Goedemorgen! is een groet of liefdesverklaring

Ieder etmaal fiets ik ongeveer 20 kilometer. Van het station en terug. Iedere kilometer bevat gemiddeld één tegenligger. In één van mijn tweewielertochten besluit ik om al die spookfietsers een goedgeluimde hallo te geven. Oud, jong, dik, behaard of bloedchagrijnig. Iedereen kan een groet verwachten. Een vriendelijkere omgeving begint namelijk bij mijzelf, een 24-jarige gast met fantasierijke idealen.

Vorige maand startte ik deze onaangekondigde genegenheidscampagne. Verliep vrijwel vlekkeloos. De meeste fietsers geven direct een groet terug. Tenminste, zolang ik begin met het saluut. Alleen de wat oudere wieleraars verstijven als een jongeman met witte oordopjes een stralende goedemorgen tevoorschijn tovert. Ze moeten eerst tien pedaalslagen acclimatiseren, om vervolgens pas op een metertje of twintig een krakkemikkige HALLO richting mijn gekromde rug te roepen. Fantastisch! Ik houd ervan.

Pas uitte ik een goedemorgen richting een groep tienermeisjes. Door mijn enthousiasme roep ik het al twintig meter voor mijn grijze tweewieler die van hen passeert. Eerst komen er zes hoog opgetrokken wenkbrauwen tevoorschijn. Tien meter verder informeert de eerste: ‘Kennen jullie die?!’ Vervolgens, als ze op vijf meter genaderd zijn: ‘Neeeee! Wat is dat voor een gek?’. Wanneer onze wielen op gelijke hoogte komen: ‘Het is vast zo’n viezerik, niet kijken.’ Vijf meter later klinken drie zuchten van verlichting: ‘Pfff, die is weg. Hij vond ons zeker leuk.’

Hij vond ons zeker leuk. Hij. Vond. Ons. Zeker. Leuk. Whaha! Waanzinnig. Dat alles uit een simpele goedemorgen. Het is voor de één een groet, voor de ander een complete liefdesverklaring. Voor mij vormt dit geen reden tot afblazen van de campagne. Integendeel. Ik duim voor nieuwe tegenliggers, voor nieuwe tienermeisjes.

Goedemorgen!