Cyberpesten: "Ik was geen persoon meer, maar een verhaal"

“Ik was 15 jaar, zat in havo 3 en had een grote vriendenkring. Een jongen van school sprak mij aan op msn. Hij wilde dat ik me zou vingeren voor de webcam. Als ik dat niet zou doen, dan zou hij doorvertellen dat ik dat al eerder had gedaan. Ik weigerde en toen verspreidde hij deze roddel. In de kantine werd ik door mensen aangesproken en iedereen vond mij vies. Vanaf die dag begon het cyberpesten en moest ik elke ochtend mijn best doen om op te staan en naar school te gaan, want ik had nergens meer zin in.”

Van pesten op school naar cyberpesten

“Elke dag werd ik uitgemaakt voor k*nk*rh**r.  Dit was voornamelijk op school, maar de mensen van mijn dorp wisten al snel van de roddel af. Overal waar ik kwam was het bekend. Hier werd ik zwaar depressief van. Als ik thuiskwam, kreeg ik een berichtje op mijn telefoon. Vrienden zeiden: ‘Ik schaam me voor jou. Je bent vies. Ik wil niet meer met je omgaan.’ Ik had een groot sociaal netwerk en kon het met iedereen vinden. Dit viel allemaal weg.

Het cyberpesten werd erger. Zo had ik een keer mijn voet gebroken en lieten de pesters op Twitter weten dat ik een aansteller was. Ze gaven mij de bijnaam: ‘camslet’. Een keer viel ik flauw in de klas, op Twitter verscheen het bericht: ‘Die k*nk*erh**r is flauwgevallen. Dingen waar ik niets aan kon doen, werden tegen mij gebruikt. Ik werd zwaar depressief. Het liefst wilde ik niet meer leven en ik was totaal in mezelf gekeerd. De sociale ‘ik’ was al lang weg. Iedereen geloofde dat het waar was, ik schaamde me heel erg.”  

Thuis voelde ik mij niet meer veilig

“Ik kreeg van mensen berichten: ‘Ga eens dingen op de cam voor mij doen, camsl*t!’  Of ‘Wat hoor ik, wat heb jij gedaan?’ Mensen die ik niet goed kende kregen de roddel ook te horen. Thuis voelde ik mij niet meer veilig. Toen het cyberpesten begon, werd sociale media nog niet door iedereen zoveel gebruikt dan nu. Anders was het misschien nog veel heftiger geweest en zou het me voor altijd blijven achtervolgen. Ik blokkeerde en verwijderde mensen, maar kon moeilijk iedereen blokkeren. Tegelijk was ik ook nieuwsgierig naar wat ze te zeggen hadden en mijn ouders wisten nog niet hoe erg het was.”  

Een nieuwe start

“Mensen zagen mij niet meer als een persoon, maar als een verhaal. Elke keer als ik nieuwe mensen leerde kennen en zij het verhaal hoorden, wilden ze niet meer met mij omgaan. Gelukkig had ik nog één vriendin die het wel voor mij opnam. Deze vriendin was degene die de pesters aansprak en is nu nog steeds mijn beste vriendin. In die tijd wist ze niet hoe heftig het voor mij was. Ik kon heel goed een masker opzetten. Soms huilen we samen, ook over mijn blog. Ik ben blij dat zij mijn beste vriendin is, want het heeft mij allemaal heel erg geraakt. Mensen die ik eerst vrienden noemde, hebben mij zo kapot gemaakt, want ze nemen dingen zo makkelijk voor waar aan. Zelfs mijn buurjongetje waar ik bij had opgepast, wist ervan af.”

Ik wilde een nieuw leven en mensen om mij heen die de roddel niet kenden  

“Nadat ik mijn havodiploma haalde, ben ik verhuisd naar een nieuwe stad. Ik wilde een nieuw leven en mensen om mij heen die de roddel niet kenden. Mijn ouders wisten niet dat dit de reden was dat ik wilde verhuizen. In het begin was ik bang dat de mensen in mijn nieuwe stad ook over het vingeren zouden horen en dat ik mijn pesters zou tegenkomen. Ik werd mijn eigen vijand en belemmerde mezelf, stond altijd op scherp en checkte of ik niet weer die pesters tegen zou komen. Na een tijdje vond ik mezelf terug. Het sociale meisje van vroeger kwam weer in mij naar boven.” 

Anonieme blog

“Eind vorig jaar ben ik de blog ‘Alter Ego Isa’ gestart, om over mijn pestverleden te schrijven. Ik wil niet dat mijn pesters weten dat ik deze blog schrijf, daarom schrijf ik anoniem vanuit zelfbescherming. Ook wil ik geen lading kritiek over me heen krijgen. Op deze manier voel ik mij vrijer en kan ik het van me afschrijven. Het is ook een verwerkingsproces, zo kan ik het een plek geven. Met mijn blog wil ik laten zien dat als je geen uitweg meer ziet, je er toch bovenop kunt komen. Toch maken deze gebeurtenissen de persoon wie ik nu ben. Pesters kom ik nog weleens tegen. Sommigen hebben hun excuses aangeboden, maar zeggen hierbij: ‘We waren jong en we liepen mee met de rest.’ Andere menen het oprecht en dat kan ik waarderen.”

“Elke week post ik een nieuw artikel. De link post ik ook op Instagram. Op deze manier kan ik makkelijk mensen bereiken en tegelijk anoniem blijven. Mensen sturen mij veel persoonlijke berichten via Instagram. Ze herkennen sommige dingen of hebben iets gehad aan mijn blog. Dat doet mij heel erg goed.”

Het heeft lang geduurd voordat ik mensen kon vertrouwen

Life goals

“Het gaat nu goed met mij. Ik vind het nog wel moeilijk om erop te vertrouwen dat een vriendschap blijvend kan zijn, omdat ik gezien heb hoe vriendschappen uiteen kunnen vallen. Het heeft lang geduurd voordat ik mensen kon vertrouwen en mijn zelfvertrouwen terug had. Ik zie alles wat er is gebeurd als een ervaring. Het heeft mij sterker gemaakt.  Gelukkig heb ik nu weer een groot sociaal netwerk. Op dit moment help ik jongeren met een gedragsstroornis of geen veilige thuissituatie hebben. Door mijn ervaringen kan ik die jongeren beter begrijpen. Ik wil er voor ze zijn en het leven makkelijker maken.”

Bijna 8 procent van de jongeren is gepest via sociale media. De helft van de cyberpesters zit op dezelfde school als het slachtoffer. Wil jij hier verder over praten? Je kunt chatten met Stichting Chris.

*De naam Isa is verzonnen. De echte naam is bekend bij de redactie.

Bron: Stoppestennu.nl