"Ik was bang dat ik net als mijn moeder zelfmoord zou plegen."

Wat houdt manische depressie precies in?

"Je moet het eigenlijk in tweeën delen: je hebt manisch en depressief. Als ik manisch ben, heb ik ontzettend veel energie. Dan ben ik heel amicaal, heb ik veel zin om te stappen en om veel te drinken. Ik praat heel snel en ik ben heel ongeduldig. Ik zit op dat moment vol levenslust. Alle prikkels komen binnen en daar geniet ik dan ook van. Het is een beetje als een natuurlijke drug. Alles wat ik zie en doe is geweldig en ik sta echt op het dak van de aarde. Veel mensen die manisch depressief zijn missen dit gevoel ook wanneer ze aan de medicijnen gaan. Maar manisch zijn is allemaal heel leuk, tot op een bepaald moment, dan slaat het om. Op een gegeven moment zijn er zoveel prikkels dat ik het niet meer kan verwerken. Ik raak dan geïrriteerd en dan houdt de leuke kant op. 

Als ik depressief ben is het precies het tegenovergestelde. Ik heb dan juist een gebrek aan impulsverwerking. Alles wat er om me heen gebeurt is leeg, het voelt dan alsof ik net zo goed dood kan zijn. Ik zie iets leuks, maar ik voel het niet. Ik vind depressief zijn iets heel engs, het is zo ongrijpbaar en je kunt er eigenlijk weinig tegen doen. Als je manisch bent kun je medicijnen krijgen die je langzaam weer rustig maken, of je kunt gaan mediteren. Bij depressie heb je dat eigenlijk niet. Ik zit dan gevangen in mijn eigen lichaam en ik heb nul energie. Ik merkte meestal ook hoe ik me voelde aan de hoeveelheid energie die ik had. Deze twee zijn namelijk best wel moeilijk te scheiden, ook al leg ik het nu vrij simpel uit. Het is een hele intense en angstige ziekte."

Wanneer ontdekte je dat je manisch depressief was?

"Rond mijn dertigste verjaardag kreeg ik te horen dat ik manisch depressief was en een bipolaire stoornis had. Ik had toen al heel lang door dat er iets aan de hand was, maar ik wilde er nooit aan toegeven. Toen ik één jaar was pleegde mijn moeder zelfmoord, omdat ook zij waarschijnlijk deze ziekte had. Dat is nooit vastgesteld, maar als ik hoor hoe het de laatste weken met haar ging, weet ik het wel zeker. Daarom was ik al die jaren zo bang. Ik dacht: als ik hieraan toegeef word ik ook depressief, of pleeg ik misschien ook zelfmoord, net als zij. Ook mijn oma had deze ziekte, dus het is echt genetisch bepaald. Bij haar wist je bijvoorbeeld: als ze jam gaat maken en staat te roken dan is ze manisch. Mijn familie weet er dus ook genoeg vanaf.

Ondanks dat mijn vader mijn moeder mee heeft gemaakt in haar slechtste tijd, had hij niet meteen door dat ik manisch depressief was. Het probleem is namelijk dat ik in mijn manie gewoon een enorm energiek persoon was. Hij zag het dan ook als een karaktertrek: ik was gewoon vrolijk. Voor hem was het natuurlijk ook ontzettend pijnlijk, omdat hij alles weer moest terughalen op het moment dat hij het ontdekte. Uiteindelijk hebben we er wel veel over gepraat en heb ik veel aan hem gehad."

Wanneer zat je op je dieptepunt?

"Het feit dat er tegen mij gezegd werd dat ik ook manisch depressief was, net als mijn moeder die daardoor zelfmoord pleegde, was het ergste wat ik kon horen. Daar had ik me al dertig jaar tegen verzet. En dat je dan hoort dat je het toch hebt, dat was voor mij echt het ultieme dieptepunt. Dat was het laatste wat ik wou. Daardoor ben ik een half jaar lang zwaar depressief geweest en had ik het echt opgegeven. Het was een vicieuze cirkel waar ik heel moeilijk uitkwam."

Mijn familie snapt het verschil tussen jezelf zijn en ziek zijn

Hoe ga je ermee om?

"Op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik niks anders kon doen dan medicijnen nemen. Ik had daarvoor al van alles geprobeerd om dat te vermijden. Maar ik realiseerde me ook dat ik wel op mijn kop kon gaat staan, maar het had geen zin, ik had medicijnen nodig. Elke keer kwam de depressie weer terug, dus ik moest wel. Nu ben ik blij met mijn medicijnen. Als ik alles gewoon inneem gaat het goed met me, en gezien mijn familiegeschiedenis zal ik dat ook altijd doen."

Hoe zou je willen dat anderen ermee omgaan?

"Ik zou het fijn vinden als mensen weten: als je bipolair bent, ben je niet gek. Ik merk om me heen dat er nog een enorm stigma op mentale ziektes rust. Ik heb het op mijn werk dan ook bewust niet verteld. Niemand weet het en dat is soms best vervelend. De afgelopen drie maanden heb ik een mindere periode gehad doordat ik oude medicijnen ging afbouwen en overstapte op nieuwe. Dit kon ik niet delen met collega's, maar ik kon ook weinig werk gedaan krijgen. Dat verschilt natuurlijk ook per werkplek. Ik werk zelf in de financiële sector en daar is het gewoon niet echt bespreekbaar. Het liefst zou je willen dat mensen begrip tonen en dat er ruimte is om te herstellen. Op werk kan ik nooit helemaal mezelf zijn. Maar mijn familie snapt het gelukkig heel goed. Daar begrijpen ze dat jezelf zijn en ziek zijn twee hele andere dingen zijn."

Hoe zie je de toekomst?

"Heel positief. Ik ben net overgestapt naar een nieuw medicijn en ben van mijn oude af. Dat is voor mij echt alles. Ik ben nu heel fit en scherp. Ik ben weer mezelf. Ook al ben ik bipolair, langzaam maar zeker heb ik het leren beheersen. Natuurlijk slikte ik het liefst helemaal geen medicijnen meer. Maar mensen met een hoge bloeddruk slikken ook medicijnen. Als je je er beter door voelt is daar helemaal niks mis mee. Een paar jaar geleden heeft mijn vrouw een burn-out gehad. Laatst realiseerden we ons dat dit de eerste keer is in zes jaar dat we ons allebei heel goed voelen. Ik denk en hoop dat ik me vanaf nu altijd voel zoals ik me nu voel."

Deze week is het de week van depressie. Lees hier meer verhalen.

Herken je deze gevoelens en wil je hier hulp bij? Klik dan hier.