“Ik had constant het gevoel dat ik mij aan moest passen”
Pieter (27) is Nederlander, maar voelt zich niet altijd zo. Dit komt omdat hij bijna zijn gehele jeugd in Nigeria en Israël heeft doorgebracht. BEAM vroeg zich af hoe het is om telkens van thuis te wisselen.
“Mijn ouders hadden altijd al het verlangen de zending in te gaan. Ze bespraken het zelfs op hun eerste date. Mijn vader moest wel eerst z’n opleiding theologie afronden. Aan het eind van die opleiding zat hij drie maanden in Afrika en na die tijd wist hij het meteen: hier gaan we als gezin zendingswerk doen. Zo werd ik zendelingskind.
Niet veel later zat ik - op de dag van mijn 6e verjaardag - voor het eerst in een vliegtuig naar onze nieuwe woonplaats: Izi, Zuid-Nigeria. Als kind weet je niet beter. Het gebeurt en je denkt dat het heel normaal is. Nou, oké, niet helemaal: ik vond het veel warmer en als blanke viel ik daar wel uit de toon. Iedereen wilde aan mij zitten. Maar ook daar ben je snel aan gewend."
Zendelingswerk in Nigeria
"De plek waar wij verbleven heeft pas sinds 1980 contact met de buitenwereld en was dus nog heel primitief. Geen gas, stromend water en elektriciteit. Onze koelkast liep op olie en als we wilden bellen, moesten we vier uur rijden naar de dichtstbijzijnde stad. Eén keer in de drie maanden kregen we post binnen. Achteraf zijn dit wel hele bijzondere ervaringen geweest.
Van m’n 6e tot mijn 13e hebben we in Nigeria gewoond. Aan het eind van die periode kregen mijn ouders de roeping om naar Israël te gaan. Omdat ze in Israël nog geen school voor mij hadden gevonden, werd ik opgevangen in een Nederlands pleeggezin. Dat was wel een cultuurshock: van de Afrikaanse jungle naar een reformatorische school in Amersfoort. En dat aan het begin van mijn puberteit. In zo'n periode heb je je ouders nodig, maar die waren er niet. Daar heb ik wel moeite mee gehad.
Van Nigeria naar Nazareth
"Na een jaar mocht ik gelukkig weer terug naar mijn ouders. Zij woonden in een huis in Nazareth-Illit, de joodse bovenstad van het Arabische Nazareth. Ik – ondertussen 14 jaar - kwam op een soort van Amerikaanse highschool terecht. Opnieuw een levensgrote verandering, want nu zat ik plots middenin een macho-cultuur. Toch maakte mij dat niet veel meer uit. Ik was vooral blij dat ik weer bij mijn ouders mocht zijn.
Tot mijn 19e heb ik in Israël gewoond en toen moest ik verplicht terug naar Nederland. Ik zat niet meer onder het visum van mijn ouders en dan moet je weg. Mijn ouders hebben nog wel voorgesteld om ook naar Nederland te verhuizen, maar daar heb ik ze vanaf gepraat. Zij horen daar en ik wil wel een vakantieadres hebben, haha. Bovendien is Israël belangrijk voor mij. Mijn vrienden wonen daar nog en ik wil niet dat dat gedeelte van mijn jeugd ook verdwijnt."
In Nederland als zendelingskind
"Nu woon ik alweer acht jaar in Nederland, heb ik de studie MWD afgerond en werk ik met ex-gedetineerden. Toch heeft het mij wel zeven jaar gekost om hier te aarden. Nederland is weer een totaal ander land dan Nigeria of Israël. In Afrika was iedereen straatarm en in het Midden-Oosten waren veel spanningen.
Opgroeien als zendelingskind heeft dan ook twee kanten. Aan de ene kant heb ik een breed perspectief op de wereld gekregen en geleerd tevreden te zijn met wat ik heb. Aan de andere kant ben ik door alle grote veranderingen in mijn leven vergeten om naar mijn gevoel te luisteren. Ik ging alleen maar door, door, door. Bleef mezelf aanpassen. Dat hoeft gelukkig niet meer. Voel me nu eindelijk een beetje Nederlander. Toch had ik dit voor geen goud willen missen. Ben trots op wat mijn ouders doen en dat ik hun kind mag zijn!
Of ik later ook zendingswerk ga doen? Dat laat ik aan God over.”
In de rubriek Niemandsland vertellen kinderen van zendelingen hun verhaal. Ben jij ook een 'zendingskind' en lijkt het je leuk om je verhaal te delen? Stuur dan een mailtje naar beamredactie@eo.nl!
Beeld: Pieter Dekker
Tekst: Bas Derks
Geschreven door
Bas
