''Ik woon in mijn eentje met 30 daklozen''
Zodra de zware deur van de keuken openzwaait, komt een sterke geur van verse tuinbonen, knoflook en ui mijn neus tegemoet. Lisa (25), de enige studente in het huis, snelt naar binnen met een zware boodschappentas. ‘’Wat zijn jullie al goed bezig jongens!’’ roept ze enthousiast, nadat de twee mannen proberen Lisa aan het lachen te maken. Ze snijden driftig de ui en peterselie verder en de groentes vliegen over de keukenvloer. ‘’Zoals je ziet, is het hier altijd een gekkenhuis,’’ gaat Lisa verder. ‘’Maar ik vind het geweldig.’’
24 uur lang samen met 30 daklozen
Als enige student woont Lisa in de 24-uurs daklozenopvang. Iets wat ik mij totaal niet kan voorstellen. In mijn hoofd waren daklozen altijd de exacte vorm van een zwerver: onverzorgd, verrotte tanden en vertrapte slippers. ‘’Het leek me leuk een keer iets geks te doen. Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten en ik dacht vooral: ‘Hoe ga ik tegen mijn ouders zeggen dat ik met 30 daklozen ga samenwonen?’ Maar ze zijn vanaf het begin altijd heel aardig tegen me geweest en ik heb nooit onveilig hoeven voelen hier. Het is hier nooit saai, er gebeurt altijd wat. Ze zijn lekker spontaan en zichzelf en maken altijd grapjes naar elkaar toe.’’
Snel sluit ze zich aan bij de twee heren met wie ze vanavond gaat koken. Gelijk wordt duidelijk wat ze bedoelde met de lollige sfeer. Om de beurt maken ze grapjes over haar en proberen ze haar in het ootje te nemen door keukengereedschap te verstoppen. Geduldig lacht ze met hen mee. Een ander is erbij komen staan. Geïnteresseerd luistert ze naar zijn verhaal dat hij vanavond niet meegaat voetballen omdat hij last heeft van zijn rug. ‘’Ik ben wel blij dat jullie twee het goed hebben gemaakt,’’ zegt ze, wijzend naar de twee heren. Een beetje giechelend als kleine kinderen dagen ze elkaar weer uit om te vechten. ‘’Waarom ben je hier? Je doet ook nooit wat!’’ grapt één van de hulpkoks naar hem. Een ander zegt zachtjes: ‘’Hij doet altijd wel één ding. Zijn mond bewegen!’’ ‘’Zie je? Het is hier nooit rustig,’’ vertelt Lisa lachend.
De hoofdrol in een gekke film
In gesprek met Hendrik-Jan, de locatiemanager van de 24-uursopvang, wordt duidelijk waar deze opvang voor staat. Zo bieden zij voor zes maanden een opvang voor daklozen en stellen voor iedere bewoner een persoonlijk plan op waarbij ze begeleiding krijgen. De voorwaarde voor hen is dat ze meewerken aan een dagbesteding. ‘’Connect Generations zocht contact met ons. Zij hadden het idee om studenten een huisvesting te bieden die goedkoop is, maar waarbij diegene wel iets kan doen voor de samenleving. Wij waren meer dan enthousiast om mee te werken. We vinden belangrijk dat de afstand tot de samenleving zo klein mogelijk wordt gehouden voor daklozen.’’
Een van de eerste keren voelde het alsof ik in de film 'Het Schnitzelparadijs' speelde. Het was chaos!
Terwijl iedereen druk bezig is met koken, komt Lisa erachter dat het wat langer duurt dan verwacht. Veel bewoners komen af en toe even kijken waar die lekkere geur vandaan komt en heel beleefd lopen ze weg als ze horen dat het eten nog niet klaar is. ‘’Een van de eerste keren dat ik mee at, voelde het alsof ik een rol speelde in de film ‘Het Schnitzelparadijs’. Het was chaos!’’ Het hele aanrecht is bedekt met vieze en schone pannen, gebruikte snijplanken, plastic verpakkingen en groenteresten. Veel van de bewoners nemen ook even uitgebreid de tijd om hier een grapje over te maken.
''Bedankt voor de aardappeltjes''
Zodra het eten klaar is stroomt de, eerst zo lege, keuken vol. Ze stellen zich op in een rij. Terwijl Lisa iedereen voorziet van groentes en de hulpkok kip opschept, ontferm ik mij over de aardappeltjes. Subtiel word ik opzij gehupst door een van de bewoners. ‘’Sorry prinses, ik moet er even bij.’’ Zodra iedereen zijn eten heeft, komen hun ware karakters naar boven. Terwijl de een smakkend geniet van zijn kip, blijven de grootste grappenmakers doorkletsen. Het geluid van de klikkende messen en vorken op de borden vult de ruimte. De bewoner rechts naast me tikt me voorzichtig aan. ‘’Ze kunnen zeggen wat ze willen, maar de aardappeltjes smaken echt goed!’’ Tevreden eet hij door. ‘’Ik had wel een beeld van daklozen, maar toen ik hier kwam was dat totaal anders,’’ zegt Lisa als ze de zware voordeur voor mij openhoudt. Ik ben het compleet met haar eens. Mijn eerdergenoemde, totaal onterecht, beeld van een dakloze bestaat na vanavond niet meer.
Via Connect Generations is Lisa op deze locatie terecht gekomen. In ruil voor vrijwilligerswerk mag ze gratis bij de daklozen wonen op haar eigen kamer. Wil je hier nog meer over weten en kijken wat de mogelijkheden voor jou zijn? Klik dan HIER om naar hun website te gaan.
Geschreven door
Nienke
