is niet wie ik ben.”

Laura, Lau, Laurens

Yentl: “Voor mij ben je altijd Lau geweest. Ook toen je een tijdje als niet-man, niet-vrouw door het leven ging. Geen hij of zij, gewoon Lau. Naarmate jouw uiterlijk veranderde, dachten veel mensen dat ik mijn zus kwijt was. Maar dat is helemaal niet waar! Lau is gewoon hier: we kunnen nog steeds praten, herinneringen ophalen en ik herken het speelse lachje. Aan jouw innerlijk is niets veranderd, je bent nog steeds dezelfde persoon!”

Laurens: “Mensen dachten inderdaad dat ik een ander persoon zou worden toen ik uit de kast kwam als transman. Dat snap ik wel: er is inderdaad veel aan mij veranderd. Maar het enige wat ik eigenlijk gedaan heb is mijn lichaam laten kloppen met wie ik vanbinnen ben. Vooral tijdens de pubertijd raakte ik in paniek bij het zien van mijn eigen lichaam. Het veranderde op een manier die steeds verder bij mijn identiteit vandaan stond. Ik begon mijn lichaam te haten. Op mijn 17^e heb ik mij aangemeld voor het transitietraject.”

Yentl: “Mijn omgeving heeft regelmatig gevraagd wanneer ík nou uit de kast zou komen als transman. We zijn en blijven een tweeling en dus vergelijken mensen ons. Ze gaan ervan uit dat wij precies gelijk zijn, omdat we hetzelfde DNA hebben. Dat vind ik irritant. Natuurlijk heb ik ook wel even nagedacht over mijn genderidentiteit toen Laurens uit de kast kwam. ‘Wat gek dat ik me niet zo voel,’ dacht ik toen. Maar na een halfuurtje trok ik al de conclusie dat ik me écht prettig voel met hoe ik ben. Zo is het prima. En wat ben ik dankbaar dat ik als vrouw gewoon geaccepteerd word zoals ik ben!”  

Operaties

Laurens: “En toen begon mijn transitietraject. Eerst heb ik alleen hormonen gebruikt. Die laten je stem zakken en maken je uiterlijk iets mannelijker. Ik hoopte dat dat – in combinatie met een chest binder – genoeg zou zijn. Maar uiteindelijk moest er niet alleen voor de buitenwereld, maar ook voor mijn eigen lichaamsbeeld iets veranderen. Maar voordat ik me mocht laten opereren, moest ik een loodzwaar traject in. Honderd vragenlijsten, IQ-testen, psychologische testen, superpersoonlijke gesprekken over intieme zaken… Ik moest bewijzen dat ik echt een man ben. De kans om te worden afgewezen, hing als een donkere wolk boven mijn hoofd… Gelukkig kreeg ik groen licht, anders weet ik niet of ik dit nog had kunnen navertellen. Op mijn 18^e startten de operaties.”

Yentl: “Dat Lau de baard in de keel kreeg, vond ik heel erg leuk! Hij klonk elke keer anders: steeds mannelijker. Dat hij onder het mes ging, vond ik moeilijker. Ik begreep dat hij zijn borsten weg wilde laten halen, maar waarom ook zijn baarmoeder en eierstokken? Door mijn studie verloskunde vind ik dat namelijk een van de mooiste dingen: zwangerschap, vruchtbaarheid… Ik begreep niet waarom hij er voor koos om onvruchtbaar te worden. Niemand zag die - gezonde - organen toch?”

Laurens: “Ik had de borst- en buikoperatie tegelijkertijd. Natuurlijk heb ik goed over de keuze nagedacht. Het is heel ingrijpend en permanent, dus ik begreep Yentl’s vragen wel. Als het niet nodig was geweest, had ik het niet gedaan. Maar ik wist dat er iets moest veranderen. De eerste keer dat ik in de spiegel keek, voelde mijn lichaam meer eigen dan het ooit gevoeld had. Het klopte gewoon! Ik heb geen enkel moment spijt gehad. Gelukkig!”

Ware identiteit

Yentl: “Laurens was en is mijn best friend en grootste vijand tegelijk. De transitie heeft hier niet veel aan veranderd. Toch botsen we de laatste jaren minder. Laurens zit lekkerder in z’n vel en ik begrijp hem. Ik zie dat hij gelukkiger is. Voor sommige anderen is dit helaas nog moeilijk te begrijpen. Een klasgenootje hoorde over Laurens’ transitie en zei: ‘Nou, dan ga je dus naar de hel.’ Zo’n gedachtegang vind ik heel moeilijk. Misschien heeft God – als Hij bestaat - Laurens wel zo gemaakt!”

Laurens: “Niet iedereen begrijpt mijn situatie helaas. En dat kan ik me heel goed voorstellen als je volledig buiten de ‘genderwereld’ staat. Maar het zou zo mooi zijn als deze mensen simpelweg bereid zijn om naar mijn verhaal te luisteren. Ik doe met deze verandering niemand anders kwaad, toch? Ik word er alleen maar een mooier en gezonder mens van. Ik luister naar mijn eigen gevoel en identiteit, in plaats van het navolgen van de verwachtingen van anderen. Als God bestaat, hoop ik dat Hij hier trots op is. Trots dat ik voor mijn eigen leven kies. Want door de transitie ben ik dichterbij mijn identiteit gekomen! Ik blijf mezelf, ik blijf Laurens.”

Yentl: "En mocht Laurens nou ooit nog een kindje van zijn eigen DNA willen, dan ben ik bereid een eicel af te staan. We blijven namelijk gewoon een eeneiige tweeling!"

Omslagfoto gemaakt voor uitzending Tijd voor MAX.