COLUMN: Liegende christenen
“Waarom hebben we hier jouw verjaardag?” Ik ben bij twee vrienden – waarvan er eentje jarig is – op visite. Ze wonen eigenlijk al praktisch samen in het appartement van de niet-jarige. Toch is de visite uitgenodigd in het andere, bedompte studentenkamertje. “Ja, hier is meer ruimte”, krijg ik als haperend antwoord. Dat snapt mijn naïeve hoofd niet, tot ik vijf minuten later de echte reden ontdek en door het verjaardagskringetje schreeuw. “O, jullie ouders weten niet dat jullie samenwonen!” Schoorvoetend wordt er geknikt.
Ik ken iemand die niet aan haar moeder vertelt dat ze een tattoo heeft. Iemand die geen oorbel durft te nemen tot haar vader dood is. Iemand die een niet-gelovige vriend heeft, waar haar ouders nog nooit een woord over gehoord hebben. Ik ken iemand die niet naar de kerk gaat, maar elke week wel net doet of ze bij een preek is geweest. Ik ken meerdere stelletjes die al samenwonen, maar expres een extra kamer huren, om hun ouders om de tuin te leiden. En het zijn allemaal christenen… Ik vind dit erg. Erg pijnlijk en erg jammer. Natuurlijk heb ik ook veel dingen verzwegen aan mijn ouders (nota bene mijn eerste vriendinnetje), maar toen was ik 15 jaar, geen 24. Heb al die dingen allang opgebiecht. Niet dat ik zo vroom ben en dat mijn ouders met alles instemmen, maar er is in ieder geval ruimte voor gesprek. Voor evaluatie. Ik hoef niets voor ze achter te houden. Waarom laten ouders het zover komen dat hun kinderen – begrijpelijkerwijs – schone schijn gaan spelen. Om maar niet te worden afgewezen. Of hebben die ouders allang door wat er gaande is, maar is alles één groot toneelspel om elkaar niet teleur te stellen? Vertel het mij.
Veel studenten zijn thuis vrij kort gehouden, tot ze op kamers gingen en hun ouders de ogenschijnlijke controle volledig verloren.
Als kind vond ik begrip van mijn ouders heel belangrijk. Vooral nu – op het moment dat ik volledig op vrije benen sta – overleg ik nog steeds veel van mijn levensstappen. Ik vind het fijn ze daarin te betrekken. Om goedkeuring te krijgen of in ieder geval begrip, ook wanneer ze het zelf totaal anders zouden aanpakken. Zij hebben immers al die stappen al doorlopen en weten waar ik op moet letten of wat onverstandig is. Ze leggen hun mening niet op, maar voor. Een wereld van verschil. Ik merk nu en tijdens mijn schoolcarrière op de CHE, dat bij veel christengezinnen dit allesbehalve vanzelfsprekend is. Veel studenten zijn thuis vrij kort gehouden, tot ze op kamers gingen en hun ouders de ogenschijnlijke controle volledig verloren. Niet dat iedere CHE-student direct naar drank, drugs of condooms begon te graaien, maar veel leeftijdsgenoten begonnen toen pas hun grenzen te ontdekken. Dingen te doen, waar ze hun ouders nimmer nooit over durven te vertellen. Terwijl die ouders hoogstwaarschijnlijk vroeger dezelfde zaakjes hebben uitgespookt. En verzwegen… Ik hoop dat er in de toekomst wat minder wordt verboden en wat meer wordt gepraat. Dat er wat minder antwoorden worden gegeven, maar er ruimte is voor vragen of andere wereldbeelden. Schimmel groeit namelijk alleen maar in het verzwegen donker. Door het bespreekbaar te maken en aan het licht (bij God) te brengen, zal het vanzelf verdwijnen.
Geschreven door
Bas
